با مروری گذرا بر تاریخچه ننگین مجاهدین خلق در سال 1401 با واقعیت اجتناب ناپذیری مواجه می شویم که نه فقط از منظر ما که حتی از نظر مخالفان جمهوری اسلامی، مجاهدین در انزوای مطلق به خط پایان و افول خود نزدیک و نزدیکتر می شوند. سازمانی که روزگاری داعیه ضد امپریالیستی را یدک می کشید با دعوت از عناصر برکنار شده دولت های سابق آمریکا در صدد ماله کشی سیاسی بوده و مریم رجوی برای یکبار ورود به خاک آمریکا له له می زند و مخفیانه با لابی اسرائیلی در خاک آلبانی برای اقدامات ضد مردمی پول دریافت می کند.
آنهایی که با ادعای دروغین ارتش آزادیبخش شعار سال دیگر در تهران را سر میدادند، حال با نمایش مضحک ارتش دو یا سه نفری کانون های شورشی خلاء دروغهای کثیف خود را پر می کنند. کار به جایی رسیده که هدف جامعه بی طبقه توحیدی کنار رفته و رجوی برای جنگ قدرت با پسر پهلوی وارد جنگ لفظی با بکارگیری الفاظ زشت و زننده شده است. صاحب خانه جدید رجوی (ادی راما نخست وزیر آلبانی) در رسانه های رسمی کشورش برای مجاهدین خط و نشان کشیده و به آنها اخطار داده که پا را از گلیم خود درازتر نکنند و گویا رشوه های مریم رجوی کار ساز نبوده و مجبور است خط قرمزهای مردم آلبانی را رعایت کند. مناسبات بسته و امنیتی فرقه اعضای گرفتار را به فرار و جدایی وا داشته است.
قصه دراز است اگر بخواهیم یکی یکی بن بست های سیاسی و ایدئولوژیکی مجاهدین را بر شماریم. همه نمونه ها که در بالا ذکر شد فقط خبر از یک واقعیت دارد. با آغاز سال 1402 مزاحمین خلق در سراشیب تند سرنگونی قرار گرفتند و واژه دروغینی به نام مجاهدین خلق که بیش از 4 دهه جوانان و مردم ایران را به خاک و خون کشید رو به اضمحلال است و گریزی از این واقعیت نخواهد بود.
صمد اسکندری
