علیرغم اعلام پیروزی و تبلیغات گسترده مجاهدین، حول مهلت چهارماهه دادگاه استیناف به وزارت خارجه آمریکا مبنی بر تصمیم در مورد ابقاء و یا خروج نام مجاهدین از لیست گروههای تروریستی، آنچه که همچنان بر دوش رهبران مجاهدین سنگینی میکند همانا آینده تیره و تاری است که در کمپ ترانزیت موقت – لیبرتی برای مجاهدین رقم خورده است. در تاریخ 19 خرداد 1391 برابر با هشتم ژوئن 2012 مجاهدین بار دیگر مبرم ترین خواسته هایشان در خاک عراق را از زبان حامیان سیاسی شان و اینبار از طریق نمایندگانی از پارلمان اروپا به طرف حسابهای اصلی شان یعنی سازمان ملل، آمریکا و اتحادیه اروپا با هدف تحت فشار قرار دادن دولت عراق بیان کردند. مجاهدین در این اطلاعیه اعلام کردند: سازمان ملل، آمریکا و اتحادیه اروپا می باید دولت عراق را وادار کند تا به ممانعت از "فروش و یا انتقال اموال مجاهدین به کشورهای دیگر" خاتمه داده و همچنین "سازمان ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان می باید لیبرتی را به عنوان کمپ پناهندگی تحت حفاظت بین المللی به رسمیت بشناسند ". در بیانیه پارلمان اروپا درباره اشرف و لیبرتی، به برخی نکات مهم دیگر نیز اشاره شده است از جمله اینکه: 1 – پروسه شناسایی تک تک ساکنان به عنوان پناهنده توسط کمیساریای عالی پناهندگان چندین ماه طول می کشد. 2 – تمام شواهد بیانگر این است که افراد برای چندین سال باید در کمپ لیبرتی بمانند. همچنین در بیانیه ای که بنام " اکثریت نمایندگان پارلمان ایتالیا" در تاریخ 20/03/1391 منتشر گردید نیز مجاهدین با این تحلیل که "رژیم ایران در تلاش است مخالفان خود در کمپ اشرف را قبل از سقوط بشار اسد و بر هم خوردن تعادل کنونی (در منطقه) از میان بردارد"، خواست تا ضمن یادآوری وضعیت بحرانی و خراب مجاهدین در خاک عراق، دولت های اروپائی و آمریکا را برای خروج آنها از وضعیت فلاکت باری که خاک عراق دامن گیرشان شده است به کمک بطلبد. از سوی دیگر در همان تاریخ جلسه ای تحت عنوان "اجلاس گروه دوستان ایران آزاد" به ریاست آقای استراون استیونسون از سیاستمداران استیجاری مجاهدین در مقر پارلمان اروپا در بروکسل تشکیل شد وی نیز تلاش کرد مبرم ترین مسئله مجاهدین در خاک عراق را بیان کند. وی میگوید: "… قبل از هر چیز ما نباید اجازه بدهیم که سازمان ملل این کمپ را بعنوان محل ترانزیت موقت بداند… با سرعت کنونی، مصاحبه افراد و روند پناهندگی آنها از طرف کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و روند ثبت نام آنها ممکن است چند سال بطول بیانجامد. این موضوع باید دوباره بعنوان یک کمپ پناهندگان تحت پوش حقوق بشر دوستانه تعیین هویت شود. باید از کاترین اشتون و آنتونیو گوترز کمیسر عالی پناهندگان ملل متحد و نماینده ویژه سازمان ملل مارتین کوبلر خواست که نزد دولت عراق بر روی این خواسته بطور مصرانه تاکید کنند… باید به کمیساریای عالی پناهندگان بگوییم که سرعت مصاحبه ها را باید بالا برد و این قابل قبول نیست که تاکنون تنها 300 نفر مصاحبه شده اند. ما باید پناهندگی آنان را به سرعت به رسمیت بشناسیم و هرچه سریعتر آنها را به کشورهای دوست ثالث منتقل کنیم… " بنابراین با توجه به آنچه که فوقا گفته شد میتواند از وضعیت فعلی و محتوای بیانیه ها و موضعگیریهای اخیر مجاهدین نتیجه گرفت که: 1 – مجاهدین بخوبی دریافته اند علیرغم تمامی جار جنجالی که بخاطر خروج از لیست گروههای تروریستی آمریکا در سطح بین المللی براه انداخته اند، تاکنون هیچ مسئله ای از گروه کور آنها در خاک عراق باز نشده است. 2 – ترس مجاهدین از این است که، حضور طولانی مدت در کمپ لیبرتی و البته بدون تامین خواسته های هدف دارشان که صرفا برای حفظ حصارهای تشکیلاتی کاربرد دارد، از یک سو، و عدم پذیرفته شدن آنها از سوی کشورهای ثالث از سوی دیگر، بتدریج راه رفتن پناهجویان اشرف به ایران را هموار کند. 3 – توقف فعلی انتقال پناهجویان از اشرف به لیبرتی دقیقا ناشی از ترس و وحشت رهبران مجاهدین برای از دست دادن اهرم فشار است چرا که آنها بخوبی میدانند: کمپ لیبرتی یک مسیر بی بازگشت است. قابل توجه اینکه اخیرا رهبران مجاهدین همین ترس و وحشت شان را از زبان سیاست مدار آمریکایی ادوارد رندل در "سمپوزیوم در واشینگتن" که در تاریخ 30 می 2012 برابر با 10 خرداد 1391 برگزار گردید اعلام کردند: اگر آنها (یعنی مجاهدین) باقیمانده ساکنان اشرف را به لیبرتی منتقل کنند دیگر هیچ اهرمی برای گرفتن امتیاز در کمپ لیبرتی نخواهند داشت. 4 – تاکنون پذیرفته شدن ساکنان لیبرتی در کشورهای ثالث (بعنوان درخواست حداکثری و مطلوب) هیچ چشم اندازی نداشته، و تقریبا به امری محال تبدیل شده است. به همین دلیل تبدیل لیبرتی به بعنوان کمپ دائم پناهندگی و تحت نظارت مستقیم ملل متحد (بعنوان درخواست حداقلی و از البته از موضع ضعف)، همچنین فروش اموال منقول و غیر منقول در قرارگاه اشرف که طبق برآورد خود سازمان چیزی معادل 500 میلیون دلار برآورد شده است اصلی ترین نگرانی و دغدغه، و لاجرم مبرم ترین خواسته رهبران مجاهدین بحساب می آید. و کلام آخر اینکه کمپ ترانزیت موقت علیرغم تمامی سنگ اندازی ها و هوچی گری های رهبران مجاهدین همچنان بعنوان ظرف آزادی پناهجویان اشرف و طناب دار رهبران مجاهدین عمل میکند.