از زمانی که از تشکیلات رجوی جدا شدم، دیگر تمایل ندارم حتی در خلوت خودم و یا حتی در خواب هم خاطرات آن روزهای تلخ را مرور کنم.
البته گاهی پیش می آید که گوشه هایی از آنچه بر من گذشته است را برای بعضی ها تعریف می کنم، گرچه مطمئن نیستم برایشان باورپذیر باشد و یا درک کاملی از آن داشته باشند. اینکه فردی یا جمعی اینقدر مسحور عقاید فرقه ای شده باشد و مغزش را خورده و شستشو داده باشند که عمری را در آن به بطالت بگذراند!
البته که از زمانیکه به وطن بازگشته ام، بسیار در این رابطه در جمعهای گوناگون صحبت کرده ام ؛ اما دیدن خوابش که در مناسبات هستی بسیار آزاردهنده است و به لحاظ روحی و فکری ذهنم را از هم میپاشد و کم از یک کابوس وحشتناک برایم ندارد.
کابوس اینکه زندگی خانوادگی و فرزند و خانواده فقط یک خواب و رویا بوده و واقعیت نداشته و هنوز هم همان برادر محمود لم یرتابوا باشم و مجاهد خلق انقلاب کرده و گوهر بی بدیل و مترسکی در دستان تشکیلات فرقه ای مجاهدین خلق هستم که لباس شرف و عزت یک خلق بر تن دارم و برای استراتژی و عقیده ام جان میدهم و یا خانواده و زندگی و پدر و مادر و فرزند و همسرم را جوخه تیرباران خودم ببینم و ده ها نکته دیگر … ! برایم دیگر قابل تحمل نیست و مو بر تنم راست میشود و یا بالعکس خواب خانواده و زندگی و همسر و فرزند را ببینم و بعد از خواب بیدار شوم و ببینم که هنوز در مناسبات فرقه مجاهدین خلق با همان حصارهای تشکیلاتی اش هستم.
به هرحال این کابوس را در خواب دیدم و شیرینترین لحظه اش آنجا بود که بیدار شدم و دیدم پسرم روزبه و مادرش در خوابی خوش کنارم هستند.
آنجا معنای زندگی را بهتر حس کردم و به ارزش زندگی فعلی که دارم با تمام مشکلاتش بیشتر وابسته شدم و برایم ارزش والایی پیدا کرد و خدا را شکر کردم ؛ که سعادت رها شدن از قید و بندهای تشکیلاتی بعد از عمری رباتیک زندگی کردن نصیب من شده و بسیاری این سعادت را نداشتند. بیدار شدن با اضطراب زیاد و اینکه بفهمی کابوسی که دیده ای فقط یک خواب بوده و واقعیت نداشته بسیار لذتبخش و گواراست. آنهم کابوس در رابطه با مناسبات ضد انسانی فرقه مجاهدین خلق باشد.
احتمالا همه عزیزان جداشده این کابوس را تجربه کرده و بعد از این هم تجربه خواهند کرد. ما را از این کابوسها رهایی نیست.لعنت بر فرقه و فرقه گرایی و در راس آن فرقه منحوس مجاهدین خلق.
محمود دشتستانی