جناب آقای نیکولای ملادینوف نمایندۀ دبیر کل ملل متحد و رئیس هیأت همیاری ملل متحد در عراق (یونامی)، با سلام،
اینجانب علی حسین نژاد از ساکنان کمپ لیبرتی در بغداد که در ماه آوریل سال ۲۰۱۲ از این کمپ به کمک هیأت یونامی که از کمپ دیدار می کرد بیرون آمدم و اکنون در فرانسه می باشم از شما تقاضا دارم نامه ای را که به دخترم زینب حسین نژاد در کمپ لیبرتی در بغداد نوشته ام به دست او برسانید تا او بتواند با من و خواهرش که در ایران زندگی می کند تماس بگیرد.
شمارۀ ثبت دخترم زینب حسین نژاد در لیست پناهجویان کمیساریای عالی پناهندگان ۳۵۰ و شمارۀ ثبت اینجانب ۹۲۰ می باشد و هر دو دارای گذرنامۀ پناهندگی فرانسه صادر شده در سال ۱۹۸۸ و کارتهای اقامت و پناهندگی در فرانسه صادر شده در سال ۱۹۸۶هستیم. دخترم با آنکه شماره تلفن خواهرش (دختر دیگرم در ایران) را دارد و ۹ سال پیش یکبار با او تماس گرفته و دیگر تا کنون هیچگونه تماسی با خواهرش نگرفته است دو خواهری که هرگز در عمرشان همدیگر را ندیده اند. ما نگران سلامتی او هستیم و با توجه به عواطف خانوادگی به هیچوجه امکان پذیر نیست که فردی حتی اگر در زندان باشد با اختیار خود و با وجود امکانات با افراد درجه یک خانواده اش تماس نگیرد لذا این بی خبری و عدم تماس و ارتباط و لو با نامه و تلفن نشان از وجود اجبار و زور و فشار علیه دخترم و یا مغز شویی و تلقینات فرقه ای ضد خانواده روی او در نزد تشکیلات سازمان مجاهدین خلق در کمپ لیبرتی است. بنابراین از جنابعالی درخواست دارم که با فشار بر مسئولان MKO در کمپ لیبرتی و با هماهنگی مقامات ذیربط عراقی نامه ای را که من یعنی پدرش به او نوشته ام به دست او برسانید چرا که بر اساس قوانین اولیۀ حقوق بشری و بین المللی حق هر انسان است که با جهان بیرون خود ارتباط داشته باشد و همۀ سخنان را بشنود و حق هر کسی بویژه افراد یک خانواده می باشد که حرفش را به گوش دیگران برساند. دختر من همیشه زیر تلقینات و شستشوی مغزی رهبران این سازمان قرار داشته و اظهارات او مبنی بر خودداری از دیدار با من یعنی پدرش و خواهرش خواست واقعی او نیست چرا که او در حکم زندانی و اسیر یک تفکر فرقه ای است که به طور یک جانبه به او تزریق و تلقین شده است. خواست و اراده وقتی متعلق به خود فرد می شود که مبتنی بر آزادی او و با امکان دسترسی او به بیرون خود و به خانوادۀ خود و امکان دسترسی دیگران بویژه افراد درجه اول خانواده اش به او باشد تا مشخصا در این مورد من بتوانم دخترم را از خطرات باقی ماندن در عراق و در نزد این فرقه و از ماهیت واقعی آن آگاه کنم و او را راضی به بیرون آمدن از عراق پرخطر و ترور و بحران زده و بازگشت به محل اقامت و پناهندگی سابق خود در اروپا نمایم.
رهبران MKO مانع دیدار و صحبت من با دختر بزرگم زینب حسین نژاد (۳۵ ساله) حتی وقتی هر دو در داخل سازمان و در کمپ اشرف بودیم می شدند و تنها سالی یک بار در عید نوروز (عید سنتی اول سال ایرانی – ۲۱ مارس) به مدت فقط یک تا دو ساعت به ما اجازۀ دیدار و صحبت می دادند آنهم تحت کنترل و مراقبت مستمر توسط مسئولین سازمان از جمله کنترل صحبتها با ترفندهای مختلف تشکیلاتی. ولی در عید نوروز سال ۲۰۱۲ حتی این دیدار را نیز از ما دریغ کردند و مانع دیدار و صحبت من با دخترم در کمپ اشرف که هر دو در آنجا بودیم شدند. لذا اکنون من نزدیک سه سال است که دخترم زینب را که هم اکنون در کمپ لیبرتی بسر می برد ندیده ام و از او هیچ خبری ندارم. سال گذشته من و خواهرش از طریق دفتر کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد و نیز وزارت حقوق بشر عراق من تلاش کردیم دیداری با او داشته باشیم و مسـئولان کمیساریا به این منظور او را به محل مصاحبه های کمیساریا با افراد لیبرتی در نزدیکی این کمپ آوردند ولی به خواسته و دستور رهبران سازمان و از بیم مؤاخذه توسط آنان از هر گونه دیدار و حتی انجام یک تماس تلفنی هم با من و هم با خواهرش خودداری کرد تا اینکه مجبور شدند او را به داخل کمپ برگردانند، و خواهرش هم که برای دیدار اولین بار عمرش با من و خواهرش از ایران به عراق آمده بود با چشم گریان و بدون اینکه موفق به دیدار و صحبت با او حتی از فاصلۀ دور گردد به ایران بازگشت.
آقای ملادینوف عزیز،
اینجانب ضمن حمایت از تلاشهای آنجناب برای حل مسالمت آمیز مسألۀ ساکنان کمپ لیبرتی از جنابعالی می خواهم ضمن تلاش برای متقاعد کردن کشورهای آزاد جهان برای پذیرش ساکنان کمپ لیبرتی به عنوان پناهنده در خاک کشورشان بویژه مجروحین و بیماران و نیز آنهاییکه طی دو دهۀ گذشته و یا بیشتر از قبل دارای مدارک اقامت و پناهندگی در کشورهای اروپا و آمریکا می باشند و تعدادشان به نزدیک یک سوم ساکنان بالغ می شود بر فشارهای مشروع و قانونی و بین المللی بر سران MKO برای رها کردن اسرا و گروگانهای این فرقۀ ضد انسانی بیفزایید که از جملۀ مهمترین و مؤثرترین راه کار برای این امر اختصاص دادن محلی در نزدیکی کمپ لیبرتی در عراق و محل اقامت افراد منتقل شده به آلبانی برای خانواده های اسیران این فرقه جهت دیدار با عزیزانشان و اعمال فشار بر سران MKO برای واداشتن آنان به صدور دستور تشکیلاتی جهت دیدار و ارتباط ولو با تلفن و نامۀ افراد با خانواده هایشان و متوقف ساختن تبلیغات و سمپاشی و تهمت زدن علیه خانواده ها و قطع ایجاد فضای منفی علیه عواطف خانوادگی در داخل سازمان و کمپ و در اذهان افراد و امکان دادن به افراد برای استفاده از تلفن و انترنت و رادیو و تلویزیون و روزنامه می باشد چرا که این حق ارتباط با افراد، بسیار بیشتر از اینکه حق رهبرانMKO باشد، در درجۀ اول حق ما خانواده های این عزیزان یعنی ساکنان کمپ لیبرتی می باشد.
با تشکر و آرزوی موفقیت برای آنجناب و یونامی.
علی حسین نژاد
پاریس – ۱۵ اکتبر