در این چند سال اخیر، در هر کجای این عالم حادثه ای تروریستی اتفاق می افتاد و یا کنفرانس و همایشی درباره تروریسم برگزار می گردید، شاهد بودیم که این خانم ورشکسته سیاسی و داعش نشان با ناز و اطوار خودش به حمایت از مواضع ضد تروریستی پرداخته و کاسه داغتر از آش می شد و با اعلام حمایت از این همایش ها خود و سازمان متبوعش را در صف اول قلمداد می نمود و اشک تمساح برای حادثه دیدگان می ریخت.
اما از آنجا که خداوند می فرماید (و مکرو و مکرالله والله خیر الماکرین) تشت رسوایی وی برافتاده و در داخل همان کشور یعنی فرانسه حادثه ای تروریستی اتفاق افتاده و اینجا بود که می بایست این خانم ضد تروریسم خود را عیان کند و نشان بدهد چقدر به گفتار خود پایبند می باشد، حداقل انتظار این بود که در راهپیمایی شهر پاریس شرکت نموده و خودی نشان بدهد و یا دسته گلی برداشته و مکان یاد شده بنهد. اما دریغ از دسته گل های دزدی که دیگر برملاء شده و خانم به اصطلاح ریس جمهور جایی در اینگونه مراسم ها ندارد و کسی برای وی تره ای خورد نمی کند؛ لذا می بینیم که وی در داخل قصر خود خزیده و باز پیام داده و کسی نیست در اطراف وی به او بگوید؛ اینجا دیگر فرانسه است و شما که ادعای رئیس جمهوری دارید و هر روز دهها پارلمانتر و سفیر سابق و ژنرال های بازنشسته را جمع می نمایید و پز آنها را به خورد هواداران خود می دهید که ما را دنیا قبول دارد و ما اپوزیسیون واقعی هستیم؟ و چنین و چنان؛ حال چرا در این راهپیمایی شرکت نمی کنید؟ حداقل بیا و خودت را نشان بده و بعد برو!؟ بیا، چند عکس می انداختی و کلی با آنها مانور می دادی؟ چند هفته می توانستی با این سوژه هم سیمای آزادی را مشغول و هم نشریه مبارکتان را به عکس و تحلیل های آبکی پر می نمودی؟ نگاه کن آنقدر این کاسه آش داغ بود که نخست وزیر اسراییل هم در آن شرکت جست؛ اما چرا جایی برای امثال شما نبود!؟ واقعیت تلخ این است که این خانم پر افاده حتی در فرانسه جای و ارزشی ندارد و هیچگاه مطرح نبوده و فقط برای سیاستمداران بازنشسته و مزد بگیر و پیر و فرتوت مقبول و مورد چاپلوسی می باشد، لذا از ترس ریختن تشت رسوایش بر عالم و از ترس مضحکه شدن توسط رسانه ها و همچنین از ترس مردم فرانسه و بالاخره از ترس دیدن افراد بازگشتی که در این راهپیمایی شرکت نموده بودند در قلعه خود پنهان و در آنجا باز فریاد نبودن آزادی و نبود بنزین برای لیبرتی نشانان و…میزند.