پنج سال پیش در مهر ماه سال 1391 وقتی نام فرقه تروریستی رجوی از لیست سیاه وزارت خارجه آمریکا خارج شد، سران فرقه با دُم شان گردو می شکستند و جشن پیروزی به راه انداخته بودند. مریم قجر در روز 8 مهر 1391 گفت: « لغو برچسب، توازن سیاسی علیه رژیم را به هم می‌زند و آرایش منطقه‌یی و بین‌المللی و داخلی را متحول می‌کند »!!! او مدعی بود که « بزرگترین راه بند برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی از جلوی آنها برداشته شده و سیاست مماشات در غرب شکست خورده و دوران جدیدی آغاز شده است »!!!
حالا 5 سال از آن تاریخ می گذرد. نگاهی به موقعیت فرقه و آنچه در 5 سال گذشته با آن مواجه بوده‌اند، به ما نشان خواهد داد که آیا سران فرقه رجوی درست گفته و حق داشتند جشن بگیرند یا واقعیت چیز دیگری است؟
بررسی روند حرکت فرقه در 5 سال گذشته موارد ذیل را به ما نشان می دهد:
– روند نابودی فرقه سرعت زیادی گرفته و از عراق اخراج شده اند. این در حالی است که رجوی مدعی بود اشرف کانون استراتژی آنهاست و به هر قیمت باید در عراق و در اشرف ماند.
– وضعیت رجوی به عنوان رهبر فرقه در هاله ای از ابهام است و سران فرقه حتی به صراحت نمی توانند بگویند او مرده و یا زنده است و اگر زنده است چرا هیچ پیامی نمی دهد.
– ریزش نیرو در فرقه روندی صعودی داشته و بر سرعت آن همواره افزوده شده است. در همین رابطه علاوه بر آن که تعداد زیادی از اعضا در چند سال گذشته از لیبرتی فرار کرده اند، در آلبانی هم بدلیل اینکه سران فرقه امکان ایجاد محدودیت هایی مانند آنچه در اشرف و لیبرتی ایجاد کرده بودند را ندارند، روند جدایی اعضا سرعت بیشتری گرفته است. خبرها حاکی از آن است که حداقل 250 نفر در آلبانی از فرقه جدا شده و 240 تن دیگرکه درخواست جدایی داده اند توسط سران فرقه در قرنطینه نگهداری می شوند.
– برای مقابله با موج فزاینده ریزش نیرو در آلبانی، مریم قجر بارها به آلبانی رفته و برای اعضا نشست گذاشته تا شاید مانع ریزش نیروها بشود. سران فرقه به هر ترفندی اعم از اشاعه دروغ هایی همچون «آنهایی که از ما جدا شده اند کارتن خواب شده اند» و یا «کسانی که جدا شده اند گرفتار مافیای آلبانی شدند». آنها همچنین اعضا را تهدید به قطع نمودن هزینه پناهندگی می کنند تا شاید مانع از جدا شدن اعضا باقیمانده بشوند.
– از زمان خروج نام فرقه از لیست تروریستی چندین تن از قدیمی ترین اعضای شورای باصطلاح مقاومت و منجمله محمدرضا روحانی و کریم قصیم از رجوی جدا شدند. اگرچه رجوی ها سعی کردند تا با روش های دیکتاتورمابانه و همیشگی خود، آنها را سرکوب و منزوی کنند، اما بدلیل تغییر تعادل قوا به ضرر رجوی ها، نه تنها آنها ساکت نشدند بلکه صدای اعتراض شان علنی تر، بلندتر و افشاگرتر شده است.
– یکی از همراهان گذشته فرقه بنام ایرج مصداقی با نوشتن نامه های سرگشاده چند صد صفحه ای به رجوی تحت عنوان «گزارش 92» و «گزارش 93»، بخش زیادی از جنایات رجوی ها را افشا کرد.
– ترس از فرقه بطور عام و شخص رجوی بطور خاص در بین منتقدان رجوی ها در خارج از ایران ریخته و کمتر روزی است که یکی از آنها مطلبی افشاگرانه علیه رجوی ها ننویسد. این در حالی است که تا قبل از خروج نام فرقه از لیست سیاه آمریکا، رجوی ها با تهدید یا روش های دیگر، مخالفان و منتقدان را وادار به سکوت می کردند.
– تعداد نیروهای فرقه در برخی کشورهای غربی که اصلی ترین محل فعالیت آنها بود، امروزه به زور به تعداد انگشتان دو دست می رسد
– رجوی ها بدلیل نداشتن پایگاه در بین ایرانیان، شهروندان خارجی بخصوص دانشجویان و فقرای کشورهای دیگر را با وعده هایی همچون تور سیاحتی، هتل درجه یک، غذای گرم، پول نفد و…، را به مراسم خود می برند. این موضوع توسط خیلی از خبرگزاری های بین المللی افشا شده است. همچنین خاطرات یکی از جدا شدگان از فرقه به نام حنیف حیدرنژاد و افشاگری های محمدرضا روحانی و کریم قصیم بهتر پرده از این موضوع بر داشته است.
– حسابی که رجوی روی سوریه باز کرده بود و رسماً در نشست صوتی خود با اعضای فرقه گفته بود که دولت سوریه تا عید 1392 سرنگون خواهد شد، کشک از آب در آمد و باعث سرخوردگی بیشتر نیروهایش شد.
– امروز همگان متفق القول اند که رجوی ها با اصرار بر ماندن در عراق، عامل اصلی به کشتن دادن اعضای فرقه در عراق هستند.
– رجوی ها سعی داشتند به هر قیمت شده اشرف را حفظ کنند و از این رو با بهانه تراشی های مختلف و زیر پا گذشتن تمام تعهداتی که بر اساس آن می بایست اشرف را تخلیه نمایند، 100 تن را به بهانه فروش اموال در اشرف نگه داشتند. این امر موجب کشته شدن 52 تن و مفقود شدن 7 تن دیگر از اعضا و مسئولین فرقه شد و در نهایت نیز رجوی ها مجبور شدند با خفت و خاری تن به تخلیه کامل اشرف بدهند.
اینها گوشه ای از وضعیت اسفناک فرقه رجوی در عرصه‌های مختلف، پنج سال پس از خروج نام آنها از لیست سیاه آمریکا است. نکات فوق الذکر به خوبی نشان می دهند که در 5 سال گذشته شرایط 180 درجه برعکس ادعای رجوی ها بوده و خروج از لیست نه تنها کمکی به سران فرقه تروریستی رجوی نکرده و آنها دراین مدت چیزی بدست نیاورده اند بلکه چیزهای بسیاری را هم از دست داده اند. آنها حتی این بهانه که مسبب همه مشکلات و راه بند شان، لیست تروریستی آمریکا بوده و قبل از خروج از لیست از این بهانه خیلی استفاده می کردند را هم پس از خروج از لیست از دست داده اند!
رجوی ها می دانستند که در مقابل خواست مردم و دولت عراق مبنی بر اخراج از عراق و همچنین در برابر خواسته خانواده هایی که در پشت درب اشرف حضور داشته و خواهان ملاقات هستند، راهی جز خروج از اشرف ندارند اما برای پوشاندن این شکست از آمریکا خواستند تا به آنها امتیازی بدهد تا با استفاده از آن امتیاز که خروج نام شان از لیست سیاه بود شکست را پیروزی جلوه دهند!!!
حالا با گذشت 5 سال از خروج نام فرقه از لیست تروریستی آمریکا، این موضوع به خوبی مشخص شد که آن جشن گرفتن ها و با دم گردو شکستن ها و ادعاهایی همچون این ادعای مریم رجوی که با خروج از لیست «بزرگترین راه بند برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی از جلوی ما برداشته شده است» فقط و فقط اقداماتی فریبکارانه برای سرپوش گذاشتن بر این واقعیت بود که آنها مجبور به پذیرش ذلیلانه خروج از اشرف و انتقال نیروها به لیبرتی شدند.
مریم قجر و دیگر سران فرقه می خواستند با این فریبکاری ها و با قمپز در کردن و پیروزی خواندن شکست های پی در پی، مانع از مسئله داری و جدا شدن اعضای شده و روند فروپاشی فرقه را به عقب بیاندازند. اما باید به آنان گفت، این موضوع «دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد»، چرا که شما بدلیل جنایات و خیانت‌هایتان محکوم به این سرنوشت هستید. واقعیت سرسخت تر از آن است که بتوان با فریبکاری، برای مدت طولانی بر آن سرپوش گذاشت.
صالحی