من فواد بصری، سالهای زیادی از عمر و جوانی ام را در تشکیلات مجاهدین خلق سپری کردم.
در مناسبات سازمان، تفریح معنایی نداشت. سران فرقه می گفتند تفریح شما را به سمت زندگی طلبی سوق می دهد.
پادگان اشرف پارکی داشت به نام مریم. پارک که نه بیشتر شبیه به زباله دان بود. گاهی اوقات ما را به پارک مریم می بردند، اما در همین زمان ها هم خبری از تفریح و تفرج نبود. آنجا هم دست از سرمان برنمی داشتند و بیشتر از ما بیگاری می کشیدند. این بود که در پارک بیشتر در خودمان فرو می رفتیم تا اینکه انبساط خاطری برایمان ایجاد کند.
از سازمان که جدا شدم و به دنیای آزاد قدم گذاشتم، رنگ و بوی زندگی برایم تغییر کرد. انگار تازه فهمیدم تا آن زمان زندگی نمی کردم. زندگی آزاد مشکلات دارد، سختی و چالش دارد، اما باز هم بسیار ارزشمند است، بسیار زیباتر و ارزشمندتر از زندگی اسارت بار.
اگر تلاش می کنم برای خودم و خانواده ام تلاش می کنم و نه برای رساندن رجوی به توهماتش.
من حالا در کنار خانواده ام زندگی را زندگی می کنم، سختی ها را با هم قسمت می کنیم، شادی ها را هم با هم شریک می شویم. حالا با هر کس که بخواهیم، در هر زمانیکه اراده کنیم و به هر کجا که دلمان بکشد می رویم و انرژی می گیریم و زندگی روزمره را از سر می گیریم.
در این چند سال آزادی ام، هر روز خداوند را به خاطر آزادی و به خاطر زندگی در کنار خانواده ام شکر می کنم چرا که به خوبی درک کرده ام که این دو نعمت از بزرگترین نعمتهای پروردگار هستند.
فواد بصری