بنیاد خانواده سحر در عراق به دنبال درخواست های مکرر خانواده های اعضای گرفتار در پادگان اشرف مصاحبه جامعی با خانم بتول سلطانی عضو جدا شده شورای رهبری سازمان مجاهدین خلق به عمل آورده است.
این مصاحبه ها تماما فیلم برداری شده و به تدریج از گفتار به نوشتار تبدیل گردیده و از نظر خوانندگان این سایت خواهد گذشت.
مقدمه گفتگوی بنیاد خانواده سحر با خانم بتول سلطانی عضو جداشده شورای رهبری سازمان مجاهدین خلق
فلسفه تاسیس بنیاد خانواده سحر چنانچه که از نام آن بر می آید، احیای نهاد خانواده به مثابه نماد ابدی از حیات بشری، در شب تیره و تاریک موجود و حاکم بر طیفی از انسان هائی است که قریب سه دهه در چنبره مناسبات ارتجاعی و ضد انسانی فرقه ای سازمان مجاهدین خلق گرفتار آمده اند. اعضای اسیر این تشکل از آنجا که سال ها چنین مناسباتی را با پوست و گوشت خود لمس کرده اند بهتر و بیشتر از هر کس به عمق و پیچیدگی و ابعاد این اسارت و مناسبات آن آگاهی دارند. به همین سبب این تشکل رسالت حیاتی خود را نجات جان و روان هزاران قربانی این فرقه می داند. آنچه تاکنون در مسیر تحقق این امید حاصل شده از بستر واگویه مناسبات عقب مانده و ضدتکاملی است که به یمن تلاش بی وقفه اعضای این تشکل روند جدا سازی قربانیان و اسیران در فرقه رجوی و بازگرداندن آنان به زندگی را تسریع کرده است.
در میان این افراد هستند کسانی که تجربه حداقل چهار نسل را با خود یدک می کشند. مادرانی که سال ها در فراغ فرزندان خود بوده و اکنون در جستجوی آنها در اروپا سرگردان مانده اند. فرزندانی که در کشمکش رهایی و اسارت والدین خود، بی آنکه بدانند چرا، از طبیعی ترین نعمت خدادادی یعنی کانون گرم خانواده محروم و به طرزی تراژیک و غم انگیز قربانی انواع سوء استفاده های رهبری فرقه شده اند. مردان میان سال و بعضا فرسوده و سالخورده ای که تمامی عمر مفید خود را به امید واهی سپری کرده و همچنان افسون وعده های رهبری فرقه، چشم به سراب دوخته اند. انسان هایی که روز و شب خود را بی عزیزترین بستگان و خویشان و حتی فراموش کردن یاد و خاطره ای از والدینی که از اندوه این فراق جان از تن شان پر کشیده کماکان محبوس در قلعه الموت رجوی تکرار می کنند. زنانی که مشخص نیست بر اساس کدام قرارداد و حکم نانوشته و نوشته شده ای از نعمت مادری محروم می شوند.
این بازگشتگان از دنیای مالیخولیایی رجوی از هر رده و رتبه تشکیلاتی، وقتی زندگی واقعی را تجربه می کنند، ظلم ناروای تحمیل شده بر دوستان خود را تاب نمی آورند و انگیزه مشترک همه آنها تلاش برای نجات جاماندگان از غافله زندگی و خانه و همه آن چیزهای با ارزشی که توسط رهبری فرقه به تاراج رفته است می شود. بنیاد خانواده سحر با درک این ضرورت و احساس مسئولیت انسانی در قبال تمامی قربانیان فرقه هدف خود را برقراری ارتباط میان نجات یافتگان و اسیران در فرقه قرار داده است. آنچه از این ارتباط و البته اگر از دیوارها و حصارهای مرئی و نامرئی قلعه الموت بگذرد و حاصل شود، کمترین اش فهم شکاف میان نمود فرقه ای با بود واقعی شان خواهد بود. بی آنکه در این میان از سوی ما و یا جداشدگان قضاوتی صورت بگیرد، تنها نفس بیان واقعیت برای درک همه فجایعی که بر این نسل گذشته و کماکان می گذرد کفایت می کند.
آنچه در این راستا در پی می آید گفتگو با یکی از اعضای جدا شده شورای رهبری فرقه رجوی است. زنی که اکنون پس از گذشت بیش از دو دهه اسارت در فرقه آزاد شده، زمانی که پدرش فراق او را تاب نیاورده به دیار باقی شتافته، مادرش اندوه رفتن شوی را با فراق دلبندش تا اکنون آمده، تاب آورده، اما اکنون… این آمده در یک دور تسلسل پای در جای پای مادر و چشم به راه انتظار فرزندان گمشده اش در غربت اروپا، بایستی همه آن سال های انتظار و اندوه و فراق مادرانه را تا وصال دیگری تجربه و تاب بیاورد. عجبا که چندین نسل و تا کجای تاریخ بایستی هزینه شهوت قدرت رهبری فرقه شوند. زندگی خانم بتول سلطانی که در پی گفتگو با او مطلع خواهید شد، بیشتر به یک درام غم انگیز و به تقدیری ناباورانه و غافلگیرکننده می ماند. از این رو که سه نسل را به یکدیگر و به یک اندازه در اندوه و ماتم و فراق شریک می کند. بتول، اکنون گذشته مادری است که فرزند و شوی از دست داده بود و مادر اکنون فردای خوش باورانه و امیدوارانه سلوک عاشقانه و مادرانه برای یافتن شوی از دست داده و فرزندان گمشده است.
ما در این میان تنها راوی این درام بی کمترین دخل و تصرف و قضاوت و دخالت در اصل روایت هستیم. قضاوت را در پس مرور این روایت به مخاطبان خود وامی گذاریم.
بنیاد خانواده سحر: خانم سلطانی؛ با تشکر از حضورتان در این گفتگو و ضمن ابراز همدردی به خاطر تحمل مصائبی که بر شما رفته؛ نظر به دوران پر فراز و نشیبی که در طی بیش از دو دهه در سازمان مجاهدین خلق متحمل شده اید و جهت اطلاع از زندگی شبه تراژیک شما، لطفا چگونگی پروسه جذب تا جدائی تان از سازمان را برای خیل مخاطبان علاقمند شرح دهید.
خانم بتول سلطانی: با سلام و با تشکر از برقراری این گفتگو.
من بتول سلطانی هستم. در سال 1344 در اصفهان به دنیا آمدم و تحصیلاتم را در همان اصفهان ادامه دادم. دیپلم گرفتم و دانشگاه قبول شدم اما در دانشگاه شرکت نکردم و همان سال با یک نفر که تازه از زندان آزاد شده بود، یعنی در سال 1986(میلادی) معادل سال 1365(شمسی) با هم ازدواج کردیم و بعد از آن یکی از دوستان همسرم که جذب سازمان شده و به سازمان پیوسته بود معرف شوهرم شد و در واقع گفته بود که اینها یک زوج مخالف جمهوری اسلامی هستند و از طرف سازمان مجاهدین خلق به دنبال ما به اصفهان آمد. شوهرم این موضوع را با من در میان گذاشت و گفت از ایران خارج بشویم. من که به لحاظ اجتماعی یک سری مشکلات داشتم آمادگی داشتم و گفتم خیلی خوب است که از ایران خارج می شویم و می رویم دنبال خوشبختی و زندگی خودمان. همان سال در حالی که من باردار بودم یعنی در واقع هشت ماه بعد از ازدواج مان از ایران خارج شدیم و از طریق قاچاقچی که سازمان فرستاده بود از طریق چابهار و مرز پاکستان از ایران خارج شدیم.
به خاطر همین به من هم فشار آورد و گفت به خاطر بچه هایمان هم که شده اشکال ندارد بگذار بچه هایمان را بفرستیم اروپا خوشبخت می شوند و من و تو اینجا پیش هم و وفادار به هم می مانیم و بزودی ما هم می رویم خارج. یا اینکه اگر پیروز هم بشویم می رویم به ایران. خیلی تاکید داشت روی اینکه رژیم ایران 6 یا 7 ماهه سرنگون می شود و ما میرویم ایران. بعد از آن بود که من یادم می آمد خیلی ناراحت بودم و دلم می سوخت و شب ها زیر پتو گریه می کردم. به خاطر اینکه نمی شد احساسات مان را علنی کنیم. چون اگر می فهمیدند که من دلم برای بچه هایم تنگ شده برخورد می کردند. می گفتند چه خبره تو پیشتاز هستی، تو انقلابی هستی، تو آمدی وطن ات را آزاد کنی. به خاطر همین برخوردها حتی نمی شد مثلا گریه کرد. من خیلی ناراحت بودم. و به خاطر همین برخوردها سعی می کردم احساسات خودم را کمتر بروز بدهم. بعد از این زمان ارتقاء درجه در سازمان شروع شد. به طور خاص برنامه می چیدند با انقلاب و مراحل انقلاب و می گفتند که می خواهیم زنها را رها کنیم، زن ها را مسئولیت پذیر کنیم، زن ضعیف را می خواهیم مسئولیت بدهیم. به خاطر همین بود که روز بروز هم سطح کاری و هم سطح رده تشکیلاتی ام بالا رفت. تا زمانی که بعد از رفتن بچه ها آموزش های نظامی برای من شروع شد، و من خیلی سریع در سال 1372 فرماندهی یک یگان را بعهده داشتم.
یک مقطعی هم بود بعد از فرستادن بچه ها در سال 1370 که بحث های طلاق اجباری هم پیش آمد که گفتند که هر کس می خواهد ادامه این مسیر را بماند باید از شوهرش طلاق بگیرد. به این ترتیب در یک فضای ساختگی و احساسی هر کس می خواست حلقه اش را زودتر در بیاورد و از شوهرش طلاق بگیرد تا بگویند او رهاتر و بهتر است. تحت یک طرحی که مسعود و مریم رجوی ایجاد کرده بودند که افراد از روی چشم و هم چشمی زودتر از هم جدا شوند و مسئله الان همین است که ما باید بدانیم که ما در بند شوهران مان هستیم یا شوهران مان در بند ما. این بحث ها ادامه داشت تا جایی که می گفتند این زن ها و شوهرها استفراق خشک شده اند، زن افریته است مرد ملعون است، به این ترتیب تمام روابط میان زوج ها را ممنوع کرده بودند. هیچکس اجازه نداشت تمایلاتی داشته باشد. این تمایلات را به این ترتیب سرکوب می کردند. فرض اگر فردی تمایل داشت و یا مثلا به یاد شوهرش می افتاد باید سریع می آمد در جمع و این را می گفت و در جمع با او برخورد می شد که تو چرا چنین بازگشتی را داشتی. مگر نمی دانی که این مسائل تو را از مسیر واقعی مبارزه جدا می کند. با چنین فضاسازی هایی افراد را تحت کنترل خودشان می گرفتند. نمی گذاشتند افراد مسیر طبیعی زندگی خودشان را پی بگیرند و تصمیم شخصی بگیرند. به این ترتیب بود که من با شوهرم قول و قرار گذاشتیم که آنجا بمانیم و از هم طلاق بگیریم. اما این طلاق صوری بود تا ببینیم اوضاع در نهایت چه خواهد شد. به دنبال آن وقتی طلاق اجباری صورت گرفت آنها صیغه طلاق و جدایی را خواندند. بعد از آن خیلی کنترل صورت می گرفت تا زن ها و شوهرها با هم تماسی نداشته باشند. یا حتی همدیگر را نبینند. یک کنترل خیلی بالا تا جایی که ستادهایشان و محل کارشان از همدیگر جدا باشد. اگر کسی ارتباطی برقرار می کرد و یا حتی سوالی مطرح می کرد از جمله اینکه شوهرم کجاست و یا در مورد زن اش سوال می کرد خیلی مورد برخورد قرار می گرفت و تنبیه می شد که چرا چنین چیزی به ذهن اش زده و چرا اینکار را کرده است.
یا در مقطع جنگ آموزش های سایت را فرا گرفتیم. طراحی سایت و بعد هم کار من کامپیوتر بود. من فقط یک مقطعی را در کار جذب نیرو بودم و مسئول بخش جذب نیرو بودم. تا سال 1385همین کار کامپیوتری را داشتم در سال 1385 در واقع 2007 من تا مقطع شورای رهبری این سازمان ارتقاء درجه داشتم و در نشست های شورای رهبری شرکت می کردم. نشست های دوره ای که هفته ای یک بار برگزار می شد. نشست های متعددی که زمانی که مسعود و مریم بودند اجرا می کردیم و بعد از آن هم به عنوان لایه شورای رهبری در نشست ها و جلسات سازمان به صورت مستمر و روزانه و همین طور نشست های هفته ای شرکت داشتم. در سال 1385 مدتی بود سوژه نشست ها شده بودم. تحت این عنوان که چرا مثلا ریلکس نیستم؟ چرا توی خودم هستم؟ و چرا توی فکر هستم؟ و مستمر همین طور مورد سوال و جواب قرار می گرفتم. تا اینکه چند بار با من تماس تلفنی از طریق خود مسعود انجام شد. ادامه دارد…
