همزمان با اقدام امضاگیری سراسری و ماندگار خانواده های اعضای گرفتار در اردوگاه مجاهدین خلق در آلبانی، تعدادی از خانواده های استان آذربایجان غربی نیز ضمن اعلام همبستگی با پویش طومار خانواده ها، با فرستادن پیام ها و نامه های جداگانه به مسئولین دولت آلبانی و ارگانهای بین المللی و حقوق بشری خواستار تسهیل شرایط برای دیدار حضوری یا ارتباط تلفنی با عزیزانشان در این کشور شده اند.
اکنون نزدیک به یک ماه است که سران فرقه رجوی در مقابل خواست مشروع و قانونی خانواده ها برای سفر به آلبانی و دیدار با بستگانشان در اردوگاه این سازمان بشدت مقاومت کرده و در مقابل خانواده ها را آماج توهین و تهمت قرار داده اند.
لازم به توضیح است که با توجه به زندگی گروهی و جمعی مجاهدین خلق در آلبانی و شروع بیماری ناشی از ویروس کرونا و عدم دسترسی و کنترل مقامات بهداشتی در داخل اردوگاه، نگرانی خانواده ها دو چندان شده است.
خانواده ها سعی کرده اند به هر نحو ممکن از طریق ارسال پیام، نامه، عکس، و فایل های صوتی و تصویری و اعلام شماره تلفن صدایشان را به گوش دولت آلبانیایی که مسئول سازمان مجاهدین خلق می باشند برسانند. تمامی درخواست ها و پیام های خانواده ها ایضا برای مقامات اروپایی و بین المللی علاوه بر دولتمردان آلبانیایی و رسانه ها ارسال شده است.
خانواده ها منتظرند تا دولت آلبانی به عنوان یک حرکت انسانی پاسخ مناسب و درخوری به درخواست آنان داده و و شرایط مناسبی برای این دیدار در کشور آلبانی را فراهم کند. بسیاری از این خانواده ها سالهاست هیچ خبری از عزیزان خود که اکنون در داخل اردوگاه مجاهدین خلق در آلبانی بسر می برند ندارند.
طی سال های گذشته بسیاری از خانواده های استان آذربایجان غربی در حالیکه منتظر دیدار با عزیزانشان بودند وفات یافتند و هرگز موفق به کسب خبر از آنان نشدند که اکنون جای نامشان در لیست ضمیمه خالی است.
خانواده های دیگری از استان آذربایجان غربی همچنان در حال ارسال نامه و پیام می باشند.
لیست پیام ها و نامه های تعدادی از خانواده های استان آذربایجان غربی
در زیر برخی از پیام ها خطاب به نخست وزیر آلبانی از جدول مربوطه مجددا آورده می شوند. همان پدران و مادران کهنسالی که رجوی بدنام آنان را تروریست و مزدور می نامد:
بتول سلطانی مادر اکبر خسروی برای ادی راما نخست وزیر آلبانی نوشت: “می خوام پسرم را ملاقات کنم. این تنها خواسته من است.”
وجیه خباتی مادر صادق کیهان نوشت: “فقط می خواهم پسرم را ملاقات کنم. آیا این خواسته بزرگی است؟”
بیرامعلی نماز دوست پدر علیرضا نمازدوست نوشت: “به پسر من قول زندگی در اروپا را داده بودند ولی او را فریب داده و به عراق می برند”.
رضا سعادت ایرانی پدر فرهاد سعادت ایرانی نوشت: “پسرم را 32 سال است که اسیر گرفته اند وگرنه پسر من با سیاست کاری نداشت. حالا چرا اجازه تماس به او نمی دهند؟”.
فاطمه عدنانی مادر فریبا حبیب پور نوشت: “دختر من 39 سال است که نزد مجاهدین خلق رفته و خبری از او ندارم. می خواهم حداقل یک بار او را ببینم.”
ابراهیم صمدی تکالو پدر اسماعیل صمدی تکالو نوشت: “پسرم با مجاهدین کاری نداشت و قطعا او را فریب داده اند”.
کریم استوان پور پدر مهران و محمدرضا استوان پور نوشت: “پسرانم را از من گرفته اند و اجازه تماس هم به ما نمی دهند. یک تماس ساده کسی را نمی کشد.چرا نباید با پسرانم ارتباط داشته باشم؟”
ابوطالب میریونس حقی پدر علی اکبر میریونس حقی نوشت: “پسر من برای تحصیل به ترکیه رفته بود. او را فریب دادند و 33 سال گرفتار است. او اکنون در کشور شماست. خواستار تماس با او هستم.”
حالیه نجدت مادر فاطمه افتخار نوشت: “فرزندم را در حالی که در مسافرت بودیم ربوده اند و اکنون اجازه ارتباط با مادرش را نمی دهند.”
زهرا اشرف خانی مادر میرواقف صداقی نوشت: “پسرم وضعیت جسمی مناسبی ندارد و نگران او در شرایط فعلی هستم. خواهان کسب خبر از او می باشم.”
قربانعلی بدریفر پدر اکبر بدریفر نوشت: “پسرم را می خواهم بعد از 39 سال ببینم. آیا این حق یک پدر نیست؟”
علی اسلامی پسر علی اصغر اسلامی نوشت: “ارتباط ما را با پدرم برقرار کنید”.
صفیه شمسی مادر ایوب پالیده نوشت: “پسر من 38سال است که اسیر است او را از اسارت فرقه رجوی آزاد کنید”.
پوراندخت حسین ابیضی مادر عبدالله مقدسی نوشت: “پسرم را بیش از 34 سال است که ندیده ام. امکان ملاقات را فراهم کنید”.
زرین تاج دانشی مادر نصراله مجیدی نوشت: “پسرم را 30 سال است ندیده ام او را به ما بازگردانید.”
عبداله عباسی پدر و مارال مقدم مادر خلیل عباسی نوشتند: “پسرمان در جنگ ایران و عراق اسیر شد و سپس به مجاهدین خلق فروخته شد و اکنون در اردوگاه آلبانی است. خواهان دیدار و ارتباط با او بعد از 32 سال گرفتاری هستیم”.
رقیه رضوان مادر مهتاج تبریزی نوشت: “شرایطی را فراهم کنید تا من با دخترم در اردوگاه مجاهدین خلق ملاقات کنم”.
سکینه حبیب پناه مادر یوسفعلی اکبری چیانه نوشت: “شرایط را فراهم کنید تا من با فرزندم ملاقات کنم”.
کاظم کاظم پور پدر حسین کاظم پور و محمدرضا کاظم پور نوشت: “چرا نباید با پسرانم ملاقات داشته باشم؟ از دولت آلبانی تقاضا دارم که اجازه دیدار با پسرانم را به من بدهند.”
ندا کاظم پور دختر حسین کاظم پور نوشت: “وقتی خیلی کوچک بودم پدرم ما را تنها گذاشت و رفت و الان در کشور آلبانی و در اردوگاه مجاهدین خلق است ولی اجازه ملاقات با او را به ما نمی دهند”.
ملک خدایی مادر صلاح الدین عبدالله نژاد نوشت: “پسرم را 40 سال است ندیده ام و از وضعیت او خبری ندارم. یک تماس ساده چه مشکلی ایجاد می کند؟”
