چرا امریکایی⁯ها به حرف ما گوش نکردند؟

18 سال پیش

ایران⁯دیدبان، ششم ژوئن 2008

حالا وقت به رخ کشیدن صحت پیش⁯بینی⁯ها است، نه فقط پیش⁯بینی⁯های کارشناسان ایران⁯دیدبان بلکه پیش⁯بینی⁯های بسیاری از کارشناسان مسایل ایران در خارج و داخل کشور، درباره⁯ی استفاده⁯ی امریکا از سازمان مجاهدین خلق که اوج آن در هنگام بستن قرارداد آتش⁯بس ارتش امریکا با این گروه در عراق بود.
امریکا در آن⁯زمان می⁯توانست با مبادلهی آنان از ایران امتیاز بگیرد؛ این نظر بسیاری از کارشناسان بود. حتی اگر هم این نظر یادمان رفته باشد، حسرت آقای گیتس در ماه گذشته به⁯خاطر از دست دادن فرصت مذاکره با ایران در آن هنگام که یکی از موادش مبادله⁯ی مجاهدین با اعضای القاعده بود، آن تحلیل⁯ها را به⁯یاد ما می⁯آورد. تحلیل⁯ها متعلق به افرادی مثل برژینسکی بود که مؤکداً از تیم بوش می⁯خواستند با انحلال گروه تروریستی مجاهدین و تحویل آنان به ایران، هم امتیاز بگیرد و هم اصالت مبارزه⁯اش با تروریسم را اثبات کند!
اما امریکایی⁯ها فرصت⁯سوزی کردند، مثل همیشه؛ اصولاً جمهوری⁯خواهان همه⁯چیز را دیر می⁯گیرند!
همان⁯موقع خیلی⁯ها – وقتی می⁯گوییم خیلی⁯ها، طیف عظیمی از کارشناسان امریکایی، اروپایی و ایرانی ساکن غرب را در بر می⁯گیرد- به دولت بوش صراحتاً گفتند که استفاده از سازمان مجاهدین خلق هیچ نفعی برای امریکا ندارد، اما امریکایی⁯ها گوش نکردند – وقتی می گوییم امریکایی⁯ها منظورمان همان تیم نومحافظه⁯کارانی است که آن⁯زمان روی کار بودند وگرنه جنگ بر سر مجاهدین بالا گرفت و پاول و رایس موفق شدند بر دیگ چینی و رامسفیلد غلبه کرده و آن⁯ها را از این تصمیم احمقانه برحذر دارند.
اگرچه تمام تیم نومحافظه⁯کاران شامل ریچارد پرل، جان بولتون، دیگ چینی، رامسفیلد و سایرین، طرح خاورمیانه⁯ی بزرگ را با حمله و هجوم به همه⁯ی کشورهای منطقه در سر می⁯پروراندند، لیکن دو فرد کاملاً نالایق و غیرمسؤول که از شدت خراب⁯کاری⁯هایی که کرده بودند جورج بوش مجبور به تغییر آنان شد، این گمان را دامن زدند که احتمالاً امریکا در استفاده از مجاهدین بهره⁯ای نصیب⁯اش خواهد شد، پل ولفوویتز و داگلاس فیث، مسؤولین دفتر ویژه⁯ی پنتاگون که به⁯طور خاص یکی از کارهایشان ارتباط⁯گیری با مجاهدین بود.
هر روزی رسانه⁯ها گوشه⁯ای از تمایلات دفتر ویژه برای ارتباط⁯گیری و استفاده از مجاهدین را افشا می⁯کردند.
نزدیکی به مجاهدین همان و بلند شدن صدای آژیر رسانه⁯ها و زیر علامت بردن استانداردهای دولت بوش در مبارزه با تروریسم همان!
مدت⁯ها دولت بوش، مخصوصاً سخن⁯گویان کاخ سفید و وزارت خارجه با چالشی که این دو برایش فراهم آورده بودند دست و پنجه نرم کرد تا افکار عمومی را اقناع کند که قصد استفاده از یک گروه تروریستی را ندارد.
اما این اظهارات فریب بود و تیم بوش گمان می⁯کردند که این دروغ⁯ها، بهایی است که بایستی در ازای استفاده از مجاهدین بپردازند، ضمن این که مجاهدین و حامیان⁯شان هم خیلی پیازداغ آشی که پنتاگون پخته بود را زیاد می⁯کردند.
اما سرانجام در حالی⁯که در کاخ سفید ایده⁯ی استفاده از آنان مخالفینی داشت و بعد از برکناری رامسفیلد و دو معاون خودسرش (ولفوویتز و فیث) عملاً مجاهدین روی دست امریکا باد کرده بودند، دیگ چینی فقط موفق شد بوش را متقاعد سازد که فعلاً مسأله⁯ی آن⁯ها مسکوت بماند.
واقعاً امریکایی⁯ها آن⁯قدر ساده بودند که فکر می⁯کردند مجاهدین آش دهن⁯سوزی هستند. این سادگی حس ترحم را برمی⁯انگیزد: بزرگ⁯ترین قدرت جهان و این همه پخمه⁯گی!
امریکایی⁯ها فکر می⁯کردند که انتقادات چپ و راست مسؤولین ایرانی از رفتار و سیاست⁯های دوگانه⁯ی امریکا، ناشی از وحشتی است که آنان از ارتباط امریکا با مجاهدین دارند و غلظت توهم⁯شان درباره⁯ی این گروه بالا می⁯رفت.
اما به هر جهت امریکا در این 5 سال مجاهدین را آزمود، فهمید که بزرگ⁯ترین حرف⁯های آن⁯ها، کوچک⁯ترین اتهاماتی است که خود به ایران می⁯زند؛ یک نان⁯خور اضافی.
حالا به⁯نظر می⁯رسد که تنها دست⁯آورد دولت بوش در رابطه با مجاهدین این بوده است که آن⁯ها را برای جانشین احتمالاً دموکرات⁯اش ذخیره کرده است.
به⁯نظر می⁯رسد که امریکایی⁯ها مصداق کامل این مثال ایرانی باشند که لقمه را دور سرشان می⁯تابانند و بعد در دهان می⁯گذارند.
آن⁯چه گیرشان آمد یک گروه پپه و پرتوقع ِ متوهم که با یک موشک گراد شلوارش را خیس می⁯کند است و آن⁯چه از دست دادند برجای گذاشتن یک رفتار صادقانه و حفظ پرستیژ مبارزه با تروریسم بود که می⁯توانست به وجاهت آن⁯ها در میان مردم خاورمیانه کمک کند.
به هر روی از قدیم گفته⁯اند که هر کس نتیجه⁯ی اعمال و نیات خودش را می⁯بیند.
اما ما باید قدردان باشیم و نسبت به برکاتی که سازمان مجاهدین خلق برای ایران داشته است شکرگذاری کنیم، امریکایی⁯ها می⁯توانستند به⁯جای این 5 سال که سرگرم این گروه منگول و عقب⁯مانده بودند، مثلاً دست به یک اقدام مخاطره⁯آمیز علیه ایران بزنند، و از این رؤیا که احتمالاً با استفاده از مجاهدین در حال یک اقدام مؤثر علیه ایران هستند خارج شده و در موقعیتی که شرایط امریکا در منطقه و عراق به⁯گونه⁯ای دیگر بود، دست به یک اقدام جدی علیه ایران بزنند.
حالا باید به آقای دیگ چینی یک دستمال هدیه داد تا عرق⁯هایی را که بر پیشانی⁯اش برای حفظ و پرورش مخالفین جدی ایران در عراق نشسته است، پاک کند.
خسته نباشید.