آنقدر اعمال دیکتانوری فرقه رجوی شدت دارد که حاضر نیست یک پرنده از آسمان اسارتگاه اشرف گذر کند. رهبران فرقه حاضرند دست به هر کاری بزنند که راه خانواده ها را ببندند. آه و فغان مریم عضدانلو در خارجه در آمده. کشته شدگان و زخمی های در گیری 19 فروردین در اولویت فرقه نیستند. کار بانو مریم شده لاس زدن با غربیها که شاید بتواند از این طریق بلندگوهایی که خانواده ها نصب کرده اند را جمع کند. تنها ابزاری که خانواده ها می توانند پیام خود را به فرزندانشان برسانند. خانواده هایی که به خاطر جاه طلبی رهبران فرقه چندین سال است موفق نشده اند فرزندان خود را ملاقات کنند. قانونی که در فرقه رجوی حاکم است در کجای قانون دنیا ثبت شده. واقعا بایستی به خانواده ها دست مریزاد گفت که رهبران فرقه و سرانش را به ستوه آوردند. برای آن سری از غربیها که مدعی آزادی و مدافع حقوق بشر هستند بایستی ابراز تاسف کرد که از چه فرقه عقب مانده ای که کارش دروغ و فریبکاری است حمایت می کنند. خانواده ها عزم جزم کرده اند که تا فرزندانشان را از اسارت گاه اشرف آزاد نکنند خاری در گلوی رهبران فرقه می مانند و تا آخرش هم ایستاده اند. رهبران فرقه فکر می کنند که روزی راه خانواده ها را می بندند و به خیال خود از شر خانواده ها خلاص می شوند!! باش تا صبح دولتت بدمد!! اگر قرار بود که خانواده ها هراسی از طبل های تو خالی رهبران فرقه داشته باشند تمام سختی های تردد به کشور عراق را به جان نمی خریدند. مریم عضدانلو در خارجه اولین بحثی که روی میز اربابان غربی اش می گذارد جمع آوری بلندگوهای اطراف پادگان اشرف است بلندگوهایی که خانواده ها نصب کرده اند تبدیل شده است به چماقی بر سر رهبران فرقه. بحث خانواده در فرقه از ابتدا معضلی بود که همیشه روی میز فرقه بوده و هست و تا به حال نتوانسته از آن عبور کند به خانواده هایی که در گرما و سرما در کنار درب اسارتگاه اشرف ایستادگی می کنند بایستی درود فرستاد. باشد روزی که هیچ اسیری در اسارتگاه اشرف باقی نماند و درب اسارتگاه گل گرفته شود.
بلندگوها ابزار شکنجه اند یا پیام رسان خانواده ها!!
