Sekti i Muxhahedinëve, që e paraqet veten si mbrojtës i demokracisë dhe lirisë, prej vitesh është nën kritika serioze për strukturën sektare dhe sjelljet shtypëse të brendshme. Unë, Reza Islami, së bashku me shumë të tjerë, e kemi përjetuar këtë realitet nga afër.
Pamja që Masud Rajavi dhe udhëheqësit e tjerë paraqesin në propagandë nuk ka asnjë lidhje me realitetin e brendshëm. Unë që kam qenë 29 vjet brenda këtij sekti, po ndaj disa nga përvojat më të rënda të shkeljes së të drejtave themelore njerëzore:
Ndërprerja e lidhjeve me familjen
Një nga mjetet kryesore të kontrollit mendor ishte ndalimi i plotë i kontaktit me familjen. Anëtarët nuk kishin asnjë mundësi për telefonatë, letër apo takim me prindërit, bashkëshortët apo fëmijët e tyre. Kjo synonte t’i shkëpuste emocionalisht nga jeta reale dhe t’i bënte plotësisht të varur nga struktura e sektit.
Shtypja e ndjenjave dhe marrëdhënieve njerëzore
Çdo lidhje emocionale mes anëtarëve konsiderohej e ndaluar. Martesa dhe familja ishin të ndaluara dhe konsideroheshin “mëkat ideologjik”. Në vitin 1988, Masud Rajavi urdhëroi divorcin e detyruar të të gjithë anëtarëve, duke e quajtur këtë një “domosdoshmëri ideologjike”.
Ndalimi i largimit dhe ndëshkimi i të pakënaqurve
Ndërsa rekrutimi shpesh bëhet me premtime të rreme, largimi nga sekti është jashtëzakonisht i vështirë. Ata që kërkonin të largoheshin përballeshin me dhunë, ndalim të izoluar, apo edhe dorëzim tek shërbimet sekrete të Sadamit. Disa prej tyre përfunduan në burgun famëkeq të Abu Ghraibit.
Fatkeqësisht, këto abuzime vazhdojnë edhe sot në Shqipëri. Anëtarët që duan të largohen ndalohen, kërcënohen dhe përballen me kushte të vështira jetese.
Në përfundim, pretendimet e sektit për liri e demokraci janë vetëm një maskë për të fshehur fytyrën e vërtetë shtypëse. Shpresoj që ky rrëfim të shërbejë për ndërgjegjësimin e të tjerëve dhe parandalimin e të tjerëve që të bien në këtë kurth.
Reza Islami