نامه هائی از عراق و از آلبانی داشتم که افرادی از سازمان مجاهدین خلق که آنها را می شناسم، یا حداقل آنها مرا به خوبی می شناسند، نوشته اند که توانسته اند از سازمان مجاهدین خلق جدا شده و به دنیای آزاد بازگردند که جای بسی خوشوقتی است. من به این دوستان صمیمانه به خاطر شجاعتی که به خرج داده و آزادی را برگزیدند تبریک می گویم. تاکنون کسی نبوده که از فرقه رجوی جدا شده و پشیمان شده باشد، بر عکس از شرایط خود بی نهایت رضایت داشته و افسوس خورده که چرا زودتر دست به چنین کاری نزده است. طبیعی است که این دسته از افراد با یک سری مشکلات جدید که ذاتی زندگی مستقل است روبرو باشند که با زندگی فرقه ای کاملا وابسته و یک سویه متفاوت است، اما پذیرش این مشکلات ارزش داشتن اختیار و حق انتخاب را دارد.
سازمان اخیرا در لیبرتی اعلام کرده که حدود ۴۰ نفر را که مسئله ساز تشخیص داده اخراج نموده است که این تعداد ظاهرا به آلبانی تبعید شده اند. علت این امر از جانب سازمان محفل زدن های مکرر و مسموم کردن فضای تشکیلاتی و حتی وابستگی به جمهوری اسلامی ذکر شده که گویا برخی از این افراد نفوذی وزارت اطلاعات هم بوده اند. سازمان با این ترفند میخواهد از پیش اینطور القا کند که جداشدگان در آلبانی از قبل اخراج شده و به آلبانی تبعید گردیده و نفوذی سیستم های امنیتی ایران در داخل تشکیلات بوده اند.
در لیبرتی در حال حاضر تلاش دارند تا افراد را از اخراج و تبعید به آلبانی بترسانند تا کسی داوطلب رفتن به آلبانی نباشد و اینطور مشخص کنند که کسانی که به آلبانی می روند از پیش مهر نفوذی وزارت اطلاعات خورده اند. ظاهرا فضا و شرایط در لیبرتی به گونه ایست که از کنترل خارج شده و ترفندهای قبلی برای جلوگیری از ریزش نیرو مؤثر واقع نگردیده است.
همچنین مطلع شدم که اخیرا در لیبرتی پیامی از جانب مسعود رجوی از روی نوشته توسط مسئولین برای نفرات خوانده شده که رجوی در این پیام به داستان طالوت و جالوت اشاره کرده است. البته به خاطر دارم که او در گذشته هم بارها این داستان را برای جوسازی و ایجاد زمینه های ذهنی در افراد به میان کشیده بود.
بر اساس قصص قرآن، طالوت سردار سپاه بنی اسرائیل در زمان پیامبری شمعون که در برابر سپاه جالوت میجنگید، برای آزمایش سپاهیانش قبل از رفتن به جنگ، به آنها امر کرد تا وقتی به نهر آب رسیدند فقط به اندازه یک مشت آب بنوشند. اما هنگامی که سپاه طالوت به نهر رسید اکثرا عهد خود را از یاد برده و به جز تعداد اندکی مابقی از آب نهر به حد سیر نوشیدند و به این ترتیب ضعف اراده خود را نشان دادند. طالوت با همان تعداد اندک که بر عهد با او پایدار بودند به جنگ با جالوت رفت و پیروز شد.
رجوی در این پیام همچنین گفته است که: “من هیچکس از شماها را نمیخواهم، من محفل نمی خواهم، مناسبات غیر تشکیلاتی نمیخواهم، بریده و سیاهی لشکر نمی خواهم، بروید به دنبال زندگی تان، برای من ۳۱۳ نفر بمانند کافی است”. عدد ۳۱۳ تعداد نفرات سپاه حضرت محمد (ص) در جنگ بدر در برابر هزاران تن سپاه کفار می باشد. همچنین در روایات تعداد یاران امام زمان (عج) در دعوت اولیه را هم ۳۱۳ تن ذکر نموده اند.
ظاهرا رجوی پیام خود را به همه اعضا و هواداران سازمان در آمریکا و اروپا و حتی اعضای شورای ملی مقاومت هم تعمیم داده است. آنچه مشخص است اینست که مطالب رجوی به آخر خط رسیدن او را به وضوح نشان میدهد. این پایان یک خط فرصت طلبانه، که تنها به دنبال رسیدن به قدرت به هر قیمت است، می باشد. این هشداری است برای تمامی کسانی که هنوز چشم امید به رجوی بسته اند و هنوز بر این تصورند که گویا قرار است او با مبارزه خود آزادی و عدالت اجتماعی را برای مردم ایران به ارمغان بیاورد. اما رجوی بهتر از هر کس دیگری میداند که نفراتش دیگر از گفتارها و رفتارهای بیمارگونه و طرح ها و وعده های کودکانه اش خسته شده اند و هیچ چشم امیدی به آینده ای که او تصویر میکند ندارند.
موضوع دیگری که از خلال پیام ها از آلبانی مطلع شدم اینست که تبعیض بین نفرات از جانب مسئولین سازمان بسیار زیاد شده است. مثلا به برخی موبایل داده اند و به برخی نداده اند. البته دادن موبایل بخاطر فشار مسئولین کمیساریای عالی ملل متحد بود که سؤال میکردند چرا افراد سازمان حتی با موبایل آشنائی ندارند و به آنها موبایل داده نمیشود. سازمان در برابر این سؤال همیشه پاسخ میداد که خود افراد موبایل نمی خواهند که به هیچ عنوان قابل قبول نبود. همچنین ضابطه تردد برای برخی حداقل سه نفره است اما بعضی دیگر به صورت تکی تردد میکنند. این تبعیض ها موجب اعتراضاتی در تشکیلات رجوی در آلبانی شده است.
آیا کسی هنوز به رجوی چشم امید بسته است؟
