یکی از مواردی که دل خانواده های اعضای فوت شده در مناسبات مجاهدین خلق را میسوزاند، مرگ عزیزان شان در سرزمین غربت و مکانی دور از وطن است. جایی که کسی از اقوام و آشنایان در آنجا حضور ندارد تا برای آنها سوگواری کند. سران و کنترل کنندگان کمپ مانز رجوی چنین حقی برای خانواده های اعضای خود قائل نیستند تا حداقل در زمان مرگ و خاک سپاری اجازه دهند افراد درجه یک خانواده برای آخرین بار با فرزندان خود وداع کنند.
این موضوع ارتباط نزدیکی با موضوع ناپدیدشدگان اجباری دارد.
سران گروه ضد انسانی مجاهدین خلق در قبال موضوع ناپدید سازی اجباری؛ اتهامی که از سوی تعداد زیادی ازخانواده های اعضای گرفتار به سران باند رجوی وآرد گردیده است – مدعی هستند که افراد با میل و اراده خود وارد مناسبات آنها شدند ولی ادله قوی و محکمه پسندی از تعداد زیادی از خانواده ها وجود دارد که مشخص می کند مجاهدین با وعده های کاریابی تعداد زیادی را در کشور ترکیه و اروپا با مقاصد سوء استفاده نظامی ربوده و به کمپ اشرف در عراق انتقال دادند و از آن پس هیچ خبری از سرنوشت این افراد در دست نیست.
مرگ های خاموش که آخرین قربانی آن زهره بنی جمالی از اراک در کمپ نفرین شده مانز آلبانی می باشد؛ این واقعیت را بار دیگر در ذهن خانواده های عضو فوت شده تداعی می کند که سران مجاهدین در خفا مرتکب جنایت علیه بشریت می شوند بی آنکه در قبال آن پاسخگو باشند. انتقال افرادی که با ترفند کاریابی یا اسرای جنگی که با وعده آزادی به کمپ های مجاهدین خلق انتقال داده شدند چون نیت و قصد از روی سوء استفاده در راستای اهداف خطر ساز از جانب عوامل رجوی وجود دارد از مصادیق بارز ناپدید سازی اجباری محسوب می شود.
تاکید می شود که سلب آزادی افراد و محصور کردن آنها نیز از مصادیق همین جرم است و مطابق قوانین بین المللی ناپدید سازی اجباری یک جرم مرکب و مستمر بوده و از مصادیق جرایم علیه بشریت می باشد.
این جرم از طریق محروم کردن قربانی از آزادی به قصد خارج ساختن او از حمایت های قانونی برای مدت زمان طولانی است. آنچه در جرم انگاری این جرم مورد توجه قانونگذار قرار گرفته، حمایت از حقوق و آزادی های فردی اشخاص است. رکن مادی این جرم از طریق رفتار مجرمانه مثبت در قالب توقیف، آدم ربایی یا هرشکل دیگر محرومیت از آزادی و رفتار مجرمانه منفی بشمار می رود.
ناپدید سازی اجباری یا غیرارادی اشخاص، اقدامی منحصر به فرد است که طی آن قربانی با ترفند های خاص ربوده می شود و در طول اسارت به شکل عجیبی جان خود را از دست می دهد و جسد قربانی از دیدگان قانون و اقوام مخفی می ماند.
این عمل به طرز قابل توجهی ناقض حقوق بشر است. یکی از این حقوق بشری که با ارتکاب ناپدیدسازی اجباری به شدت نقض میشود، حق فرد به شناسایی در برابر قانون موضوع ماده 6 اعلامیه جهانی حقوق بشر است. که طبق ماده 7 بند2 معاهده رم و اساسنامه دیوان کیفری بین المللی جنایت علیه بشریت محسوب می شود.
نکاتی که فوقا عارض گردید با تمامی نمونه های موجود در رفتار سازمان یافته و مجرمانه مجاهدین خلق در سال های گذشته و فعلی هم سان می باشد و برخلاف ادعای سران جنایتکار مجاهدین خلق تعداد زیادی از قربانیانی که با عناوین کاذب از نقاط مختلف دنیا ربوده شدند و پس از مرگ جسد آنها تحویل خانواده های شان نشده و از دید قانون مخفی مانده است از مصادیق جرم ناپدید سازی اجباری است و با جدیت این مهم پی گرفته خواهد شد.
صمد اسکندری