طوماری به ابتکار انجمن نجات ایران از جانب خانواده های دردمند اعضای سازمان مجاهدین خلق راه اندازی شد که از دولت آلبانی خواستار ایجاد شرایطی بود که خانواده ها بتوانند با عزیزان گرفتارشان در اردوگاه مجاهدین خلق ارتباط برقرار نمایند. لینک زیر:
این طومار خواسته خود را به این صورت خلاصه می نماید که:
“ما از دولت آلبانی و وزارت امور خارجه می خواهیم تا برای خانواده های رنج کشیده به دلایل انسان دوستانه ویزا صادر نماید تا بتوانند به آلبانی سفر کنند و به آنان کمک نماید تا بتوانند با عزیزان خود در اردوگاه مجاهدین خلق دیدار داشته باشند”.
تعداد امضاهای این طومار بعد از 9 روز فراتر از 1500 عدد شده و مرتب در حال افزایش است. لیست اسامی امضا کنندگان و مکان آنان به صورت روزانه برای مقامات آلبانی ارسال می گردد.
البته؛ این موضوع زنگ خطر را برای مجاهدین خلق به صدا در آورده است زیرا که مانند تمامی فرقه های مخرب کنترل ذهن، رهبران تا حد مرگ از خانواده ها وحشت دارند. آنان معتقدند که عواطف خانوادگی می تواند آثار مغزشویی را در اعضا خنثی نماید.
چند روز بعد از این که پویش طومار راه اندازی شد، سازمان مجاهدین خلق با وحشت تمام واکنش نشان داد و در مقاله ای به تاریخ 23 آوریل 2020 در سایتش موسوم به “ایران پروب” مقاله مفصلی با عنوان “رژیم ایران برای ویزای ورود آلبانی برای تروریست هایش کارزار به راه انداخته است” به سوز و گداز پرداخت و نسبت به انجمن نجات عقده گشایی کرد.
در این مقاله سراسر دروغ تلاش شده تا دولت آلبانی متقاعد گردد که نباید برای خانواده ها ویزا صادر کند. این نشان می دهد که چقدر حضور خانواده ها به کابوسی هولناک برای رهبران فرقه یعنی مسعود و مریم رجوی تبدیل گشته است.
فرقه تروریستی مجاهدین خلق در سال 2016 توسط دولت آلبانی از عراق به این کشور برده شد و در یک اردوگاه دور افتاده منزوی مستقر گردید. این اقدام همیشه از جانب کارشناسان و متخصصان به عنوان یک تهدید امنیتی برای آلبانی و همچنین برای اروپا به حساب آمده است. حضور مجاهدین خلق در آلبانی یک پوئن منفی برای آلبانی که خواهان ورود به اتحادیه اروپاست در نظر گرفته می شود.
اردوگاهی که تروریست های وارداتی از عراق را در خود جای داده با پنهان کاری تمام صرفاً توسط رهبران مجاهدین خلق اداره می شود و مقامات آلبانی هیچ نظارتی بر آن اعمال نمی کنند. ساکنان اردوگاه هیچ گونه دسترسی به دنیای بیرون خصوصاً با دوستان و اقوام ندارند.
حقیقت اینست که تروریست های واقعی هم اکنون در آلبانی حاضر بوده و از مهمان نوازی دولت این کشور بهره مند می شوند و البته نیازی هم به ویزا ندارند. کسانی که از ورودشان ممانعت به عمل آمده و از ارتباط با عزیزانشان محروم می باشند مادران و پدران سالخورده ای هستند که فرزندان خود را ده ها سال است ندیده و ارتباطی با آنان نداشته اند.
پدران و مادران که سال ها زحمت کشیده و جوانی برومند را پرورش داده اند تا روزی به ثمر برسد و عصای دستشان باشد تروریست نیستند، تروریست سران فرقه رجوی هستند که با مغزشویی و قاچاق انسان توانسته اند عزیزان این پدرو مادرها را فریب داده و به اسارت ببرند.
دولت آلبانی باید به خواست برحق خانواده ها توجه نموده و به آنان این امکان را بدهد تا با عزیزان خود در ارتباط باشند.
ابراهیم خدابنده
