دین مبین اسلام مقام زن در جامعه را بسیار بالا قرار داده و بر اصل مساوات همه انسان ها اعم از زن یا مرد تأکید کرده است. تاریخ اسلام گواه احترام بی حد رسول خدا برای زنان است. عظمت مقام زن در جامعه اگر برتر از مرد نباشد قطعا کمتر نیست. اسلام مقام زن در دو عرصه ی همسری و مادری را بسیار مورد توجه قرار داده و به همین دلیل برای زن منزلت ویژه ای قائل شده است. در اسلام نهاد خانواده داری جایگاه و قداست خاصی است که زن مدیر خانواده بوده و بیشترین نقش در حفظ کیان خانواده را دارد و منشا آرامش و امنیت روانی همسر و فرزندان می باشد.
در اسلام مادر یک فرشته مهربان است که بهشت زیر پای اوست. انسان سال های نخست زندگی را که در شکل گیری شخصیت اش بسیار مهم است در دامن پر مهر مادر رشد می کند و می بالد. در قرآن به زنان و مردان سفارش شده که به پدر و مادر به ویژه مادر احترام بگذارند، تا آنجا که در کنار پرستش خداوند، احترام به پدر و مادر واجب است.
در ادبیات ما در مورد مقام زن سخن ها گفته و کتاب ها نگاشته اند. زن به عنوان مادر سمبل ایثار، فداکاری و مهر و محبت است. در ادبیات حماسی شاهد تلاش مادر برای نجات فرزند از چنگ دشمن هستیم. صفات خردمند مام، آرایش روزگار و اندرز ده و… را به مادر نسبت می دهند. داستان تهمینه و سهراب، فرود و مادرش جریره زن سیاوش و… نمایانگر زن در نقش مادر است که برای پرورش فرزند رنج ها می کشد و او را رها نمی کند. مادر تا زمانی که زنده است عشق پاک خود را نثار فرزند می کند.
در کتاب منطق الطیر عطار داستان مادری آمده است که بر خاک دختر خود نشسته و می گرید. راه بینی به سوی آن زن می نگرد و می گوید که این زن از مردان بسی جلوتر است چرا که می داند چه کسی را گم کرده که این گونه ناصبور افتاده است:
مادری بر خاک دختر می گریست
راه بینی سوی آن زن بنگریست
گفت این زن برد از مردان سبق
زانکه چون ما نیست و می دانی به حق
کز کدامین گمشده ماندست دور
وز که افتادست زین سان ناصبور
با بیانی مختصر از مقام شامخ زن در اسلام و جایگاه زن در ادبیات فارسی به عنوان مقدمه، اینک به موضوع هشت مارس، روز جهانی زن و نیز سوءاستفاده فرقه رجوی از این مناسبت می پردازیم.
سیاستمداران غربی، از روز جهانی زن به عنوان یک ابزار سیاسی بهره برده و همواره جوامع و نظام های اسلامی را متهم به عدم رعایت آزادی و حقوق زنان می نمایند و این در حالی است که اصول و تعالیم متعالی اسلام، جایگاه ممتاز و ویژه ای را برای زن در نظر گرفته و بسیاری از نتایج مثبت آن در جامعه ایرانی اعم از تحکیم بنیان خانواده، تربیت صحیح نسل، جایگاه ویژه اجتماعی بدون نگاه ابزاری به زن و… به روشنی دیده می شود.
فرقه رجوی هر سال روز هشتم مارس را دست آویز قرار می دهد و مراسمی را تدارک می بیند تا نمایش های دروغین و فریبکارانه اش را اجرا کند و با تبلیغات رسانه ای گسترده می کوشد تا جوانان را به بیراهه بکشاند و جذب فرقه ی نکبت بار خود کند. فقدان پایگاه اجتماعی در داخل ایران، ریزش هواداران در خارج از ایران، افشاگری اعضاء و به ویژه زنان جدا شده از این تشکیلات سبب عدم موفقیت این نمایش های دروغین است.
سر به نیست کردن زنان ناراضی، طلاق ها و ازدواج های اجباری، جدا کردن فرزندان از آغوش مادران، عقد نمودن اجباری زنان با مسعود رجوی در حرمسرای بدیع زادگان، قتل مشکوک اعضا در درون تشکیلات و وادار کردن زنان به خودکشی و خودسوزی، تهدید به قتل و عدم اجازه خروج از تشکیلات تحت فشارهای شدید جسمی و روحی، محروم کردن اعضا از ملاقات با خانواده خود، نداشتن حق ازدواج و تشکیل خانواده… تنها مواردی بسیار اندک از جنایات گروه مجاهدین علیه اعضا به خصوص زنان می باشد. تمامی زنان جداشده از فرقه رجوی متفق القول هستند که در این سازمان زنان به طور مضاعف استثمار میشوند. رجوی نه تنها هیچ جایگاهی برای مادران و زنان قائل نیست بلکه عواطف آنان را نیز فاسد و شیطانی میداند.
سال هاست که خانواده ی اعضاء این فرقه درخواست ملاقات با عزیزان خود را دارند. سالهاست که صدای ناله های مادران و خواهران اعضای این گروه در فراق عزیزانشان و در پشت درهای بسته کمپ اشرف و اینک لیبرتی به گوش می رسد ولی مسئولین این فرقه ی ضد بشری، مانع از ملاقات این زنان مظلوم با عزیزانشان می شوند و پاسخ این زنان را با چوب، سنگ و توهین می دهند. مصداق شعارهای دروغین دفاع از حقوق زنان در فرقه رجوی این است که تعداد زیادی از دختران و زنان این مرز و بوم را به بیگاری گرفته و کلیه حقوق انسانی و طبیعی شان را سلب کرده اند. ما مادران و خواهرانی را می بینیم که روزهای پیاپی پشت درهای بسته کمپ لیبرتی تنها لحظه ای ملاقات عزیزانشان را طلب می کنند و فریادشان به جایی نمی رسد.
حقوق مادرانی که فرزندانشان در آلبانی هستند و تاکنون موفق به برقراری یک تماس تلفنی با فرزند خود نشده اند را چه کسی طلب می کند؟ مادری می گفت: "پانزده سال از زنده بودن یا نبودن دخترم خبر نداشتم. اسم دخترم را به اشتباه به صلیب سرخ داده بودند و بارها به عراق رفتم و نتوانستم ردی از دخترم به دست آورم. اینک خبر رسیده که دخترم در آلبانی است می خواهم که با دخترم ملاقات داشته باشم." این مادر با تنی دردمند و چشمانی گریان می خواهد که فرزندش را نجات دهد، او می گوید: "من بدون حضور پدر و با زحمت شبانه روزی فرزندانم را بزرگ کردم. آرزویم خوشبختی دخترم بود. من دختر بزرگ نکردم که عمرش در خدمت رجوی و اسیر و دربند باشد. یقین دارم که دخترم خواهان من است. مطمئن هستم که به او اجازه ملاقات با مرا نمی دهند و گرنه دخترم با تمام وجود مرا دوست دارد."
پاسخ رجوی به این مادران چیست؟
مدافعان حقوق بشر و به ویژه مدافعان حقوق زنان که ناجوانمردانه از فرقه ی رجوی حمایت می کنند، به این مادران و خواهران ستمدیده چه پاسخی می دهند؟
محمدی
ماهیت دعاوی رجوی در خصوص زنان
