روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود
به کجا میروم آخر ننمایی وطنم
از دستاوردها و نعمات ابتلاء به کرونا این بود که شاید دغدغه ها و کاستیهای زندگی آنچنان من را به عنصر فردیت و خود مشغول کرده بود که متاسفانه از بسیاری از نعمات خدا و ارزشهای خدایی و انسانی فاصله گرفته بودم و باز خواست و نگاه کرم خدا این بود که به واسطه ابتلای به ویروس کرونا، خانه دل بنده حقیر را دق الباب کرد و بیدارم کرد که به فلسفه وجودی هستی افزون برقبل پی ببرم و بفهمم که تولد و زیستن من ازبرای رسالتی بوده است ولاغیر.
از اول هم بر این باور و اعتقاد بودم که هیچ برگی از درخت به زمین نمی افتد مگراینکه مشیت خدا در آن باشد و خوشبختانه بیماری کرونا که بدان مبتلا شدم ودوران بسیارسختی را سپری کردم انگاری نه درد بلکه درمان و تلنگری بود که به خودم و ارزشها و خصایل انسانی نزدیکتر شوم که خدا در وجود هرآدمی به ودیعه گذاشته است که فقط کافی است با اویزان شدن به نخ وصل خدا، آنرا در وجودمان ودرعرصه روابط فردی و اجتماعی و مسئولیتهای محوله بارور سازیم و خدایا ازاین بابت که نگاهم کردی بینهایت و خالصانه سپاسگزارم و سجده شکر در پیشگاه بالا بلندت دارم و به بندگی درگاهت افتخار میکنم و به خود می بالم که از ضد ارزشها فاصله گرفتم و تو را دارم .
خدای مهربانم در گذر از این سرفصل ابتلاء و آزمایش با چشمان و قلب بازتر ایمان آوردم که در پس هر سختی، آرامش ولذتی هست در باور به «فإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا»
خدای مهربانم درس دیگری که از کرونا گرفتم و در روزهای بیماری مدام به آن فکر می‌کردم، تسلیم و رضایت به خواست تو و شکرگزاری نعمات تو بود.
درخاتمه باید اقرار کنم که بعد از نگاه خداوندگار، نگاه مهربانانه وپرستاری ورسیدگیهای ویژه همسر مهربانم بود که توانستم به خوبی دوران نقاهت را سپری کنم و تولدی دیگر بار داشته باشم تا بتوانم با توانی مضاعف درکار و مسئولیت انسانی و خداپسندانه ام درحوزه انجمن نجات ومرتبط با خانواده های دردمند و چشم انتظار اعضای گرفتار درفرقه تبهکار و تروریستی رجوی، کوشا باشم .
برخود واجب میبینم که تشکر و قدردانی داشته باشم از یاد و دعای خیر خانواده و دوستان و آشنایان وهمکاران خاصه خانواده های مرتبط با انجمن نجات گیلان که در این دوران به بنده حقیرلطف ومهربانی داشتند وقوت قلب دادند .
دوستدارشما – پوراحمد
