درود و سلامی گرم به دوست صمیمی ام محمود
محمود جان، لحظاتی را که در دوران اسارت در اردوگاه های صدام با هم بودیم هیچوقت از یاد نخواهم برد. آن زمان که ما در زیر فشار های روحی و جسمی اسارت بودیم و شما با تعریف های خود ما را شاد و فضای اردوگاه را عوض میکردی و دل های ما را مسرور می کردی فراموش نخواهم کرد.
الان که دور از تو هستم باز با مرور آن زمان بیشتر می فهمم که شما چقدر انسان شریف و دوستی خوب برایمان بودی.
دوست عزیز فکر نکن در اینجا کسی به فکر تو نیست، خانواده ات شما را فراموش نکرده اند و مستمر پیگیر وضعیت تو می باشند و خود شاهد این تلاش برای دیدار و یا تماس و رهایی شما می باشم .
آقا محمود هیچ وقت دیر نیست. زودتر راه رهایی را پیدا کن و از آن چارچوب اسارت خود را رها کن و به دنیای آزاد قدم بگذار که ما منتظرت هستیم.
بیا و دوباره دورهمی را تکرار و خاطرات را مرور کنیم و به دنیای آزاد سلامی تازه داشته باشیم و در کنار خانواده روزهای خوشی را بسازیم.
دوست شما غلامعلی میرزایی