امروز پس از گذشت نزدیک به بیست سال از سقوط صدام حسین و آغاز سیر صعودی جدا شدن افراد از تشکیلات مجاهدین خلق، اصطلاح «جدا شده ها» اصطلاحی آشناست که معمولا دو موضوع را به ذهن متبادر می کند: نخست افشاگری درباره آنچه درون تشکیلات فرقه‌ای مجاهدین خلق می‌گذرد و دوم اتهامات و خصومت‌هایی که تشکیلات علیه این افراد روا میدارد.
از میان جدا شده‌های دو دهه گذشته، افرادی که در سال‌های اخیر در کشور آلبانی از تشکیلات فرار کردند، امروز بیش از دیگر جدا شده‌ها، از سوی تشکیلات مورد اتهام و حمله قرار می‌گیرند چرا که حضور آن ها در کشوری کوچک در جوار تشکیلات، راه را برای اقدامات ایذایی عوامل مجاهدین خلق باز می‌گذارد. در طول این چندسال سران مجاهدین خلق با ترفندهای همیشگی خود در دستگاه‌های دولتی و امنیتی آلبانی نفوذ کرده اند و برای تنگ کردن عرصه بر افراد جدا شده در آلبانی از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
برای نمونه، احسان بیدی در سال 1392 از تشکیلات جدا شد و از دولت آلبانی مجوز ده سال حضور در خاک این کشور را دریافت کرد. با این وجود در همه این سال ها کارشکنی های مجاهدین خلق موجب شد که او زندان، حصر خانگی، اخراج از کشور آلبانی و رها شدن در مرز یونان را تجربه کند.
سران مجاهدین خلق برای ایجاد موانع مختلف در مسیر گرفتن پناهندگی و رفتن به کشورهای اروپایی برای جدا شده‌ها، از شیوه‌های پیچیده و پشتیبانی مافیای آلبانی و برخی سیاستمداران مفسد بهره می‌برند. چنانکه موفق شدند کمیساریای عالی پناهندگی در امور مجاهدین در آلبانی را تعطیل کنند.
سران مجاهدین خلق، حتی اقدام به ربودن فرد جدا شده‌ای به نام هادی ثانی خانی کردند و از سوی او نامه‌هایی در رسانه‌هایشان منتشر کردند که حاوی اتهام مزدوری علیه جدا شده ها بود. از سرنوشت هادی ثانی خانی هیچ اطلاعاتی در دسترس نیست.
در عین حال، برای بهره برداری داخلی از اصطلاح «جدا شده ها در آلبانی»، تشکیلات راه دیگری در پیش گرفته است. سران مجاهدین برای جلوگیری از فرار افرادی که که به ضرب و زور نشست های مغزشویی و تهدید و ارعاب در تشکیلات مانده‌اند، شرایط افراد جدا شده را فلاکت بار عنوان می‌کنند.
علی هاجری که در سال 1397 از تشکیلات جدا شد، با انتشار عکس هایی از یک روز بهاری از پیکنیک خود و دوستانش در طبیعت آلبانی، به این رویکرد تبلیغاتی تشکیلات پاسخ می‌دهد: « جارچیان فرقه رجوی در کوچه و بازار قلعه مانز جار زدند که جدا شده‌ها در منابع زباله مایحتاج خود را می‌جویند و از گرسنگی و بی‌خانمانی به خرابه‌های کنار شهر پناه برده‌اند.»
مدیر عامل انجمن نجات، ابراهیم خدابنده در پاسخ به پیام فیس بوکی هاجری مینویسد: «البته فرقه رجوی با یاری دولت آلبانی و کمیساریا تمام تلاش خود را کرده و می کند که چنین اتفاقی بیفتد اما چاه کن همیشه در قعر چاه است.»
هاجری و دیگر اعضای جدا شده غالبا تلاش دارند روزهای هدر رفته از عمر خود در تشکیلات را باتجربه‌های شادی و لذت در جهان آزاد جبران کنند. آن‌ها با انتشار عکس‌های دورهمی‌ها، کافه گردی‌ها و تفریحات ساده خویش با همان امکانات اندک زندگی در تیرانا پاسخ تبلیغات کذب مجاهدین خلق درباره زندگی در جهان آزاد را می‌دهند به امید آنکه دوستانی که هنوز در بند تشکیلات هستند ندای آن ها را بشنوند و برای رهایی از حصارهای فرقه رجوی مصمم شوند.
مزدا پارسی