در پی انتقال آخرین اعضای گروه رجوی از عراق به کشور آلبانی در شهریور سال 1395 مریم قجر وقت و بی وقت مقر اصلی خود در اور پاریس را رها کرده و حضور وی در محل استقرار عناصر فرقه در آلبانی پر رنگ تر شده، به تازگی این عنصر منفور با گرد آوری برخی فسیلهای خارجی به مناسبت کشته شدن تعدادی از اعضای خود در دهم شهریور مراسمی ترتیبی داده بود. البته پر واضح بود که متن سخنرانی های ایراد شده از پیش تعیین شده بود و محتوی تمامی کلمات بیشتر روحیه بخشیدن به اعضای باقی مانده در حصار ذهنی فرقه بود. سرکرده فرقه بنا به گزارشات زیر دستان خود به این واقعیت پی برده است که اعضای حاضر فرقه دربلا تکلیفی محض بسر می برند و یکی پس از دیگری به خروجی نزدیکتر می شوند. لذا راه کار را در این دیده که کار و کاسبی خود در پاریس را رها و در کنار نیروهای زوار در رفته باشد تا با هر بهانه ای اعم از دادن وعده ازدواج، امتیاز، بهره مندی از حقوق ماهانه و غیره آن تعداد باقی مانده در فرقه را به هر قیمتی حفظ کند. یاد حرف مسعود رجوی شیاد در سالهای دور افتادم که در نشستهای داخلی اعتراف کرد، خروج حتی یک نفر از صفوف فرقه تیر آتشینی در قلب اوست. حال این بدبخت به تاریخ سپرده شده نمی داند که زنش نیز در این مهم قافیه را باخته و کاری از دستش بر نمی آید.