در این رابطه چند سرفصل را بطور خلاصه یادآوری میکنم: 1. سال1391 (1370) مسعود رجوی، انقلاب ایدئولوژیک را در درون فرقه عمومی کرد. این تاریخ مصادف بود با حمله آمریکا به عراق برای بازپسگیری کویت از صدام حسین. در این تاریخ، برای همه کاملا عیان بود که مسعود رجوی از حیث استراتژیک و سیاست و ایدئولوژی، کاملا شکست خورده است. ولی مسعود رجوی با راه اندازی خیمه شب بازی انقلاب ایدئولوژیک و نشستهای مغزشویی که همراه با تهدید و زندانی کردن نفرات ناراضی بود، مانع از آن شد تا بسیاری از تصمیمشان برای خروج از فرقه صرف نظر بکنند. البته کسانی بودند که شهامت ایستادن در مقابل این فرقه را داشتند و از زندان اشرف رهایی پیدا کردند. به عنوان مثال میتوان به کتاب شبهای تاریک بغداد به قلم آقای محمدحسین سبحانی استناد کرد. البته به دو نام دیگر اشاره میکنم. آقای مهدی افتخاری خار چشم مسعود رجوی درون تشکیلات مجاهدین بود. او علناً انقلاب ایدئولوژیک مسعود رجوی را رد کرد و نهایتاً تابستان 2011 در اثر بیماری فوت کرد و یا مانند "حمید" که از فرمانده هان عملیاتی فرقه بود، به دلیل رد کردن انقلاب ایدئولوژیک، او را به عنوان یک فرد روانی، درون تشکیلات معرفی شد. 2. سال 1995 (1374) مجموعه نشستهای مغزشویی به نام "حوض" در این سال که سازمان به شدت ضعیف بود و رو به ازهم پاشیدن، مسعود رجوی این خیمه شب بازی را راه انداخت تا هر صدای اعتراضی را خاموش کند. سه راه پیش پای نفرات گذاشت. راه اول، قبول انقلاب ایدئولوژیک و نشستهای مغزشویی روزانه به نام "عملیات جاری" بود، راه دوم، بازگشت به ایران بطور"داوطلبانه!" یعنی فرد را میبردند دم مرز و تحویل نیروهای نظامی ایرانی میدادند، راه سوم، تحویل به دولت عراق. یعنی فرد به عنوان یک نفوذی به عراق و درون فرقه محصوب میشد. نتیجه آن، زندانی شدن در زندان ابوغریب بغداد به مدت سالیان طولانی و حتی سر حد مرگ. 3. سال 2001 (1380) در این سال تمام تئوریهای مسعود رجوی به شکست انجامیده بود. مثل توهم ازهم پاشیدن دولت ایران با نام "استحاله و شقه درونی" که با ریاست جمهوری مجدد آقای خاتمی، این موضوع تمام تحلیلهای مسعود رجوی را پنبه کرد و موشکباران اردوگاه های فرقه در سراسر مرز عراق که هیچ واکنشی نه از طرف دولت عراق و نه جامعه جهانی صورت نگرفت و این شکست استراتژی مسعود رجوی به نام "راهگشایی" بود. این استراتژی، مبتنی بر ضربه زدن مستمر به نیروهای نظامی و انتظامی ایرانی بود که نهایتاً موجب ضعف و از هم پاشیدن نیروهای نظامی میشد. ولی با موشکباران اردوگاه های این فرقه نشان داد که در دولت ایران و نیروهای نظامی آن، یکپارچگی وجود دارد و نمیتوان آن را از هم پاشاند. به همین دلیل، نشستهای مغزشویی همراه با زندان و شکنجه نفرات ناراضی و معترض شروع شد. نام این نشستها"طعمه" بود و هر کس که ناراضی بود و ایستادگی می کرد، مدتی در زندانهای اردوگاه اشرف باید سپری می کرد و بعد تحویل دولت عراق می شد. این افراد مدتهای طولانی در زندان ابوغریب بغداد به سر بردند. 4. سال 2003 (1382) در این سال ارتش آمریکا عراق را اشغال کرد و مریم رجوی به پاریس گریخت و مسعود رجوی قایم شد و مجاهدین کاملا خلع سلاح شدند. تمامی چشم اندازها و امیدهایی که وجود داشت، با خیانت مسعود و مریم رجوی به نیروهایش کاملا از بین رفت. تشکیلات مجاهدین بطور کامل از هم پاشید. طی سال 2003 تا سال 2005، 600 نفر از اردوگاه اشرف گریختند. ولی به یکباره این فرارها متوقف شد. مسعود رجوی با خیمه شب بازی جدید به نام "اپورتونیزم" و خبرهای ضد و نقیض در رابطه با کمپ "تیف" مانع ادامه فرار افراد شد. 5. ژانویه سال 2009 (1388) دولت عراق به ریاست آقای مالکی اعلام کرد که اردوگاه اشرف را خواهد بست و در این رابطه برای کمک به اسیران در زندان اشرف، با تک به تک نفرات بطور خصوصی مصاحبه خواهد شد که هر فردی داوطلبانه خواهان خروج از زندان اشرف بشود، به او کمک خواهد شد. از این روز به بعد ماشین تبلیغاتی فرقه شروع شد. از خراب کردن چهره آقای مالکی تا آقای موفق الربیعی و اینکه آنها ماموران وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی هستند! چند روز بیشتر از مصاحبه ها نگذشته بود، در این روز تعدادی از نفراتی که از زندان اشرف گریخته بودند با تلویزیون عراق مصاحبه کردند. تعداد کسانی که فرار میکردند رو به گسترش بود، مسعود رجوی از ترس گسترش فرارها یک پیام فرستاد که هر کس که میخواهد برود، به تشکیلات فرقه اطلاع بدهد تا آنها خودشان او را بفرستند و اینکه هر کسی که به مصاحبه میرود، باید اشرفی باشد. بلافاصله بعد از این پیام نشست های یکانی برای مغزشویی افراد گذاشته شد و بعد از خواندن پیام فضایی ایجاد کردند که همه را مجبور به دادن تعهد برای 2 سال دیگر کردند. بخوبی بیاد دارم در مقری که من بودم، نصف نفرات مقرمان میخواستیم در جریان مصاحبه ها فرار کنیم. ولی همین کارها باعث شد که همه بترسند و از تصمیمشان صرف نظر بکنند. برای همین تنها کسی که از آن مقر نجات پیدا کرد، فقط من بودم. موارد فوق، به خوبی نشان میدهد که این فرقه در داخل دیوارهای زندان اشرف، چنان فضای رعب و وحشتی ایجاد کرده اند که افراد شجاعت زیادی به خرج میدهند تا بتوانند از آنجا فرار بکنند، برای همین بایستی این زندان درهم بشکند و افراد بتوانند آزادانه و بطور فردی به مسائل فکر بکنند و تصمیم بگیرند. برای همین، بایستی از کمیساریای عالی پناهندگی برای مصاحبه فردی و به دور از زندان اشرف، حمایت کرد تا اسیران زندان اشرف بتوانند احساس امنیت بکنند و آزادانه و به دور از هرگونه فشار و شانتاژهای این فرقه، برای زندگیشان تصمیم بگیرند. باید از تصمیم دولت عراق برای برچیدن زندان اشرف حمایت کرد. زیرا با بسته شدن این زندان، تشکیلات جهنمی این فرقه تروریستی برای همیشه از هم می پاشد و همه کسانی که در اسارت این فرقه هستند، آزاد میشوند و زندگی نوینی را شروع میکنند و آن روز، روزی است که سران این فرقه باید پاسخگوی عدالت باشند.
کریم غلامی
چرا باید از طرح دولت عراق برای بستن اردوگاه اشرف حمایت کرد؟
