چرا سران مجاهدین اعضا را رها نمی کنند؟

با گذشت بیش از هشت سال از سرنگونی دیکتاتور عراق، صدام حسین، سران سازمان مجاهدین خلق کماکان اصرار بر حضور در اشرف دارند و اعضا را با زور و فشار در این قرارگاه نگه می دارند. آن ها با ساکنان قرارگاه اشرف همچون گروگانانی برخورد می کنند که اجازه ندارند با خانواده های متحصن خود در مقابل درب اشرف هرگونه تماس و دیداری داشته باشند چه رسد به خانواده هایی که در آن سوی مرز عراق در ایران چشم انتظار فرزندانشان هستند. به علاوه این گروگان ها همواره در خطر ایجاد حمام خون دیگری هستند چرا که بدیهی است که دولت عراق نخواهد آن ها در خاک کشورش باشند و گهگاه با سازمان درگیر شود.
درگیری های خونین در قرارگاه اشرف در تیرماه 1388 و فروردین ماه 1390، سران این فرقه را متقاعد نکرده است که فکر راه حلی برای انتقال افرادشان باشند و بالعکس از کشته شدن نیروهاشان در این درگیری به عنوان سوخت ماشین تبلیغاتی خود بهره برداری کرده اند. آن ها علی رغم موقعیت مورد تهدید ساکنان اشرف، به افراد اجازه نمی دهند که برای سرنوشت و آینده خود در شرایط بحرانی پادگان اشرف انتخاب کنند.
هر چند که بر سر کشته شدن سی و دو نفر ساکنان اشرف بحث های زیادی وجود دارد و هر دو طرف یکدیگر را متهم به این کشتار می کنند، یک موضوع روشن است و آن هم خطری است که ساکنان اشرف را تهدید می کند، چه از سوی نیروهای امنیتی عراق و چه از سوی سران سازمان باشد، ساکنان اشرف قربانیان اصلی این بحران هستند. سران سازمان مجاهدین خلق چه اقدامی برای پیشگیری از رویدادهای این چنینی کرده اند؟
مطلقاً هیچ اقدامی! در اوایل ماه مه امسال، ایالات متحده طرحی برای جابجایی مجاهدین خلق به منطقه دیگری در عراق، دورتر از مرز ایران، ارائه کرد. که یک مقام بلند پایه وزارت امور خارجه امریکا گفت که طرح امریکا در جهت جلوگیری خشونت بیشتر در پادگان اشرف است. هر چند که راه حل پیشنهادی امریکا در کوتاه مدت عملیاتی به نظر می رسد، سخنگوی سازمان در پاریس گفت که این طرح باعث به وجود آمدن « یک کمپ متمرکز» می شود و « نتیجه نهایی آن به آشویتس دیگری می انجامد». ] آشویتس؛ بزرگترین کمپ متمرکز پناهندگان که نازی ها در جنگ جهانی دوم ایجاد کردند[ این استدلال بی اساس محدثین که هدفش تنها طولانی کردن اقامت مجاهدین در کمپ اشرف است، از سوی حامی اسکاتلندی سازمان در پارلمان اروپا، استووان استیونسون تائید شد. این نماینده پارلمان اروپا گفت که جابجایی مجاهدین خلق « جایگزین قابل قبولی » نیست.
در یازدهم ماه مه استیونسون ظاهراً طرحی را به پارلمان اروپا ارائه داد برای به اصطلاح خروج ساکنان اشرف از عراق. در این طرح وی پنج شرط را برای مهیا شدن شرایط خروج مجاهدین لازم می شمارد، که به نظر کارشناسان این شرایط شدیداً یک جانبه مطرح شده اند و در این طرح حقوق ملت عراق به عنوان صاحبان اصلی سرزمین عراق نادیده گرفته می شود. سراسر طرح به طور ضمنی اذعان می کند که حکومت عراق متجاوز است و به حقوق مجاهدین تجاوز کرده است، هر چند که هنوز درباره آنچه واقعاً در 19 فروردین در اشرف رخ داد ابهامات بسیاری وجود دارد. استیونسون اصلاً اشاره نمی کند به نقض حقوق بشری که در اشرف و توسط سران اشرف رخ می دهد، او اصلاً اشاره نمی کند که سران به اعضا اجازه خروج و جابجایـــی نمی دهند بلکه آن ها مجبور هستند که بمانند و از رهبریت تبعیت کنند.
عبدالطیف شادوری، عضو جدا شده سازمان در گفتگو با رادیو آزاد اروپا در پاسخ به پرسش گلناز اسفندیاری که چرا سازمان مجاهدین خلق می خواهد افراد را در کمپ اشرف نگه دارد و چرا نمی گذارد کسانی که نمی خواهند آنجا باشند، بروند، گفت: « واضح است، اگر افراد اشرف را ترک کنند، سازمان از هم می پاشد و دیگر سازمان مجاهدین خلقی وجود نخواهد داشت.»
مریم رجوی، در سخنرانی خود در میان شماری از نمایندگان پارلمان اروپا از جمله ویدال کوادراس و استیونسون جهان را تهدید به راه انداختن کشتاری دیگر در اشرف کرد. وی گفت: « من هشدار می دهم که هر گونه جابجایی اجباری مقدمه کشتار ساکنان است.»
برای کسانی که با ماهیت فرقه ای سازمان آشنا هستند واضح است که این کشتار را چه کسانی انجام می دهند. حتماً مخاطبین گزارش مبهم کشته شدن سی و دو نفر از ساکنان را در 19 فروردین به یاد می آورند و یا به خاطر دارند که در ژوئن 2003 در پی دستگیری مریم رجوی توسط پلیس فرانسه، اعضای سازمان چگونه خود را به آتش کشیدند و موضع لجوجانه مجاهدین در برابر جابجایی و طرح یک طرفه استیونسون برای وقت کشی، همه علائم عزم جزم سران سازمان (رجوی ها) برای حفظ تنها ظرف ایدئولوژیک سازمان یعنی قرارگاه اشرف است، چرا که حذف اشرف از خاک عراق به معنای حذف سازمان مجاهدین خلق است که سال ها تلاش کرده است هزاران نفر را استخدام کند و در پشت حصارهای آن جهان بسته نگه دارد.
مزدا پارسی