امروز داشتم با اینترنت کار می کردم. در حالی که جستجو می زدم و صفحات سایتهای مختلف را تماشا می کردم یک دفعه روزهای تلخ و تاریکی را که در سازمان مجاهدین گذرانده بودم به یادم آمد و اینکه آرزو داشتم یکبار هم که شده اینترنت وصل بشوم و بتوانم کار کنم. در این زمینه هم واقعا که سازمان چه جنایتی در حق بچه ها کرده و آنها را در غار نگه داشته است. این اواخر یک سیستم راه انداخته بودند که اینترنت داخلی بود و یک سرور داشت که در ستاد 49 گذاشته بودند و بقیه قرارگاهها میتوانستند به آن وصل بشوند و یک سری سایتهای خودشان را در آن تماشا کنند.
در هر قرارگاه هم سه تا چهار کامپیوتر گذاشته بودند ده تا پانزده سایت ساخته بودند که یک سری از آن سایتهای رسمی خودشان بود و یک سری هم سایتهایی که در همانجا ساخته بودند مثل سایت کامپیوتر و سایت ترابری و امداد و غیره که این سایتها گاها چند ماه یکبار هم بروز نمی شد.
من خودم مربی برنامه های تولید سایت بودم و چندین دوره آموزشی برگزار کرده بودم ولی خودم که مربی بودم هنوز حتی یک بار نتوانسته بودم به سایت واقعی وصل بشوم و هر چه تدریس می کردم یک سری تئوری بود که در کتابها و جزوات خوانده بودم و آنها که آموزش می دیدند هم یک چیزی صرفا تئوری می دیدند و نمی توانستند عملی کار کنند. البته هدف سازمان از این کلاسها چیزی جز کار کشیدن از افراد نبود. آنها با آموزش افراد میخواستند صفحات سایت را تولید کرده و به شرکتها و فروشگاههای عراقی بفروشند. که از این راه هم پولهای کلانی بدست آوردند.
اما راستی چرا سازمان اجازه نمیداد که افراد به اینترنت وصل شوند و بتوانند در سایتهای مختلف جستجو کنند و مطالب مختلف را مطالعه کنند؟ این سئوالی است که در ذهن تمامی اعضای سازمان چه بالا و چه پایین هست ولی هرگز کسی جرأت نمیکند آنرا به زبان بیاورد. چون ممکن است هزاران مارک و انگ به او زده شود و به گوشه رینگ رانده شود. پس بهتر است که همرنگ جماعت باشد و چیزی بر زبان نیاورد.
ولی واقعیت این است که سازمان از اینکه افراد به دنیای بیرون وصل شوند بشدت هراس دارد سازمان می خواهد افراد فقط و فقط اخبار و اطلاعاتی که از کانال خود سازمان فیتلر می شود را مطالعه کنند و بشنوند. تنها منبع خبری آنها سیمای آزادی و بولتن داخلی سازمان است البته بعضی وقتها یک ربع از اخبار سی ان ان و الجزیره را نیز پخش می کردند که آن هم فقط اخبار خارجی و سیل در آفریقا و بمبگذاری در پاکستان و غیره بود. حتی حاضر نبودن اخبار صدای آمریکا و بی بی سی را نیز که مخالف دولت ایران بود، پخش شود. چون فکر می کردند افراد به این ترتیب هوایی می شوند و فکرهای دیگر به سرشان می زند.
و البته این قصه سر دراز دارد…
م ـ ب
خاطرات روزگار غریب اسارت در اشرف – قسمت چهارم
