فرقه مجاهدین سال گذشته نه به اختیار خود بلکه اجباراً مجبور به ترک خاک عراق شدند و با وساطت آمریکا در تیرانا پایتخت البانی اسکان داده شدند تا بنا بر توافقات دولت آلبانی و کمیساریا با اموختن زبان البانیایی و دیگر اموزه های مورد نیاز پا به دنیای آزاد بگذارند.
دراین مرحله بود که پس از سالها اعضاء همیشه دربند هرچند بطور اندک فضای ازاد را تجربه می کردند و با ازادی بدست آماده غبطه بر عمری که به تباه گذشت می خوردند این بود که تعداد زیادی از بدنه فرقه جدا شده و برای همیشه خود را از قید و بندهای ذهنی و فیزیکی فرقه رها و آزاد کردند.
اما دراین راه پر مشقت مشکلات و موانع زیادی در سر راه آنها قرارداده که بخیال خود قطع کردن حقوق ماهانه که بایستی توسط کمیساریا انجام شود را دردستور کار خویش قراردادند و خواستند تا با ایجاد مشکل مادی و معیشتی جلوی ریزش نیروها را بگیرند اما کسی که مرغ دلش هوای ازادی کرده موانع را از پیش پای خواهد برداشت کما اینکه تعداد زیادی از تحمل سختی ها را به ماندن در فرقه ترجیح دادند.
اینک که دستشان از همه جا کوتاه شده و یارای مقابله با جداشدگان را ندارند و هر ترفندی که بستند نتوانست مانع از جدایی اسیران شود، لذا تصمیم غیر انسانی دیگری گرفته تا با انتقال اسیران و اعضا دربند خویش، به نقطه دوری از شهر و به دور از چشم تیزبین مردم آلبانی آنها را همچنان در حصار فیزیکی و ذهنی و تشکیلاتی خود قراردهند چرا که با دربند نگاه داشتن انها مریم قجر می تواند برای اربابان خویش خوش رقصی کند و چند صباحی به انها اویزان باشد.
اما بایستی خطاب به مریم گفت که این نیز بگذرد و این تحرکات چیزی جز دست وپا زدنهای قبل از جان دادن نیست واگر دراین خیال هستی که با این حرکت مذبوحانه خویش اولاً مانع از جداشدن نیروهای خود و ثانیاً تلاش خانواده ها را برای ارتباط با عزیزان خود نافرجام خواهی کرد بایستی گفت زهی خیال باطل.
و خاتمه کلام اینکه
ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می بری و زحمــت ما می داری
نمک پاشی جدید مجاهدین بر دلهای خانواده های دل نگران
