فرقه تروریستی رجوی این گونه به مغز اعضا آسیب می زند – قسمت سوم

در قسمت های قبل گفتم مطلبی با عنوان “۱۲ عادت رایج که در درازمدت مغزتان را نابود می‌کند” را در یکی از روزنامه ها خواندم و در حین خواندن بیشتر این عادت ها به یادم می آمد که آنها نه تنها در فرقه مجاهدین خلق جاری هستند بلکه برخی از آنها برای اعضا اجباری می باشند و در نتیجه به سلامت روان اعضا آسیب جدی وارد می گردد. درباره برخی از این عادت ها در قسمت های قبلی توضیح دادم. حالا به عادتی دیگر و رواج آن در مناسبات فرقه مجاهدین اشاره می کنم.

4- نداشتن فعالیت اجتماعی:

در مقاله نوشته بود “با دور نگه داشتن خود از روابط اجتماعی، بخشی از لایه بیرونی مغز را که اطلاعات را پردازش می کند، از دست می‌دهیم. این چالش‌برانگیزترین عنصر برای کسانی است که با سلامت روانی دست و پنجه نرم می‌کنند.”

در مناسبات فرقه مجاهدین ارتباط اعضا با همه دنیا قطع می شود. در این فرقه اعضا اجازه ارتباط با هیچ کس در بیرون از فرقه حتی با خانواده خودشان را ندارند. به همین دلیل اعضا اجازه تردد به خارج از قرارگاه بدون اجازه و به صورت انفرادی را ندارند و وسایل ارتباطی در دسترس اعضا نیست و استفاده از آنها برای اعضا ممنوع می باشد.

یکی از مسائلی که تمام خانواده های اعضای گرفتار در سازمان با آن مواجه بوده و هستند این است که فرزندان شان با آنها تماس برقرار نمی کنند یا بسیار به ندرت این اتفاق می افتد. در گذشته آنها نمی دانستند که علت این امر چیست. اما بعد از سرنگونی صدام و جدا شدن موج وار اعضای ناراضی و انجام افشاگری درباره مناسبات فرقه تروریستی رجوی توسط آنان، خانواده ها متوجه شدند که فرزندان شان از برقراری ارتباط محروم بودند و رجوی ها به آنها اجازه ارتباط نمی دادند.

در فرقه رجوی برخلاف دنیای بیرون که داشتن موبایل یا کامپیوتر و حضور در فضای مجازی به یک موضوع همگانی تبدیل شده است، دسترسی به تلفن و اینترنت ممنوع است مگر برای مصارف و بهره گیری جهت منافع رجوی ها و آن هم در شرایط مشخص و محدود و به صورت جمعی و کنترل شده. در گذشته که اینترنت و موبایل هنوز رایج نبود و اصلی ترین وسیله ارتباطی تلفن و نامه بود، نیروهای سازمان از دسترسی به این وسایل ارتباطی منع بودند و نمی توانستند با خانواده های شان در ارتباط باشند. رجوی ها با ایزوله کردن ما از دنیای بیرون زمینه را برای مغزشویی ها آماده می کردند.

تا اوایل دهه 80 و قبل از سرنگونی صدام، بسیاری از نیروهای سازمان از وجود وسایلی همچون موبایل بی اطلاع بودند. در آن زمان تلفن ها، تلویزیون هایی که به آنتن ماهواره وصل بودند و کامپیوتر هایی که به اینترنت متصل می شدند در اتاقهای خاصی نگهداری می شدند و افراد مشخصی به آنجا تردد داشتند و ورود به این اتاق ها بجز برای افراد انگشت شمار، ممنوع بود. حتی بعد از اینکه رجوی ها فهمیدند بدون کامپیوتر دیگر نمی توان کار کرد و برای پیشبرد مقاصد شان آموزش کامپیوتر در دستور کار نیروهای سازمان قرار گرفت نیز دسترسی به اتاق کامپیوتر آن هم کامپیوتر هایی که به اینترنت وصل نبودند محدودیت داشت.

اعضای مجاهدین از نامه نگاری نیز محروم بودند و از این طریق نیز امکان ارتباط با خانواده های خود را نداشتند. برخی از اسیران جنگی که توسط نیروهای صدام اسیر شده و در اردوگاه های جنگی عراق بودند و بعد توسط فرستادگان رجوی فریب خورده و به قرارگاه اشرف آورده شدند، می گفتند تا هنگامی که در اردوگاه اسیران جنگی عراق بودند از طریق صلیب سرخ با خانواده های خود توسط نامه در ارتباط منظم بوده اند اما بعد از ورود به قرارگاه اشرف ارتباط شان قطع شد.

اعضای سازمان هیچ فعالیت اجتماعی ندارند زیرا با دنیای بیرون از فرقه ارتباطی ندارند. سران فرقه حتی برای اینکه اعضا هنگام رفتن به قرار پزشکی اقدام به فرار نکنند، چند پزشک عراقی مورد تایید حزب بعث که تعداد آنها کمتر از انگشتان یک دست بود را در یکی از روزهای هفته به قرارگاه مجاهدین می آوردند تا اعضا حتی برای مراجعه به پزشک هم نتوانند با دنیای بیرون و اجتماع ارتباط داشته باشند.
بعد از سقوط صدام که سران فرقه مجاهدین برای تبلیغ خودشان اقدام به آوردن برخی از شهروندان عراقی به قرارگاه اشرف می کردند، از آنجا که ناچار بودند از اعضای فرقه برای پذیرایی استفاده کنند، سران فرقه اعضا را توجیه می کردند که نباید با مردم عراق ارتباط برقرار کنند و با آنان صحبت کنند چرا که می ترسیدند اعضای ناراضی از این فرصت برای فرار و جدایی استفاده کنند و اساساً ارتباط اعضا با عراقی هایی که به عنوان مهمان می آمدند محدود به انجام پذیرایی بود.

اعضای فرقه حتی از طریق وسایل ارتباط جمعی نیز امکان قرار گرفتن در جریان اخبار اجتماعی را نداشتند زیرا علاوه بر وسایل ارتباطی، امکان دسترسی به وسایل ارتباط جمعی هم در سازمان وجود نداشت و تنها وسیله ارتباط جمعی که مجاز بود، تلویزیون هایی بودند که در سالن های غذاخوری هر مقر قرار داشتند و هنگام وعده های غذایی روشن می شدند. این تلویزیون ها مدار بسته بودند و به یک اتاق در همان سالن غذاخوری که به آن اتاق فرهنگی می گفتند وصل بودند. در گذشته از طریق دستگاه ویدئو و بعدها از طریق کامپیوتر برنامه های مشخص شده ای که اعضا باید در هنگام وعده های غذایی ببینند از این تلویزیون ها پخش می گردید. در زمان صبحانه معمولاً کارتون تام و جری پخش می شد. در هنگام ناهار و شام اخبار تلویزیون مجاهدین و مصاحبه مسئولین فرقه مجاهدین یا اعضای شورا با تلویزیون سازمان و برخی اوقات نیز سرودهای مصور پخش می شد. تنها مورد استثناء دیگر که غیر ساعت غذاخوری این تلویزیون ها روشن می شدند زمانی بود که نوار نشست های رجوی ها از آنها پخش می شد.

ادامه دارد

ایرج صالحی