ابراهیم مرادی عضو سابق سازمان مجاهدین خلق در برنامه دورهمی انجمن نجات آلبانی، با خلیل انصاریان به گفتگو نشست.
موضوع این قسمت از سری برنامه های دورهمی، رویکرد سازمان مجاهدین خلق نسبت به اعضای جدا شده در آلبانی، زندگی افراد جدا شده در آلبانی و قیاس آن با زندگی در درون تشکیلات سازمان بود.
ابراهیم مرادی در پاسخ به این سئوال انصاریان که ضدیت هیستریک رجوی با جدا شده های ساکن آلبانی به چه خاطر است، می گوید: این مسئله تازگی ندارد. این برنامه ای از پیش تعیین شده است و روی آن کار شده است. تا جایی که من اطلاع دارم رجوی برای خنثی کردن و سرپوش گذاشتن بر روی واقعیت ها و زندگی واقعی افرادی که جدا می شوند مجبور است چنین کاری انجام بدهد… این ضدیت خوراک تشکیلات و در واقع برای ترساندن اعضای ناراضی است چرا که این مسائل برد آنچنانی برای بیرون از تشکیلات ندارد.
عضو سابق سازمان مجاهدین خلق در رابطه با ادعای رجوی درباره زباله گردی اعضای جدا شده از تشکیلاتش می گوید: اگر چه این ادعاها واقعیت ندارد اما به اعتقاد من زباله جمع کردن و کنار خیابان خوابیدن صد شرف دارد به زندگی در مانز ، چون حداقل سرفراز هستم و در اختیار خودم هستم. من حالا بیرون از تشکیلات فرقه، زندگی آزادی دارم و هر کاری که بخواهم و دوست داشته باشم را در چارچوب قوانین کشور آلبانی انجام می دهم.
عضو سابق مجاهدین خلق با تأکید بر این نکته که این ادعاهای رجوی هیچ بردی خارج از تشکیلات ندارد، می گوید: رجوی بین بد و بدتر این را انتخاب می کند تا افراد را بترساند و سر افراد منت بگذارد که مثلاً من سرپناه و غذا در اختیار شما قرار داده ام و بیرون از اینجا زندگی راحتی نخواهید داشت.
مرادی معتقد است رجوی دیکتاتوری مطلق بر اعضا درون سازمان اعمال می کند و تشکیلات رو به انفجار و متلاشی شدن است.
عضو کنونی انجمن نجات آلبانی، درباره موضوع قیاس زندگی در بیرون و خارج از تشکیلات مجاهدین خلق می گوید: از نظر من این دو قابل قیاس نیستند. این دو زندگی 180 درجه با هم فرق می کند. من حسرت می خورم که چرا زودتر خارج نشدم با این که می دانم قبل از آن راه خروج برایم فراهم نبود.
مرادی درباره زندگی کنونی اش می گوید: حالا من خودم تنظیم می کنم که چه کارهای برای خودم انجام بدهم البته در چارچوب دموکراتیک کشور آلبانی. در داخل تشکیلات من انسانی سیستماتیک بودم و می بایست طبق آنچه به من اعلام می شد رفتار می کردم.
ابراهیم مرادی در پایان چند کلامی هم رو به دوستان سابقش در کمپ مانز صحبت می کند:
حضور دوستانی که در اسارت هستند، سلام عرض می کنم. آرزو دارم هر چه زودتر از بند جهالت فرقه رجوی خود را خلاص کنند و بیش از این به دروغ و دغل های رجوی و سران فاسدش گوش ندهند. اینجا بستر زندگی هست و ادامه دارد. هیچ گاه ناامید نشوند خانواده ها حمایت میکنند . بی هیچ تفسیری بگویم که اینجا زندگی هست. زندگی خوب و راحت و آزاد.
