بهانه های دلخوشی و خوشبختی

دو دهه است که در سرزمینم ایران و زادگاهم به دور از نکبت رجوی و تشکیلات سیاهش زندگی شاد و مفرحی دارم که بدان مفتخر و خدایم را شاکرم.

خوشحالی و نشاط و سرزندگی را هیچکس در یک سینی طلایی تقدیم آدمی نمی‌کند بلکه باید با تلاش و امید به زندگی آنرا ساخت و به دست آورد و بنده با اتکا به این اصل لایتغیر زندگی با وجود تمام کم و کاستی ها و ناملایمات زندگی ، موجب خوشحالی و خوشبختی خود و خانواده ام را فراهم کردم.

همین پنجشنبه گذشته در پایان هفته کاری فشرده و برای خلق شادی و نشاط و سرزندگی از رشت به لاهیجان ملقب به عروس شهرهای ایران رفتیم و بعد از تماشای شهر از بام سبز لاهیجان، دقایقی هم آرام و بی دغدغه دور استخر زیبایش به قدم زدن پرداختیم.

یک دیدار ناگهانی و یه عالمه خوشحالی

در فاصله قدم زدن و تماشای زیباییهای لاهیجان بطور اتفاقی و ناگهانی چشمم به جمال مدیر عامل انجمن نجات کشور جناب مهندس ابراهیم خدابنده افتاد که بی نهایت خوشحال و شادمانم کرد و دقایقی در آغوش هم ذوق زده خوش و بش کردیم و بگو و بخند داشتیم.
ایشان چون خانوادگی و با تور توریستی و مسافرتی از برای گشت و گذار لاهیجان زیبا آمده بودند زیاد نتوانستیم میزبان شان باشیم و پذیرایی شان کنیم ولیکن با آن دیدار چند دقیقه ای بسیار خوش بودیم و به کوری چشم رجوی صفا کردیم.

بله ما خود هستیم که شادمانی و خوشبختی را در پس یک زندگی آزاد می سازیم و به معنای دقیق کلمه کیف میکنیم.

به امید رهایی تمام اسیران رجوی و بازگشت شان به دنیای آزاد خاصه وطن و کانون گرم خانواده

علی پوراحمد