آیا مریم رجوی هنوز خواهان بازگشت افرادش به اشرف است؟

حوادث روز ده شهریور در قرارگاه اشرف با مرگ 52 تن از اعضای رده بالای سازمان مجاهدین خلق به پایان رسید. این افراد به بهانه ی محافظت از اموال و اسناد سازمان در اشرف باقی مانده بودند. حمله روز یکشنبه به اشرف بنا به گفته ها و گزار ش ها مرگ بارترین حمله در تاریخ حملات به کمپ های مجاهدین در عراق بوده است. این در حالی ست که همواره سران مجاهدین خلق و حامیان آن ها " بازگشت به اشرف" را بهترین راه برای  تضمین امنیت و ایمنی اعضای مجاهدین خلق می دانستند.
اخبار حوادث اخیر در قرارگاه اشرف بسیار ضد و نقیض هستند. هیچ گزارش موثقی درباره ی جزئیات این حوادث منتشر نشده است به جز فیلم ها و تصاویر جسته گریخته ای که خود سازمان مجاهدین خلق در رسانه های تبلیغاتی خود منتشر کرده است اما یک نکته بدیهی به نظر می رسد: پادگان اشرف مکان امنی برای شرکای سابق صدام  حسین – که در سرکوب شیعیان و کرد های عراق در دهه ی 90 میلادی با وی همکاری کردند – نیست. ملت و دولت عراق، از زمان سقوط صدام حسین در سال 2003 در پی اخراج مجاهدین خلق از خاک کشور خود هستند اما سران سازمان با موضع گیری سرسختانه اصرار بر بازگرداندن اعضا به اشرف داشتند.
در فوریه ی 2013، در پی حمله ی بسیار خفیف تری به پادگان لیبرتی که در آن 5 نفر جان خود را از دست دادند – مریم رجوی ادعا کرد که " هیچ ضمانتی برای حفاظت از ساکنان لیبرتی وجود ندارد و تنها راه جلوگیری از کشتارهای بیشتروادار کردن حکومت عراق به بازگرداندن 3000 ساکن بی دفاع کمپ لیبرتی به اشرف است ". از آن پس " بازگرداندن به اشرف" در دستورکار سازمان قرار گرفت و به رویکردی بلا توقف برای طولانی کردن حضور سازمان در عراق تبدیل شد.
 پس از حمله ی موشکی به لیبرتی در فوریه 2013، حامیان مجاهدین خلق در میان نمایندگان پارلمان اروپا، از جمله مدافع با سابقه ی آن ها استروان استیونسون نیز تأکید کردند که " بازگشت به اشرف ،اولین قدم برای امنیت بخشیدن به ساکنان لیبرتی پیش از انتقال آن ها به کشورهای سوم است". استیونسون و هم پالگی هایش معتقدند که اشرف مکانی " بسیار امن تر " از لیبرتی است.
 علاوه بر حامیان اروپایی مریم رجوی، هیئتی از سیاستمداران امریکایی از جمله تدپو در همان زمان با وی دیدار کردند و سعی کردند با گفتن جملاتی چون " حفاظت کامل از ساکنان لیبرتی فقط با انتقال آن ها به خانه ی 26 ساله ی آن ها، اشرف، حاصل می شود "، دل وی را خوش کنند.
این خانه ی به اصطلاح 26 ساله در حقیقت بخشی از خاک عراق است که دیکتاتور سابق به فرقه ی رجوی اهدا کرده بود و اکنون حق طبیعی ملت عراق است که دیگر نخواهند  بقایای رژیم بعث در خاک وطنشان حضور داشته باشند.
چرا سران مجاهدین خلق و حامیان غربی آن ها بر لزوم انتقال فوری اعضا به کشور سوم تأکید نمی کنند؟
حملات سابق به پادگان اشرف (آوریل 2011 و جولای 2009) و همچنین به لیبرتی (فوریه 2013) برای سران سازمان هشدارهایی بود تا برای انتقال اعضا به خارج از عراق جدی تر عمل کنند و با سازمان ملل همکاری بیشتری داشته باشند اما مریم رجوی و شوهر ناپدید شده اش مسعود آن قدر برای فرایند خروج از عراق بی میل هستند و اساساً نامی از " کشور سوم " نمی برند. بدین ترتیب نقطه ی تردیدی در ذهن ها شکل می گیرد که آیا آن ها از ماندن در عراق سودی می برند؟
رویکرد " بازگشت به اشرف " اکنون شدیدا بحث برانگیز است. پروژه ی شهیدسازی در حوادث قرارگاه های مجاهدین خلق و استفاده از آن برای جلب حمایت مادی و معنوی و سیاسی جهانیان برای گروه مجاهدین یا دست کم جلب  همدردی آن ها، سوخت بیشتری برا ی ماشین تبلیغاتی سازمان فراهم میکند. از بخت بد سران سازمان، این بار همه ی توجه جهان متوجه سوریه است!
مزدا پارسی