با درود و احترام
ما جمعی از خانوادههای داغدیده و دلنگران هستیم؛ پدران و مادرانی که سالهاست در حسرت شنیدن صدای فرزندانمان روزگار میگذرانیم؛ خواهران و برادرانی که در انتظار خبری، پیامی، یا حتی سطر کوتاهی از دستنوشتهی عزیزانمان، شب را به صبح میرسانیم.
فرزندان ما سالها پیش، در شرایطی پیچیده و ناگویا، جذب سازمان مجاهدین خلق شدند و اکنون در اردوگاه این سازمان در کشور آلبانی زندگی میکنند. اما آنچه جان ما را فرسوده کرده، نه اختلاف نظر سیاسی یا ایدئولوژیک، بلکه نبود هرگونه امکان تماس انسانی، عاطفی و خانوادگی با آنان است. ما از ابتداییترین حقوق انسانی خود – حق دیدار، گفتوگو یا حتی نامهنگاری با عزیزانمان – محروم ماندهایم. این در حالی است که هیچ قانون بینالمللی، هیچ وجدان بشری و هیچ نهاد حقوق بشری نمیتواند این محرومیت را عادی یا توجیهپذیر بداند.
ما با تمام وجود از شما، صلیب سرخ بینالمللی – نهادی که همواره پناه رنجدیدگان و صدای بیصدایان بودهاید – تقاضا داریم که صدای شکستهی ما را بشنوید. ما التماس میکنیم: لطفاً برای فراهم ساختن امکان تماس تلفنی، دیدار حضوری، یا حداقل نامهنگاری با فرزندانمان در کمپ سازمان مجاهدین خلق در آلبانی، اقدامی انسانی، مؤثر و فوری صورت دهید.
بدانید که هر گامی که در این مسیر برداشته شود، تسکینی خواهد بود بر دلهای سوختهی ما؛ و هر ثانیهای که صدای فرزندمان را بشنویم، برای ما معجزهایست که سالها در آرزویش بودهایم.
ما ایمان داریم که وجدان بیدار و مسئولانهی شما، در برابر این درد انسانی ساکت نخواهد ماند.
با احترام و امیدی پر اشک
جمعی از خانوادههای چشمانتظار و بیقرار