خانواده هایی برای کمپین نامه می نویسند و خواستار اطلاعاتی از عزیزشان که در عراق بوده، می باشند. تعداد این خانواده ها هر روز بیشتر میشود! اینها کسانی هستند که تلاش بسیار برای اینکه خبری دریافت کنند، انجام داده اند ولی تلاش هایشان بی نتیجه مانده است. از کانال های بین المللی اقدام کرده اند. با مجاهدین تماس گرفته، یا نامه ارسال کرده اند. تعدادی نیز وکیل گرفته اند ولی در مرحله ای که باید آشنایشان در لیبرتی وکالت را امضا کند و یا حداقل تماسی با آنها بگیرد، متوقف شده اند.
خانواده هایی هستند که میدانند عضوی از خانواده شان از عراق منتقل شده، ولی متعجب هستند که حتی در کشور های آزاد نیز امکان تماس با آنها را ندارند! بواقع پنهان کردن فرزندان از خانواده ها چه دلیلی دارد؟ چه هراسی است که مجاهدین را وادار می کند تا گوهران بی بدیل و امضا کنندگان موسسان چهارم! را از خانواده هایشان پنهان کنند و حتی از یک تماس تلفنی ساده با خانواده بترسند!؟ آیا برای خبر و تماس داشتن با عزیزی که به مجاهدین پیوسته باید از اطرافیان این سازمان بود و در برنامه هایشان شرکت کرد؟ اگر برای اعلام عمومی نفرات منتقل شده بهانه وجوددارد! آیا برای اطلاع دادن خصوصی به خانواده ها هم توجیهی هست!؟ براستی علت در قرنطینه نگاه داشتن افرادی که از عراق منتقل شده اند چیست؟ این یک سئوال ساده ولی بی جواب است.
عاطفه اقبال – ۱۳ مارس ۲۰۱۴
از طرف کمپین برای انتقال فوری ساکنان لیبرتی به کشور ثالث
