کمتر خبرنگار آزاد و بی طرفی تا بحال پایش به داخل مناسبات فرقه ی رجوی رسیده است! تقریبا آمار در این زمینه صفر مطلق است. در تک مواردی هم که این اتفاق افتاده است به ضد خودش تبدیل گشته است!
در مراسم امسال فرقه در زندان مانز، تنها یک خبرنگار حضور داشت! یک خبرنگار انگلیسی مقیم آلبانی که به دعوت سازمان به این مراسم آمده بود ، اما چون حرف و حدیث های زیادی اتفاق افتاد، رسانه های فرقه و سایت هایشان آنرا منعکس نکردند.
اصولا فرقه ی رجوی با پوشش خبری، از هر نوعش مخالف است، اما هر از گاهی که مجبور به گرفتن ژست های حقوق بشری می شود، عموما به ضد خودش تبدیل می شود.
آلیس تیلور، مدیر بلاگ بالکانیستا و خبرنگار مستقل انگلیسی که در آلبانی زندگی می‌کند، روایتی از حضور خود در گردهمایی مجاهدین در آلبانی را به نگارش درآورده است که در آن به تدابیر شدید امنیتی محل استقرار مجاهدین ، رفتارهای عجیب اعضای این گروه و عدم امکان حضور خبرنگاران مستقل در این مراسم اشاره می‌کند.
در قسمتی از مقاله خود تحت عنوان ” روز من با سازمان مجاهدین خلق” نوشته است :
The security guard confiscated my lipstick, face powder, cigarettes, and lighter and put them in a plastic bag, advising me I could collect them afterwards. They tried to confiscate my mobile phone as well, but I argued that having a one-month-old daughter at home, I needed to be contactable. A male MEK member was called over and after pleading my case, I was allowed to take my phone inside on the condition I switched off the internet (I didn’t).
به این مضمون که :
” در بدو ورود، رژ لب، پودر صورت، سیگار و فندک من را ضبظ کردند و درون پلاستیکی قرار دادند و اعلام کردند در هنگام خروج می‌توانم آن‌ها را پس بگیرم…”
سران فرقه ی رجوی با همه چیز مشکل دارند، به همه چیز با عینک بدبینی و امنیتی نگاه می کنند، فقط کسانی را وارد اردوگاه می کنند که فاقد پرنسیب های استاندارد خبرنگاری باشند. باز این خبرنگار در یادداشتهایش نوشته است:
” تدابیر شدید امنیتی اطراف محل استقرار مجاهدین و نگهبانان خشن از جمله نکاتی است که توجه مرا در بدو ورود به مقر مجاهدین به خود جلب کرد. پوشش متحدالشکل اعضای مجاهدین ، جدایی محل رفت و آمد و همچنین محل استقرار مردان و زنان، حجاب یکدست زنان و سبیلی که تمامی اعضای مرد سازمان بر روی صورت خود دارند، در کنار این مسئله که هیچ کدام از ساکنین کمپ مجاهدین زیر 50 سال سن نداشته‌اند، از جمله موارد دیگر بود که نظر مرا بخود جلب کرد. در ادامه باید بیان کنم که زمانی که یکی از مسئولین برگزاری همایش پس از اینکه مطلع شد من خبرنگار هستم، به من تذکر داد که اشتباهاً به این مراسم دعوت شده ای و با عصبانیت به من گفت نباید در همایش حضور پیدا می‌کردم”
بلی! یک نفر را هم که دعوت کرده بودند و بعدا متوجه شدند خبرنگار است ، با صراحت گفتند که شما را اشتباهی دعوت کردیم!
اگر همه اینها علائم یک زندان نیست پس چیست ؟
برده داری به سبک رجوی ، تنها نامی است که می توان به این مناسبات گذاشت. اگر آگاهی از طلاق ایدئولوژیک و عملیات جاری ، غسل هفتگی و سرکوب و تفتیش عقاید و سایر محدویت ها را هم این خبرنگار می دید، حتما اگر شاخ در نمی آورد ، شاید از ترس سکته می کرد!
اگر مناسبات انقلابی و آزاد این است ، وای به مناسبات سیاه و تاریک و غیرانقلابی!
اگر راه و روش مجاهدین درست است، چرا اجازه نمی دهند این راه ترویج شده و تبلیغ شود، چرا ورود خبرنگاران آزاد واعضای خانواده های ذیربط به داخل اردوگاههای مجاهدین ممنوع است ؟
خانم آلیس تیلور، یک خبرنگار است، چرا سران فرقه ی رجوی اینطور از انعکاس وقایع و اخبار داخل مقرهایشان هراسناکند؟ چرا این خفقان و سرکوب باید ادامه پیدا کند؟ چه کسانی و چرا به این سرکوب وحشیانه و نقض حقوق بشر، دامن می زنند و اجازه می دهند صدها انسان بیگناه قربانی مطامع ، مریم رجوی شوند؟
مراسم امسال و گردهمائی فرقه ی رجوی، دراردوگاه مانزدر آلبانی، بدون حضور خبرنگاران آزاد، برگزار شد!
چه ریگی به کفش این مریم رجوی است که از هرچیز و هرکس می ترسد؟ چرا ورود خانواده ها به داخل مقرهای مجاهدین ممنوع است ؟
خورشید فرزندان ما تا به کی پشت ابرهای سیاه ناآگاهی و خفقان فرقه ی رجوی، پنهان نگه داشته خواهد شد؟
فرید
