سال هاست که خانواده های دردمند و رنج کشیده اعضای گرفتار در فرقه تروریستی رجوی بر خواسته ی انسانی و مشروع خود یعنی حق ارتباط با عزیزانشان در اردوگاه های مجاهدین خلق پافشاری می کنند. طرح مکرر این خواسته و واکنش عصبی فرقه رجوی، ماهیت این فرقه را هرچه بیشتر در انظار عمومی افشا کرده است.
پاشنه آشیل سازمان مجاهدین خلق، مانند همه فرقه ها، خانواده است چون در همین نقطه است که دروغ هایش برملا می شود و دستش رو می گردد و دیگر توان فریب ندارد و به همین دلیل به واکنش های غیر منطقی و تناقض گویی رو می آورد و خودش را رسواتر می کند.
یک پویش طومار از جانب خانواده ها در اول اردیبهشت ماه سال جاری راه اندازی شد که در مدت زمان کوتاهی نزدیک به 11500 امضا از جانب خانواده ها و دوستان و آشنایان اعضای گرفتار در اردوگاه فرقه رجوی در آلبانی داشت. خواسته ی این پویش در یک جمله به صورت زیر مطرح شده بود:
“درخواست از دولت آلبانی برای اجازه دادن به خانواده ها برای ارتباط با عزیزانشان در اردوگاه مجاهدین خلق”
قاعدتاً واکنش منطقی و اصولی مسئولین سازمان مجاهدین خلق چه باید باشد؟ آن ها می توانند حداقل در ظاهر آن را مورد تأیید قرار دهند اما در عمل همکاری نکنند. اما ارتباط دستگاه مغزشویی فرقه ای با خانواده درست مانند رابطه جن با بسم الله است. مغزشویی فرقه ای بر اساس کشتن تمام عواطف و احساسات خصوصاً نسبت به خانواده و دوستان بنا شده است. فرد در درون فرقه نه تنها نباید با آشنایان و بستگانش ارتباط داشته باشد بلکه باید از آنان ابراز تنفر کند، باید به آن ها سنگ بزند و دشنام بدهد تا تمامی بندهای عاطفی پاره شوند و فرد به روباتی در دست رهبران فرقه تبدیل گردد.
اما رجوی هنوز خانواده ها و مهر و محبت آنان به عزیزانشان را نشناخته و هرگز نخواهد شناخت. در معادلات او مهر مادری هیچ جایی ندارد و آن را به حساب نمی آورد، حال آن که از همین نقطه بود که اشرف 1 و 2 را از دست داد و اشرف 3 را هم از دست خواهد داد. قطعاً از اشرف 4 هم خبری نخواهد بود.
طی همین چند ماه اخیر نزدیک به دوهزار تن از بستگان اعضای فرقه رجوی با ارسال نامه های جداگانه همراه با عکس و مدارک و مشخصات به مقامات آلبانیایی و همچنین مسئولین اروپایی و بین المللی و رسانه ها؛ خواهان رفع موانع ارتباط با عزیزانشان در اردوگاه مجاهدین خلق شدند. متأسفانه هیچ واکنش رسمی و علنی از جانب این مسئولین مشاهده نگردید اما اطلاع حاصل شد که موضوع روی میز سازمان برده شده و خواهان توضیح گردیده اند. برخی رسانه ها در آلبانی این خواسته ها را منعکس کردند که موجب خشم فرقه شد و حتی بی شرمانه خواستار تعقیب قضایی آنان گردید.
زمانی خانواده ها با تحمل کردن رنج سفر، به عراق می رفتند و ناامنی و سختی راه و بدی هوا را به جان می خریدند و در پشت حصارهای پادگان اشرف یا لیبرتی تحصن می کردند و با یک بلندگوی دستی، عزیز خود را فرا می خواندند. اکنون صحنه ی پایداری خانواده ها به فضای مجازی منتقل شده است و آنان از هر امکانی برای رساندن پیام خود استفاده می کنند و به عزیزان خود امیدواری و نوید می دهند که آزادی آنان نزدیک است.
عاطفه نادعلیان
