مادران، قدرتمندترین ارتش برای مبارزه با مریم رجوی

اعضای سازمان مجاهدین خلق قربانی شدیدترین تکنیک های کنترل ذهن هستند. قدرت تصمیم گیری این افراد کاملاً مختل شده و تحت سلطه ی سران گروه است. بنابراین، تسلیم بدون قید و شرط این افراد در برابر اراده ی مسعود و مریم رجوی عجیب به نظر نمی رسد. اما چه چیزی است که می تواند حصارهای ساخته ی دست سران فرقه های مخرب و گروه های افراط گرا را متلاشی کند؟
بر اساس مقاله ای به قلم پژوهشگر آلمانی به نام دنیل کوهلر، " کشورها می توانند سه نوع رویکرد متفاوت دربرابر تروریسم و افراط گرایی خشونت طلب داشته باشند: بازداری، سرکوب و مداخله". این پژوهشگر معتقد است که در حالی که کشورهای غربی بیشتر بر بازدارندگی و سرکوب متمرکز هستند، مداخله می تواند گزینه ی کارآمد تری باشد.
دنیل کوهلر که موسس " بنیاد آلمانی مطالعات افراطی گری و ضد افراطی گری " است، براین باور است که مقابله با رادیکالیسم و افراطی گرایی زمانی به ثمر می نشیند که با " دربان ها" تعامل داشته باشیم. این دربان ها خانواده و دوستان نزدیک هستند. او معتقد است که " مادران حیاتی ترین دربان ها هستند". نوشته وی می نویسد: " بیشتر مادرانی که با آن ها کار کردیم، بچه هایشان را توسط داعش یا دیگر گروه های تروریستی از دست داده بودند.آن ها پیش از آن متوجه شده بودند که چیزی در فرزندشان تغییر کرده بود، اما تقریباً بدون کمکی از بیرون با این مسئله تنها رها شده بودند."
مشاوران بنیاد آلمانی مطالعات افراطی گری و ضد افراطی گری، شبکه های حمایتی برای خانواده های قربانیان می سازند. آن ها به خانواده ها آموزش می دهند که با روش هایی خاص آسیب ها و نزاع های درون خانواده را کمتر کنند و به جوانان و نوجوانانشان کمک کنند که در دام گروه های افراطی و تروریستی گرفتار نشوند.
از همین رو ست که فرقه های مخربی چون مجاهدین خلق، اعضایشان را دور از خانواده و دوستان و هر انچه آن ها را از قبل می شناختند و دوست می داشتند، نگه می دارند. این جدایی تنها راه سران فرقه ی رجوی برای حفظ هژمونی خود بر اعضاست. خانم آن سینگلتون (خدابنده)، عضو سابق فرقه ی رجوی با اشاره به مقاله ی کوهلر به خوبی این روش مخرب فرقه ی رجوی را افشا میکند:
" این مقاله توضیح می دهد که چرا مریم رجوی و از خانواده هایی که مقابل لیبرتی می آیند وحشت دارد – واقعاً منظورم وحشت است. رجوی عزیزان آن ها را گروگان گرفته است و می داند که اگر قربانیانش تماسی با خانواده هاشان داشته باشند، محرکی است که پاسخی احساسی را در خویشتن واقعی ان ها تحریک خواهد کرد؛ همه ی کنترلی که بر اعضا دارد محو خواهد شد و آن ها هرگز باز نخواهند گشت."
امروز، مادران پیری را می بینیم که نشسته بر ویلچر، نام عزیزانشان را که در کمپ لیبرتی زندانی هستند، فریاد می کشند. خواهران و برادرانی می بینیم که گل و شیرینی برای عزیزانشان که تحت اسارت فکری و جسمی رجوی ها هستند می برند. اما ساکنان لیبرتی اجازه ندارند با مادرانشان دیدار کنند و حتی وادار شده اند که به سوی آن ها سنگ و تیروکمان نشانه روند. آن ها گل های اهدایی خواهران و برادرانشان را به آتش می کشند، پشت دیوارها پنهان می شوند چراکه آن ها ازعشقی که در دل مادران نشسته بر ویل چر جاودانه است، هراس دارند!
مزدا پارسی
 

منبع

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا