در فیلمی کوتاه از تهاجم چند نفر به آقای محمدی و همسرش در آلبانی، چند نفر از اعضای سازمان دیده می شود که با فریاد تروریست! تروریست! به این پدر و مادر حمله ور می شوند.
پلیس آلبانی 7 تن از مهاجمین به آقای مصطفی محمدی و همسرش را بازداشت و روانه بازداشتگاه پلیس تیرانا کردند، اما یک زن از سفارت آمریکا در مراجعه به مقر فرماندهی پلیس، آزادی بی قید و شرط بازداشت شدگان را درخواست نمود. سفارت آمریکا برای آزادی نفرات سازمان از چنگ پلیس، رودرروی خانواده اسرا ایستاد.
راستی چرا سازمان از خانواده اعضای دربند، می ترسد؟
چرا همه تلاش مهاجمین سازمان این است که این پدرومادر را از آلبانی فراری دهند؟
چرا فرقه رجوی، تعدادی از فرماندهان خود را به صحنه فرستاده است؟
یکی از این فرماندهان مهاجم آقای علیرضا حاتمی است که چندین سال با او در عراق و اشرف، همراه بودیم. علیرضا، خود نیز یک قربانی دستگاه مغزشوئی فرقه رجوی است. متاسفانه فرقه رجوی،همه چیز را نابود کرده است:
یک انسان، بدون تفکر و بدون تعقل به پدرو مادر هم سنگران خود، تروریست می گوید! آیا اینها، معنی تروریست را می دانند؟
اگر فقط یک فرصت چند روزه به امثال علیرضا حاتمی داده شود، آنها مجال خواهند یافت به چیزهای دیگری نیز فکر کنند.
این چه مبارزه ای است که نوک پیکان آن، خانواده و پدرها و مادرها را نشانه گرفته است؟
مگر درخواست ملاقات جرم است؟ به زندانی، اعدامی و حبس ابد، ملاقات و مرخصی می دهند! چطور است که فرقه رجوی وشخص مریم عضدانلو، اجازه ملاقات به خانواده ای که با هزار زحمت از کانادا به آلبانی رسیده اند را نمی دهد؟!
خانواده، مهم ترین اهرم تکان دهنده جسم و جان بی روح اعضای در بند فرقه استبدادی رجوی است.
این حق مصطفی و محبوبه محمدی است که دخترشان سمیه را ملاقات کنند. اگر یک سازمان با دیدن خانواده خود ارکان مبارزاتی اش خواهد لرزید، پس یک جای این باصطاح” مبارزه” می لنگد. مریم روزی گفته بود که مجاهدین با سلاح انقلاب ایدئولوژیک به هر صحنه جنگی می توانند بروند و سربلند و پیروز از آن صحنه برگردند. پس چی شد آن شعارهای مریم و مسعود؟
ما بعنوان گروهی ازآذربایجانی های جداشده از فرقه رجوی و غمخوار خانواده های گرفتار، ضمن محکوم کردن تهاجم وحشیانه به پدر و مادر سمیه محمدی در تیرانا، خواهان دادن ملاقات حضوری با برای این پدر و مادر پیر هستیم.
گروهی از جدا شدگان آذربایجانی فرقه ی رجوی