افرادی دراین عصر جدید در غربت و تنهایی مظلومانه در اردوگاههای فرقه رجوی که فارغ ازهرگونه احساس است اسیرند. قطعا گذشت زمان آنچه را در حافظه بشری است بدست فراموشی خواهد سپرد اما جنایاتی که سران این فرقه طی سالیان درحق اعضای خود روا داشتند را هرگز نمیشود فراموش کرد نفرات درون سازمان مثال پرندگانی هستند که بالهایشان بسته شده و سختیها وشکنجه ها را دراین سالیان متحمل شده اند. با خروجشان از خاک عراق و با پا گذاشتن به کشور آلبانی همچون تشنگانی که نوید آب را شنیده رهسپار این دیار شدند ولی افسوس جز سراب هیچ چیزی درانتظارشان نبود. سالیان سال است این افراد پشت دربهای آهنین اشرف و بعد لیبرتی ودرحال حاضر آلبانی حبس شده اند فرقه با نصب درب های آهنین و ایجاد کیوسکهای نگهبانی سعی میکند افراد را در زندانهای جدید اما بشکل آپارتمان نگهداری کند.
سرکردگان جنایتکار سازمان با نصب این درب ها با اعتراض مردم و دولت آلبانی مواجهه و مجبور به برداشتن آن شدند اما درنهایت با دادن رشوه های کلان به دولت آلبانی و کمیساریا مجددا مجوز نصب به آنها داده شد درصورتیکه این سازمان ادعا میکند مترقی ترین سازمان است که برای آزادی ملت ایران داوطلبانه مبارزه میکندِ و دم از حقوق بشر میزند!!. قطعا سازمان ملل که فقط نامی از حقوق بشر را یدک می کشد میتواند به آزادی این نفرات کمک کنند اما متاسفانه این نهاد ودیگر ارگانهای بین المللی با همدستی سعی در مخفی کردن جنایات فرقه رجوی دارند.این درحالی است که اگر درگوشه ای از ایران کوچکترین مساله ای بوجود آید همه آنها سروکله شان پیدا شده و جلسات برگزار می کنند تا دولت ایران را محکوم کنند ولی چشم خود را روی جنایت وسیع مریم رجوی با وجود تمام اعترافات و افشاگری های نجات یافتگان از فرقه او می بندند! و می توان گفت که مدعیان حقوق بشری با همکاری غیر مستقیم با فرقه رجوی بزرگترین ظلم را در حق این نفرات داشته اند. اعلام قطع مستمری نجات یافتگان ازطرف.سرکردگان این فرقه در روزهای اخیربخشی ازاین سناریوی ضدانسانی است.
اما سرا ن سنگدل فرقه رجوی باید بدانند که ما تا به آخر برای نجات جان عزیزانمان تلاش خواهیم کرد و تا فروپاشی تشکیلات برده وار این فرقه ازپای نخواهیم نشست.
به امید رهایی همه اسرای فرقه رجوی
کمیته زنان انجمن نجات شعبه خوزستان