نامه مادر باقر محمدی سرواله

کمیساری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان

با سلام و ادب ؛

احتراما به استحضار می رساند فرزندم به نام باقر محمدی سرواله مدت ۲۸ سال است گرفتار و اسیر ذهنی سازمان مجاهدین است و هم اکنون در کشور آلبانی (تیرانا) است.

۲۸ سال است  که چشم به انتظار فرزندم هستم شب و روز کنار تلفن می نشینم تا شاید از وی خبری برسد ولی همچنان این انتظار ادامه دارد.

چندین بار به عراق سفر کردم و به پادگان اشرف و لیبرتی رفتم تا که شاید بتوانم فرزندم را از نزدیک ببینم و او را ملاقات کنم.

هر بار که به عراق سفر میکردم با آرزوی دیدن فرزندم سفر طاقت فرسای سخت خود  را تحمل میکردم تا شاید فرزندم را در آغوش بگیرم و آرزویم برآورده شود متاسفانه رهبران سازمان اجازه ملاقات را نمی دادند و نا امیدانه برمی گشتم.

تصور میکردم اگر به کشور آلبانی بروند محدودیت ها برداشته می شود و امکان تماس تلفنی با فرزندم را خواهم داشت.

هر با زنگ تلفن منزل بصدا در می آید با شتاب گوشی تلفن را بر میدارم که شاید فرزندم باشد.

اخیرا خبرها حاکی است که سازمان در صدد است فرزندانمان را به مکانی نا معلوم و دور از دسترس و خارج از محیط های اجتماعی و در فضای کاملا بسته شده تحت عنوان اشرف ۳ منتقل نماید که این اقدام بر خلاف میل و اراده فرزندانمان است. و اگر این اتفاق حادث شود هیچ یک از فرزندانمان نخواهند توانست با خانواده ها در تماس باشند.

هدف سازمان این است که فرزندانمان نتوانند با خارج از محیط خود با دنیای بیرون در تماس باشند.

لذا تمنا دارم  موضوع را از نزدیک بررسی نموده تا این عمل غیر انسانی که بر خلاف میل و اراده فرزندانمان است به سر انجام نرسد.

بطور یقین همه بچه هایی که در سازمان اسیر و گرفتار هستند با این جابجایی مخالف هستند و ۳۰ سال اسارت در اشرف عراق را تجربه کرده اند.و گفته می شود که رهبران سازمان تمام تلفن های همراه را از بچه ها گرفته اند تا نتوانند با خانواده ها در تماس باشند.

مادری با هزاران امید، چشم به انتظار فرزندش باقر محمدی

با احترام جیران محمدی  از سنندج _ ایران

خروج از نسخه موبایل