در قسمت های قبل گفتم مریم رجوی درباره «اطلاعیه جهانی حقوق بشر» دروغ می گوید و نه تنها به مفاد آن اعتقادی ندارد بلکه در مناسبات مجاهدین خلق این مفاد نقض می شوند. در این رابطه تفاوت 180 درجه ای بین مواد 9 و 12 اطلاعیه با آنچه در مناسبات مجاهدین خلق می گذرد را توضیح دادم. حال به ادامه نقض ماده 12 در مناسبات مجاهدین خلق می پردازم.
* ماده 12 : هیچ احدی نمی بایست در قلمرو خصوصی، خانواده ، محل زندگی یا مکاتبات شخصی، تحت مداخله خودسرانه قرار گیرد. به همین سیاق شرافت و آبروی هیچ کس نباید مورد تعرض قرار گیرد.
اما در مجاهدین خلق این موارد چگونه است؟
– محل زندگی: همانطور که قبلاً توضیح دادم رجوی خانواده و زندگی معمول را برای اعضای مجاهدین خلق حرام اعلام نموده است. عضوی که درباره مادر، پدر و دیگر اقوام و خویشان خود صحبت کند به اتهام وابستگی به خانواده تحت شدیدترین برخوردها قرار خواهد گرفت تا اظهار پشیمانی کند.
در مورد محل زندگی باید گفت، در مناسبات مجاهدین خلق زندگی وجود ندارد. رجوی ها آنقدر با زندگی مخالف هستند که حتی کلمه «زندگی» در شعار مخالفان جمهوری اسلامی که «زن زندگی آزادی» بود را به «مقاومت» تغییر دادند. رجوی ها و مسئولینی که آنها در تشکیلات می گمارند همه چیز را برای اعضا تعیین می کنند. از نوع و رنگ لباس گرفته تا نوع غذا، از تعیین زمان برای انجام کار و نشست گرفته تا اینکه هر فرد در کجا باید باشد به چه جاهایی نمی تواند برود و . . . خلاصه آن که هیچ عضوی درباره نحوه زندگی خود هیچ حقی نداشته و مطلقاً باید مطیع رجوی ها و مسئولین گمارده شده آنها در تشکیلات باشد. رجوی حتی با آوردن موضوعی به نام «کسر رهایی» رسما اعلام نمود که خون و نفس اعضای مجاهدین خلق متعلق به خودش و مریم رجوی است و برده داری نوین را تئوریزه کرد. یعنی مریم رجوی برای اعضا تعیین می کند که کی، کجا و چگونه کار کنند. اوست که تعیین می کند که اعضا چه بکنند و چه نکنند و مالک نفس و زندگی اعضا می باشد. از سوی دیگر رجوی است که تعیین می کند یک عضو کی و کجا و به چه صورت باید بمیرد و مالک خون اعضا اوست.
رجوی ها خود را مالک و صاحب کامل اعضا می دانند و نه تنها در کار روزانه همه چیز را کنترل می کنند بلکه حتی مریم رجوی به فرماند هان گماشته شده اش دستور داد تا از اعضا آنقدر کار بکشند که همه آنها شب مثل جنازه بیافتند و نتوانند فکر کنند. چرا که رجوی ها از آگاهی می ترسند و با آن مخالف هستند. ضوابطی را برای تشکیلات مشخص کرده اند که همه چیز تحت کنترل خودشان باشد. به همین دلیل همه چیز و همه کار باید به صورت جمعی باشد تا افراد تنها نبوده و از کنترل خارج نشوند. تنها استثنا توالت و حمام است.
– مکاتبات شخصی : در تشکیلات مجاهدین خلق اعضا هیچ حق شخصی ندارند که این شامل مکاتبات هم می شود. اعضا نمی توانند از طریق مکاتبه با دیگران، حتی پدر و مادر و اعضای درجه یک خانواده شان در ارتباط باشند. نامه نوشتن برای اعضای مجاهدین خلق ممنوع است.
البته ممکن است رجوی ها بر حسب نیاز خودشان در موارد استثنایی اجازه این کار را بدهند. که در آن صورت این مکاتبه کاملاً کنترل شده است و نامه باید بدون پاکت به مسئول تشکیلاتی تحویل داده شود.
* بند 1 از ماده 16 : مردان و زنان بالغ، بدون هیچ گونه محدودیتی به حیث نژاد، ملیت، یا دین حق دارند که با یکدیگر زناشویی کنند و خانواده ای بنیان نهند.
در قسمت های قبلی گفتم که رجوی ازدواج را از سال 1368 برای اعضای مجاهدین خلق «حرام» اعلام نمود. حتی کسانی که متاهل بودند را نیز مجبور به طلاق کردند. رجوی خانواده را کانون فساد خواند و به همین دلیل از سال 1369 حتی فرزندان را از اعضایی که فرزند داشتند جدا کرد. اگر فرزندان خردسال و کودک بودند، آنها را به اروپا و آمریکا قاچاق کردند و به این ترتیب ارتباط فیزیکی را کاملاً قطع و ارتباط تلفنی را هم برای پدران و مادران ممنوع کردند و اگر پدر یا مادری خواستار ارتباط با فرزندش می شد، او را متهم به وابستگی کرده و به شدت تحت برخورد قرار می دادند. فرزندان نوجوان را نیز در یگان های نظامی سازماندهی کردند. در حقیقت آنها «کودک سرباز» بودند. سپس بر اساس اصل “مجاهد ملاقاتی و بند به پدر و مادر و خانواده نداریم.” – که در قسمت قبل توضیح دادم، ارتباط آنها با والدین شان در همان قرارگاه های مجاهدین خلق در عراق را قطع نمودند.
همانگونه که در ابتدای نوشتار گفتم، برای طولانی نشدن مطلب به همین چند بند اکتفا می کنم تا مشخص شود مناسباتی که مریم رجوی به همراه رجوی در مجاهدین خلق ایجاد کرده ناقض حقوق بشر و برده داری نوین است.
ایرج صالحی