Politika e supozuar e Trump për të ngacmuar Iranin në kërkimin e bisedimeve ka ngecur pasi të gjitha kapelet e tij të Twitter-it u goditën nga gjenerali Qassem Soleimani. Në të vërtetë, shumë nga taktikat e përdorura nga SHBA për të sjellë Iranin në linjë gjatë dyzet viteve të fundit, kanë mundësuar dhe forcuar institucionin në pushtet atje. Nuk është se Irani ka marrë më mirë, por SHBA ka bërë gabime të shmangshme.
Disa nga këto gabime janë kërcënimet dhe bombardimet për të shkatërruar aftësitë bërthamore (aq të qeta). Aleancat me sanksione ekonomike mizore, ndalimi diskriminues i udhëtimit dhe mbështetja e hapur për ndryshimin e regjimit të dhunshëm, janë qasje agresive që vetëm i largon njerëzit iranianë.
Por, ndërkohë që ka mosmarrëveshje mes organizatave dhe fraksioneve të ndryshme që kundërshtojnë qeverinë iraniane për çdo numër çështjesh, ekziston një gjë që bashkon pothuajse të gjithë iranianët dhe kjo është mbështetja e papërgjegjshme amerikane për kultin terrorist Mojahedin Khalq.
Që nga viti 1980, MEK-u është lehtësuar si një entitet terrorist dhe një burim propagandistik i institucionit amerikan, veçanërisht për shkak të ekstremizmit të dhunshëm dhe agjendës së ndryshimit të regjimit.
Këta përkrahës nuk kanë iluzione – MEK është jo i besueshëm, i pasigurtë dhe nuk ka asnjë mbështetje në mesin e iranianëve. Megjithatë, agjencitë e inteligjencës dhe ushtria janë institucione amorale; ata nuk bëjnë gjykim për vlerën etike apo morale të një aseti. Pra, për aq kohë sa politikanët gjejnë “kërcënim MEK” të dobishëm për të mbështetur agjendat e ndryshimit të regjimit, rregullimet për mbijetesën e vazhdueshme të MEK mbeten kryesisht të pakontestueshme.
Për shkak të këtij bashkëpunimi,pohimi i Sekretarit të Shtetit Pompeut se “administrata e Trump ëndërron të njëjtat ëndrra për popullin e Iranit si ti” u takua me tallje mes diasporës iraniane. Nëse SHBA-ja në çdo kohë do të donte të ndihmonte popullin iranian, do ta kishte çmontuar MEK-un. Për vite të tëra, administratat e njëpasnjëshme të SHBA kanë harxhuar mundësitë për të hequr MEK nga ekuacioni. Ky dështim ka kontribuar në sterilitetin e politikës amerikane ndaj Iranit.
Ajo që dukej si një proces i mirëfilltë për të çregjistruar, transferuar dhe radikalizuar MEK, iniciuar nga Hillary Clinton në vitin 2012, u dëshmua thjesht si një lëvizje pragmatike që lejoi mbështetjen e vazhdueshme të SHBA për MEK në një vend të tretë pasi Iraku rriti kërkesat për dëbim.
Një marrëveshje 9 milion dollarë u godit me kryeministrin shqiptar Berisha duke përfshirë fondet amerikane për një Institut Radikalizimi në Tiranë. Kjo u reklamua për të siguruar popullin shqiptar; Anëtarët e MEK-ut do të ri-integrohen në shoqëri dhe do të lejohen të marrin qëndrim si qytetarë të zakonshëm për të jetuar jetën e tyre në paqe dhe siguri.
Në vend të kësaj, SHBA-të lehtësuan ri-grupimin e MEK-ut në një kamp trajnimi të mbyllur terrorist në Shqipërinë rurale, ku udhëheqësit e MEK-ut vazhdojnë abuzimet e tyre të tmerrshme kundër anëtarëve. Me sa duket, neokonservatorët gjejne premtimin e grupit për ndryshimin e regjimit të papërmbajtshëm, madje edhe përballë provave të tilla. Sidoqoftë, mbi të gjitha konsideratat e tjera, anëtarët e MEK-ut në Shqipëri jetojnë të lirë.
MEK-u përshkruhet si një kult shkatërrues, sepse përbën kërcënimin më të madh për anëtarët e vet. Shumë janë vrarë dhe vazhdojnë të vriten. Shembulli i fundit erdhi vetëm disa javë më parë me vdekjen e pashpjeguar të anëtarit të MEK-ut, Malek Sharaii. Familja e Sharaiit në Iran thotë se kishte dashur të largohej nga MEK, por kishte informacione inkriminuese në lidhje me masakren e shtatorit 2013 në Kampin Ashraf të cilin MEK nuk donte të bëhej publike.
Familja pohon se ai u vra për shkak të së kaluarës së tij. Për shkak të presionit të MEK, hetimi i policiseu ndërpre, trupi i Sharaii u zbulua pas dy javësh dhe u varros pa asnjë post mortem sepse MEK pretendonte se kjo ishte kundër praktikave të tyre fetare. Ai bashkohet me një listë të gjatë të vdekjeve të zhdukura dhe misterioze, të pashpjegueshme të anëtarëve të MEK.
Pa dyshim, më shumë se katërqind njerëz kane arritur te ikin nga kthetrat e MEK-ut derisa janë në Shqipëri. Arratisja e fundit, Hassan Shahbazi, e përshkroi anëtarësimin e tij në MEK si “”skllavëri”. Nuk ka dyshim se MEK i mban të gjithë anëtarët e saj në një gjendje skllaveri moderne. Anëtarët e mëparshëm konfirmojnë se shumë anëtarë duan të largohen, por janë të bllokuar dhe të frikësuar. MEK ka angazhuar një grup privat të armatosur të sigurisë për të mbajtur anëtarët dhe të gjithë të tjerët brenda, duke përfshirë edhe shërbimet e sigurimit shqiptar.
Ky mbyllje dhe izolim i detyruar përbëhet nga refuzimi i MEK-ut për të lejuar familjet të jenë në kontakt me njëri-tjetrin. Kjo është po aq e vërtetë për njerëzit e lidhur brenda kampit si për familjet e dëshpëruara jashtë të cilëve, që nga viti 2003, kanë ardhur në kërkim për të dashurit e tyre në MEK, duke u ofruar atyre ndihmë.
Një familje e tillë, shtetasit kanadezë Mostafa dhe Mahboubeh Mohammadi, kanë ardhur kohët e fundit në Shqipëri për t’u përpjekur të shpëtojnë vajzën e tyre 38-vjeçare që ende nuk është në gjendje të takohet me prindërit e saj. MEK janë ekspertë në teknikat e frikësimit, duke përfshirë kërcënimet e dhunës fizike dhe verbale. Më e rëndësishmja, kërkesa e tyre për të mbështetur CIA-n dhe MOSSAD-in ka qenë e mjaftueshme për të heshtur shumicën e mediave shqiptare , të cilët nuk duan që karrierat ose bizneset e tyre të shkatërrohen për këtë grup.
Që nga ardhja e saj në vendin e vogël ballkanik, MEK-u nuk ka shkaktuar asgjë, por polemika në Shqipëri. Qytetarët e saj i druajnë me të drejtë. As politikanët e as policia nuk mund t’i kontrollojë ato. Dhe familjet si Mohammadi duhet të mbajnë peshën e dhunës së MEK.
Pra, ndërsa politikanët amerikanë mund të pretendojnë injorancën, vetë iranianët e dinë të vërtetën. Dhe ata e dinë se Hardliners në Iran janë përfituesit më të mëdhenj të kësaj situate. Jo vetëm që MEK-i terrorist u çarmatos dhe burgoset në Irak për një dekadë me shpenzime amerikane, grupi eshte perdorur si breshke nga shërbimet e sigurisë së Iranit për të shuar protestat dhe rebelimin në emër të kundër-terrorizmit. Si parim i parë, aktivistët e opozitës në Iran janë të kujdesshëm që të largohen nga MEK-u në çdo formë.
Në këtë kontekst, përdorimi i emrit MEK si shkurtesë dembel për “ndryshimin e dhunshëm të regjimit” mund të jetë vetëm kundërproduktiv; është e garantuar që të bashkohen iranianët kundër jush. Nëse Presidenti Trump me të vërtetë kërkon të ndryshojë atë që paraardhësit e tij kanë bërë dhe të shkundë politikën, masa më e mirë e tij do të ishte të çmontonte MEK-un. Një veprim i tillë do të ishte një largim radikal nga politikat sterile të së kaluarës. Trump do të marrë kredi për diçka që duhet të ishte kryer vite më parë.
Nga: Anne Khodabandeh – 2018