حمایت از مجاهدین، موفقیت کوتاه مدت، فاجعه دراز مدت

با توجه به مخارج سنگین و مبالغ هنگفت پول و زمان و انرژی که مجاهدین خلق برای به تصویر کشیدن چهره ای دمکراسی خواه از خود، هزینه می کنند، انتظار می رفت که در گردهمایی به اصطلاح بزرگشان در ماه ژوئن در ویلپنت پاریس، دست کم دو یا سه چهره ی سیاسی و روشنفکر ایرانی – همان طور که غالباً در دیگر گردهمایی های اپوزیسیون ها حضور دارند – سخنرانی کنند. جمع کثیر سخنرانان گردهمایی ویلپنت تقریباً همه از سیاستمداران خارجی به ویژه چهره های سیاسی سابق امریکایی بودند.
عدم حضور چهره های نام آشنای ایرانی در نمایش تبلیغاتی مجاهدین خلق حاکی از عدم محبوبیت این گروه در میان ایرانیان خارج از کشور است، هرچند که شمار زیادی شرکت کننده از سراسر جهان با اتوبوس های سازمان دهی شده ی مجاهدین به تور یک روزه پاریس آورده شده بودند.
به علاوه، گزارش ها و اسناد بسیاری تاکنون منتشر شده اند که ماهیت تروریستی و فرقه ای مجاهدین را تأیید میکنند. پس چرا این گروه پرشمار غیر ایرانی – سیاستمداران به ویژه امریکایی – از مجاهدین خلق اعلام حمایت می کنند؟
کارمند سابق سازمان سیا، ری مک گاورن یکی از افرادی است که درباره ی سوابق تاریک سازمان آگاهی دارد و نگران عوارض منفی ناشی از حمایت از این فرقه ی تروریستی در امریکا است. وی در فوریه 2005 درباره ی علت حمایت برخی از نهادها و شخصیت های کشورش از مجاهدین خلق به نشریه ی مانیتور گفت:" چرا امریکا با سازمان هایی چون مجاهدین خلق همکاری می کند؟ به نظر من به این دلیل که آن ها محلی هستند و به دلیل آن که آن ها آماده هستند که برای ما کار کنند. ما قبلاً آن ها را تروریست تلقی می کردیم و ان ها دقیقاً هم تروریست هستند. اما اکنون تروریست های ما هستند و برای فرستادنشان به ایران و انجام عملیات های و خدمات مخفی معمولشان تردید نمی کنیم. برای حمله به سنسورها، برای جاسوسی در برنامه ی هسته ای ایران، نشان کردن اهداف حملات هوایی و شاید ایجاد قرارگاه های مخفیانه برای نظارت بر نقاط نظامی ایران. و همچنین کمی خشونت."
در همان زمان، یک مدیر سابق شاخه ی سری ارتش نیز به نشریه ی مانیتور گفت:" پنتاگون برای پنهان کردن روابطش با سازمانی تروریستی از " گزینه ی جهانی " به  عنوان سپر بلا استفاده می کند."
پت لانگ، مأمور سابق پنتاگون افزود:" سرویس های جاسوسی در عملیات هایشان معیارهای امنیتی را با چیزی تطبیق دادند که ما نمی توانیم دستورهای حکومتی را به آن مرتبط کنیم. بنابراین، اگر این عملیات ها به شکست بیانجامد، می توان ادعا کرد که دولت هیچ نقشی در آن نداشته است و دست های دیگری در ان دخالت داشته است."
پت لانگ در سال 2005، نقش مجاهدین خلق را به عنوان عروسک خیمه شب بازی  قدرت های جهان و منطقه پیش بینی کرد. وی گفت:" آن ها دوباره در خدمت هستند. این بار نه در کنار صدام حسین بلکه در کنار امریکا ؛ همیشه مفید و همیشه عروسکی در دستان قدرت ها."
مجاهدین خلق که در سالهای دهه ی 80 ارتش خصوصی صدام حسین بودند، پس از سقوط وی تغییر نقش و موضع دادند و در دهه های بعدی به خدمت امریکا و اسراییل درآمدند. کارن کواتیکوفسکی، مأمور سابق پنتاگون یادآور می شود که " مجاهدین خلق آماده است کارهایی انجام بدهد که ما از انجامش شرم می کنیم و سعی می کنیم درباره اش سکوت کنیم. اما برای چنین اجرای وظایفی ما دقیقاً از آن ها استفاده می کنیم."
نظر به این که فرقه ی رجوی چنان فرصت طلب است که ممکن است بسته به شرایط منطقه ای و امنیتی اش گهگاه به قدرتها و افراد مختلف آویزان شود، الیزابت روبین روزنامه نگار سرشناس نیویورک تایمز به سیاستمداران غربی هشدار می دهد:" مجاهدین خلق نه تنها هیچ ربطی به هدف فعالان دمکراتیک ایران ندارد بلکه، فرقه ای توتالیتر است که برای شکار خود ما بر می گردد."
با این وجود، عوامل مجاهدین خلق تقریباً تنها ایرانی هایی هستند که در راهروهای کنگره ی امریکا در حال اختلاط کردن با کارمندان و نمایندگان دیده می شوند.
وب سایت اوپن دموکراسی در انتقاد از حمایت کنگره ی امریکا از مجاهدین خلق می نویسد:" رهبری سازمان مجاهدین خلق به شیوه ای استبدادی سازمان خود را اداره می کند ، مخالفت در گروه را سرکوب می کند و حول  شخصیت رجوی و همسرش مریم فرقه ای تشکیل داده است. سازمان به لحاظ ایدئولوژیک کمونیست رادیکال است و آرمان های مبارزاتی اش از فراز و نشیب های انقلابی برای تأسیس جامعه ی اسلامی یونیتاری است ،بر اساس مکتب جامعه ی بی طبقه ی مارکسیستی. چنین مفهومی هر چه نمود دمکراسی است را نقض میکند."
اوپن دموکارسی هشدار می دهد:" اگر این گروه در ایران به قدرت برسد، به دنبال اهدافش خواهد رفت که همواره مغایر با دمکراسی است و احتمال ادامه ی فعالیت های تروریستی اش افزایش خواهد یافت."
بنابراین، حمایت از مجاهدین خلق، یک بازی باخت-باخت، برای هم حامیان و هم خود گروه است.
مزدا پارسی