پس از بیانیه نخست وزیر آلبانی مبنی بر پذیرش 210 تن از اعضای سازمان در خاک خود، شاهد بهانه تراشی های واهی از سوی سران سازمان و عدم پذیرش این عمل انسانی بودیم، از جمله بهانه هائی مانند: انتقال تمامی افراد به امریکا و یا یک کشور اروپایی و یا بازگشت به اشرف و انتقال تمامی افراد به آلبانی، براستی چرا سران سازمان به جای استقبال از این حرکت انسانی بر ماندن اعضای خود درعراق تآکید دارند در حالیکه می دانند امریکا حتی یک نفر از اعضای سازمان را نخواهد پذیرفت؟ و خوب می دانند که اگر آلبانی برایش امکان داشت حتمآ افراد بیشتری را قبول می کرد، این بهانه ها درحالی است که خودشان کرارآ اعلام کرده اند که ماندن درکمپ لیبرتی برایشان خطر جانی لحظه به لحظه دارد.
بر کسی پوشیده نیست که اولین هدف سازمان از ماندن درعراق بحران زده بازگشت دوباره به اشرف است،که البته شکی نیست که این کار هرگز عملی نخواهد شد چرا که دولت عراق هرگز بازگشت آنها را نخواهد پذیرفت و این را هم سران سازمان بخوبی می دانند.
سازمان با این بهانه تراشی ها تنها به دنبال وقت کشی است تا با خیال خودش با فشار آوردن به سازمانهای بین المللی و حقوق بشری دولت عراق را وادار به پذیرش خواسته خود که همانا برگشت به اشرف است نماید.
اما علت این همه پافشاری برای ماندن در کشوری که مردم خودش امنیت وآسایش ندارند وهرروز هم در گوشه و کنار این کشور شاهد انفجار بمب هستیم چیست؟ وچرا سازمانی که این همه در خاک آن کشور مورد تهاجم واقع شده باز هم برای ماندن درعراق تاکید دارد؟
از این پافشاری ها می توان این برداشت را کرد که این سازمان با این گمان که شاید دوباره دورانی درعراق بوجود آید یا دولتی درعراق به قدرت برسد که با ایران رابطه ای نداشته باشد و شاید جرقه جنگی دوباره بین ایران وعراق موقعیت سازمان را در عراق تثبیت کند، یا اینکه درعراق دوباره حزب بعث به قدرت برسد، یا به هر حال بین امریکا و ایران جنگی در بگیرد تا سازمان از سوی امریکا مورد استفاده قرار بگیرد.
اگر تحلیل سازمان این باشد بنظر می رسد که درهرسه گزینه بازنده اصلی خودش می باشد، چرا؟
اولآ اگردرعراق دولتی سر کار باشد که با ایران رابطه خوب نداشته باشد حتی اگر مانند صدام سودای خاک ایران را در سر داشته باشد عراق توان ایستادگی در برابر ایران را ندارد، به دلیل شرایط داخلی خود.
دوما اگر قرار باشد که بعثی ها درعراق با حکومت فعلی دربیافتند مطمعنآ اولین کسانی که درعراق بطور کل نابود خواهند شد همین مجاهدین هستند.
و در آخر اگر بین ایران و امریکا هم جنگی رخ بدهد که هرگز چنین نخواهد شد مجاهدین در این میان تنها به عنوان طعمه برای نیروهای امریکائی کاربرد دارند.
پس عاقلانه ترین کار همانا خروج از عراق و خارج کردن اشرف از ذهنشان باید باشد ولو اینکه روزانه یک نفر را بازاسکان کنند، در غیر اینصورت اگر این افراد در عراق دوباره تلفات بدهند این بار برای هیچ سازمان بین المللی حنای سران سازمان رنگی نخواهد داشت چرا که تمام دنیا شاهد بهانه جوئی های بی مورد اخیر سران سازمان هستند و بایستی پاسخ خیره سری خود را بدهند.