در زمانی که اسرای حاضر در زندان مانز رجوی در اشرف 3 و خانواده هائی که اجازه ملاقات با آنها را ندارند؛ وجود دارند. سازمان مجاهدین چگونه میتواند مدعی حمایت از حقوق بشر باشد؟
چرا دیده بان حقوق بشر و مسئولین سازمان عفو بین الملل، با توجه به مفاد دقیق گزارش خود با عنوان ” خروج ممنوع” که در سال 2005 منتشر کردند، اکنون به داد مظلومان زندانی در اسارتگاه اشرف 3 در حومه ی تیرانا ، نمی رسند؟
گوشه هائی از گزارش سازمان عفو بین الملل در مورد سازمان سرکوبگر مجاهدین:
– ديده بان حقوق بشر با پنج تن از اعضای سابق سازمان مجاهدين که در زندان ابوغريب محبوس بودند مصاحبه نمود. اظهارات اين افراد همراه با اظهاراتی که از هفت تن ديگر از اعضای سابق سازمان بدست آمده است تصوير شومی از نحوه رفتار سازمان مجاهدين با اعضای خود بخصوص کسانی که ديدگاه متفاوتی داشته و يا قصد خروج از آن را ابراز می کنند بدست می دهد.
– اعضای سابق سازمان مجاهدين خبر از آزار هايی نظير حبس و آزار اعضای معمولی که مايل به ترک سازمان هستند و حبس های انفرادی طولانی و ضرب و جرح و شکنجه شديد افراد ناراضی می دهند. سازمان مجاهدين ناراضيان داخلی را در زندان های خود محبوس نموده و بسياری از آنها را مدتی بعد به عراقی ها تحويل داد. عراقی ها نيز اين افراد را در زندان ابوغريب حبس کردند. يکی از اين ناراضيان بنام محمد حسين سبحانی از سپتامبر 1992 تا ژانويه 2001 به مدت هشت سال و نيم بطور انفرادی در کمپ های سازمان محبوس بود.
– “انقلاب ايدئولوژيک” يکی از ريشه های اصلی آزارهای جسمی و روحی می باشد که عليه افراد در اين گروه صورت می گيرد. ديده بان حقوق بشر با دوازده تن از اعضای سابق سازمان مجاهدين خلق در اروپا مصاحبه تلفنی کرده است. اين شاهدين ادعاهای موثقی درباره حبس و شکنجه های روحی و جسمی که به خاطر انتقاد از سياست های سازمان و يا ابراز تمايل به ترک کمپ های نظامی متحمل شده بودند مطرح نمودند.
– با هر يک از شاهدين به طور مستقل و چندين بار در طول فوريه تا می 2005 مصاحبه انجام گرفت. تمامی شاهدين هم اکنون در اروپا زندگی ميکنند. بيش از 12 ساعت مصاحبه از شاهدين جمع آوری شده است و تمامی مصاحبه ها به زبان فارسی انجام گرفت. هر يک از شاهدين شرح حال و تجارب خويش در کمپ های سازمان مجاهدين را نقل کردند و اين استشهادات با ديگر تحقيقات سازمان ديده بان حقوق بشر در اين زمينه همخوانی داشت.
چندين تن از شاهدين که در زندانهای داخلی سازمان مجاهدين حبس و شکنجه شده بودند، از حسن عزتی به عنوان بازجو و زندانبان خود نام بردند.
برای اين گزارش با ياسر عزتی که پسر حسن عزتی ميباشد مصاحبه شد و وی نقش پدر خود در سازمان به عنوان بازجو را تاييد کرد.
– موارد نقض حقوق بشر که توسط رهبری سازمان عليه اعضای ناراضی اعمال شده است شامل حبس طويل المدت (بدون ارتباط با دنيای خارج) ، حبس های انفرادی، ضرب و جرح، آزارهای روانی و زبانی، اعتراف های اجباری، تهديد به اعدام و شکنجه هايی که در دو مورد به مرگ منجر شده اند، می شود.
– اعضای ناراضی که خواستار ترک سازمان بودند و ساير افراد در بنگالها محبوس می شدند. حبس در بنگال نوعی مجازات برای افرادی بود که از ديدگاه رهبری سازمان مرتکب خطايی شده بودند. اين افراد در مدت حبس بايد درباره خطاهای خود تفکر و تامل کرده و گزارش هايی در انتقاد از خود می نوشتند.
این مستندات ، وجود زندان و شکنجه های سیستماتیک در سازمان مجاهدین را تائید می کند.
آیا این گزارشات کذب و دروغ است ، یا عفو بین الملل هم مزدبگیر سازمان مجاهدین شده است !
چطور است که با این گزارشات دقیق – اما ناکافی – اکنون دست این سازمان جهنمی در آلبانی بازتر شده است و سرکوب گسترده و فرقه ای خود را ادامه می دهد؟!
گزارشات رسیده از آلبانی ، استمرار شکنجه ها و زندان ها و قرنطینه ها را در اسارتگاه اشرف 3 ، گواهی می دهد.
در همین لحظه که من این مقاله را می نویسیم، شکنجه و زندان در اشرف 3 ادامه دارد!
مسئولین سازمان عفو بین الملل ، سازمان دیده بان حقوق بشر و سایر مدافعین حقوق انسان ها در هر ارگان و سازمانی، چشم های خود را بر جنایات سازمان سرکوبگر مجاهدین بسته اند! چرا؟
همگان می دانیم که دولت فعلی آمریکا ، حامی شماره یک این فرقه است ! اما مگر مقوله ی حقوق بشر ، خریدنی است ؟
چرا امروز باید ما جداشدگان از این سازمان، فغان سردهیم که شکنجه و زندان همین الان در سازمان مجاهدین در اسارتگاه مانز در کشور آلبانی در جریان است، اما هیچ کس رسیدگی نکند!
سازمان های حقوق بشر، دید بان حقوق بشر، عفو بین الملل، مسئول این سازمان در امور ایران و سایر کسانی که مدعی حقوق بشر در جهان هستند ، باید بدانند که نقض فاحش حقوق اولیه انسانی ، بصورت یک فاجعه ی گسترده در اسارتگاه مانز (اشرف 3) در کشور آلبانی، در جریان است!
من بعنوان یک جداشده از فرقه مخوف رجوی، در ورای اعتقادات شخصی، مسئولیت خود می دانم که در قبال نقض حقوق بشر در زندان های رجوی در آلبانی ، سکوت نکنم!
مماشات با دولتمردان آمریکائی و سکوت در برابر جنایات جاری در فرقه ی رجوی باید خاتمه یابد.
باید شرایطی فراهم شود تا خانواده ها با اسرای در بند رجوی در کشور آلبانی، ملاقات کرده و همه ی اسرای فرقه ی رجوی حق انتخاب مجدد و برگشتن به زندگی را داشته باشند . . .
محمد رضا مبین – عضورهایافته از فرقه ی مخوف رجوی
رونوشت:
کمیته ی حقوق بشر وابسته به سازمان ملل متحد
