شرایط قبل و بعد ازتاریخ 31/5/1390 برای مجاهدین با دستپاچه گی های لجام گسیخته و شکست آور همراه شده است. ولخرجی های آنچنانی برای مقامات بازنشسته امریکایی نتوانست گروه رجوی را از باتلاق لیست سالانه گروههای تروریستی امریکا بیرون بکشد تا بتوانند دولت عراق را به تغییر رفتار براساس کسب حمایت های بعدی از ایالات متحده برای سرمایه گذاری در فضای اپوزوسیون وادار کنند. حجم کنفرانس های قبل از اعلام لیست درحد ماکزیمم های تشکیلاتی مجاهدین دنبال می شد تا سازمان بتواند حداقل هایش را با حفظ اردوگاه اشرف بدست آورد ولی بالاخره جداشدگان، فعالین حقوق بشر و جامعه جهانی و ملت ایران و حتی کارشناسان و تحلیل گران گروههای تروریستی امریکا هم مسیر دیگری را برگزیدند و اینک سازمان در تعجب این اتفاق ناگوار ناچارا و بالاجبار روبه تنها گزینه موجود نموده و با کلنجار رفتن با مواضع مشخص کمیساریای ملل متحد و طرح عناوینی همچون درخواست پناهندگی جمعی!!! درصدد بدست آوردن فرصت های زمانی بی برنامه است تا نگاهش را امیدوارانه به بهار کشورهای بپاخواسته منطقه برای پیوستن خلق قهرمان ایران!!! بدوزد. واقعا اگر سیری به بالا و پایینی های مواضع سازمان از اول فروردین 1382 تاکنون داشته باشیم و هزینه های گزاف ضد ملی و انسانی پرداخت شده آنان را بسنجیم جز ناتوانی و تضعیف در حیطه گروههای خارجه نشین برای مجاهدین چیزی عاید نشده است. در چند روز اخیر سازمان کنفراسی را با شرکت چند نفر از افراد رده پایین شهر ژنو و دختر فلان کشیش افریقایی!!! و……… و مریم قجر با عنوان: اشرف، ایران و چشم اندازهای نوین برگزار نمود که از ابتداء معلوم بود نبایستی برای خود مجاهدین هم زیاد جدی تلقی گرفته شود او بدون استناد به هیچ چیزی وانمود کرد از چند روز دیگر باید کارکنان کمیساریای پناهندگان سازمان ملل در اشرف مستقر شوند، یونامی هم حضور داشته باشد و…….. آری همسر رهبر فراری مجاهدین با عجز و ناله به ترس درونی خود از اصرار و تاکیدات دولت قانونی عراق برای اخراج حتمی تا پایان سال میلادی 2011 اشاره و بر سرنوشت درواقع مسئولین قابل محاکمه باقیمانده در اشرف دل سوزاند. ولی زمانی دیگر برای مجاهدین باقی نمانده و آنان در یک باور غلط و تکیه بر وهم بیرون آمدن از لیست تروریستی اهتمام اندک بر سایر گزینه ها را درک نکرده و این شیادی مریم و همسرش میرود سرنوشت تلخی را برای حاضرین در اردوگاه بوجود آورد.
فرید