مریم قجر در پیامی برای هواداران خود در واشنگتن با ناله های درد آلود به عجز و لابه افتاده و سعی دارد با قسم و آیه و بافتن آسمان و ریسمان به هم از دولت آمریکا اجازه حیات بیشتر بگیرد.
راستی چه اتفاقی افتاده که او این چنین به دست و پا زدن افتاده است؟
اولا همانطور که همه می دانند اشرف شیشه عمر رجوی ها و فرقه قرون وسطایی و جهنمی آنان است و با توجه به این که آمریکایی ها بعد از استفاده ابزاری از آنان به این نتیجه رسیدند که دیگر دخل بکارگیری این فرقه به خرج آن نمی ارزد و از این رو دست از حمایت های وسیع از آنان کشیده و حتی سفیر آمریکا در عراق موضوع انحلال تشکیلات فرقه را مطرح نمود.
دوما مدت بسیار کوتاهی تا پایان اولتیماتوم دولت عراق مبنی بر بستن این قرارگاه باقی مانده است و رجوی های پلید بخوبی می دانند که بدلیل سال ها جنایت علیه مردم ایران و عراق نه راه پس دارند و نه راه پیش.
سوما هیچ کشور غربی که برای بازی های سیاسی و استفاده تبلیغاتی به دولت عراق نسخه های حقوق بشری می دهند حاضر به پذیرش حتی یک نفر از این فرقه هم نشدند.
چهارما به دلیل بحران های درونی میزان فرار از فرقه و افشاگری های صورت گرفته به نسبت قبل مصاعف تر شده است.
در این راستا می توان بخوبی دریافت که چرا مریم قجر به گریه افتاده و این چنین زبونانه از آمریکایی ها التماس می کند.
ناله های درد آلود مریم قجر نشان از احتضار و نفس های آخر فرقه
