در درون تشکیلات سازمان مجاهدین خلق، طیف های مختلف نیرویی وجود دارد، که بخش اعظم آنها مایل به ماندن در سازمان و شرایط بسته اشرف 3 نیستند، اما رهبران سازمان موفق به نگهداشتن این اکثریت هم تا کنون شدند، شرایط غیردمکراتیک تشکیلات بر هیچ کسی پوشیده نیست، در سازمان هیچ انتخابات آزادی با رای مخفی برگزار نشده است، همه چیز در خفا تصمیم گیری شده و در جمع بصورت علنی یک رای گیری فرمالیستی انجام شده و همان نفر تعیین شده ، منتصب شده و مسئولیت می گیرد.
خیلی شنیدیم و دیدیم که رهبران سازمان مدعی برگزاری رفراندم آزاد در ایران هستند، مدعی هستند در صورت برگزاری انتخابات آزاد با نظارت سازمان ملل متحد، مردم وارد انتخاب های جدیدی خواهند شد، این حرف در حد یک ادعا می تواند محک زده شود، اما آنچه که سالهاست روی آن خاک پاشیده شده است، دیکتاتوری مسعود رجوی و مریم رجوی در مناسبات درون سازمانی است که هیچ اختیاری برای یک عضو را به رسمیت نمی شناسند. همین الان اگر در اشرف 3 اعضای سازمان اجازه داشته باشند، آزادانه فکر کنند و آزادانه تصمیم گیری کنند، با اختلاف زیاد مسعود رجوی و مریم، بازنده این رفراندم آزاد خواهند بود. همیشه کمتر کسی و یا دقیق تر بگویم هیچ کسی در نشست های جمعی جرات نکرده است که جلوی سازمان و رهبری آن ایستاده و حرف حق بزند، مسعود رجوی همیشه می گفت: عنصر “جمع” و “جمع پذیری” ، بر هر چیزی مقدم است، اولویت با جمع مجاهد است، اصالت با جمع است و نه فرد…
اغلب در نشست های جمعی، فردی که درخواست جدایی داده و یا با مسئول خودش تناقضات استراتژیک مطرح کرده بود را می آوردند و آنقدر او را در جمع فیزیکی و ذهنی خرد می کردند که برای بقیه هم درس عبرت می شد.
قطره ای آزادی بیان، تکرار می کنم قطره ای آزادی بیان، در این مناسبات زور و اجبار کافی است که دودمان رجوی ها را بر باد دهد، برای همین هم تور حفظ نیرو در سازمان، هر روز بیشتر از روز گذشته ریزبافت تر و ذره بینی تر می شود. اذهان نیروها همواره مملو از تناقضات ذهنی و تقابلات درونی است، هرگز هم مجال بیان آنها داده نمی شود. همه، شخصیت های دوگانه و چند گانه دارند، در درون خود یک شخصیت دارند، در بیرون هم شخصیتی دیگر، که سرتاپا متفاوت، مغایر و غیرهمگون است.
مادر سعادت که سه فرزند اسیر در این مناسبات ضدبشری دارد، در آخرین پیام خود به فرزندانش در قسمتی از پیام ، جمله ای گهر بار گفته است که من این رهنمود را زینت بخش پایانی نوشته خودم قرار می دهم:
” فرزندانم، مسعود ، مهری و ناهید سعادت، شما هم جمع شوید و بروید به مسئولتان بگوئید که درخواست دیدار با خانواده ، ملاقات و حداقل تماس تلفنی دارید، شما حق دارید حرفتان را بزنید، این حق شماست که درخواست ملاقات و تماس تلفنی بدهید، بروید و حرفتان را بزنید…”
محمد رضا مبین