یک سؤال کلیدی و سکوت مجاهدین

19 سال پیش

یک سؤال کلیدی و سکوت مجاهدین
ایران⁭دیدبان
وقتی گزارش 99 صفحه⁭ای بیکر – همیلتون درباره⁭ی وضعیت امریکا در عراق منتشر گردید، جریان⁭های گوناگون، ‌با انگیزه⁭ها و رویکردهای متفاوتی سعی داشتند تا به⁭نوعی آن را سانسور کرده و یا آن را تا سطح یک پیشنهاد برای یاری گرفتن از ایران و سوریه تقلیل دهند و همین را بهانه⁭ای برای مخالفت با آن قرار دهند.
صهیونیست⁭ها، نئومحافظه⁭کاران جنگ⁭طلب از یک⁭سو و بقایای صدام و گروه تروریستی مجاهدین نیز از دیگرسو ساز مخالفت با آن را کوک کردند.
جالب این⁭که دار و دسته⁭ی رجوی با بلاهت بسیار، از بی⁭اعتنایی ظاهری بوش به این گزارش ذوق زده شده بودند و نفسی به راحتی کشیدند که هنوز سایه⁭ی اشغالگران را بر بالای سر خود خواهند داشت.
اما آن گزارش که حاوی نکات و ظرایف بسیاری بود (به اضافه⁭ی مجموع دیدگاه⁭های کارشناسان سیاسی و نظامی در امریکا) نه⁭تنها مورد توجه هیأت حاکمه⁭ی ایالات متحده قرار گرفت، بلکه منجر به ایجاد یک شکاف عمیق در میان نئومحافظه⁭کاران شد، به⁭گونه⁭ای که متمایلین به ادامه⁭ی جنگ و اشغال را در اقلیت قرار داد.
این، آن واقعیتی بود که بقایای رجوی دل⁭شان نمی⁭خواست آن را ببینند و یا به آن اعتراف کنند.
مذاکره⁭ی امریکا با ایران که روز گذشته در بغداد صورت گرفت، ‌طلیعه⁭ی اجرایی شدن آن گزارش و قبول آن از سوی دولت بوش است و در اوج خود چشم⁭انداز خروج اشغالگران از عراق را رقم می⁭زند.
مباحث فراوانی درباره⁭ی انگیزه⁭های امریکا از آغاز مذاکره با ایران انجام شده است و به نظر می⁭رسد حاصل جمع تمامی آنها این باشد که امریکا – ولو به کراهت – قدرت منطقه⁭ای ایران و نقش اثرگذار آن در تأمین امنیت منطقه و عراق را به⁭رسمیت شناخته است.
از قضا این رویکرد یکی از مهم⁭ترین ادله⁭ای است که می⁭توان در برابر اتهامات جریان⁭هایی مانند جنگ⁭طلبان امریکایی و مجاهدین به ایران اقامه نمود، چرا که اگر امریکا کوچک⁭ترین مدرکی برای آن نوع دخالتی که برخی کمک نظامی و یا تسلیحاتی به گروه⁭های تروریستی را جزیی از آن می⁭دانند می⁭داشت، مسلماً حاضر به گفت⁭وگوی رویارو نمی⁭شد.
این نیز معلوم است که امریکا در مسأله⁭ی عراق درمانده است وگرنه حاضر نبود با ایران بر سر میز مذاکره بنشیند.
این واقعیات که مثل روز روشن است، از جمله صدها واقعیتی است که رهبران مجاهدین سعی می⁭کنند تا چشمان اعضاء و هواداران خود را بر روی آن بسته نگه دارند.
برنامه⁭ی ارتباط مستقیم ششم خرداد که علی صفوی با عنوان دکتر صفوی! در آن شرکت داشت و سؤالات مطرح شده را پاسخ می⁭گفت، صحنه⁭ای بود از فرار مجاهدین از پاسخ دادن به این سؤال کلیدی که هدف و انگیزه⁭ی امریکا از این مذاکرات چه بود.
به⁭عنوان مثال یک نفر به نام سعیدپور از امریکا این سؤال را مطرح کرد که دکتر صفوی! در پاسخ گفت:
« اگر بخواهیم راجع به انگیزه⁭های امریکا صحبت کنیم می⁭توان یک برنامه⁭ی مستقل راجع به آن داشت اما من می⁭گویم هیچ آبی برای رژیم گرم نمی⁭شود »!
و در ادامه با شکوه و شکایت از اقدامات دیپلماتیک اروپا در جریان پرونده⁭ی هسته⁭ای، مسأله⁭ی عراق را به آن تشبیه نمود و گفت اگر قرار باشد که امریکا نیز مانند اروپا در برابر ایران و در مسأله⁭ی عراق نرمش نشان دهد، ‌نه⁭تنها مشکلی از آن حل نمی⁭شود، بلکه مشکلاتش بیش⁭تر خواهد شد.
نظر دکتر صفوی را مهندس اسماعیل⁭زاده تکمیل نمود که:
« سیاست اروپا یعنی راه⁭بند اصلی مجاهدین، ‌یعنی این⁭که مجاهدین به⁭خاطر مماشات آنان هیچ کاری در ایران نمی⁭توانند بکنند. »
این اعترافات اجباری، یعنی این⁭که مجاهدین بهتر و زودتر از همه درک کرده⁭اند که مذاکرات امریکا با ایران، در چشم⁭انداز خود، برداشته شدن چتر حمایتی اشغالگران از این گروه را در پی خواهد داشت و این گروه بی⁭ریشه را که جز با حمایت خارجی قادر به ادامه⁭ی حیات نیست از بین خواهد برد و علت طفره رفتن آنها از اشاره⁭ی مستقیم به انگیزه⁭های امریکا، جلوگیری از ریزش روزافزون نیروها در اردوگاه اشرف می⁭باشد.