در اواخر شهریور ۱۴۰۲ بود که انجمن نجات آلبانی اعلام موجودیت کرد. طبعاً این خبر برای سران فرقه رجوی دردآور و برای خانواده های دردمند اعضای گرفتار در فرقه رجوی خبر مسرت بخشی بود که امید به آزادی فرزندانشان از زندان رجوی را در دلهایشان دو چندان کرد.
مسلماً فشارها و محدودیت های ایجاد شده برای اعضای جدا شده از فرقه رجوی در سالهای پیشین که توسط رهبران مجاهدین در غیر انسانی ترین شکل خود برنامه ریزی شده و اجرا می گردید بر کسی پوشیده نیست. اما علیرغم همه محدودیت ها، فشارها، دستگیریها و حتی اخراج به ناحق برخی از جداشدگان از این کشور سرانجام حقانیت جداشدگان بر مقامات دولت آلبانی نیز محرز گردید.
سی خرداد سال ۱۴۰۲ و محرومیت مجاهدین از برگزاری گردهمایی در اردوگاه این فرقه در خاک آلبانی، حمله یگان ضد تروریسم پلیس این کشور به اشرف ۳ و ورود به محل یگان سایبری مجاهدین و مصادره کامپیوترها، هاردها و سرورهای آنان،فرار مریم رجوی به کشور فرانسه ، متعاقباً استقرار دائمی پلیس در اردوگاه فرقه، همه و همه ناشی از درک و شناخت جدید از تهدیدات فرقه تروریستی مجاهدین توسط مقامات دولت آلبانی بود که سرفصل جدیدی در مناسبات دولت آلبانی با فرقه تروریستی مجاهدین در این کشور را رقم زد.
بنابراین بعد از همه این اتفاقات، تشکیل انجمن نجات آلبانی یک ضرورت و نشان دهنده تاب آوری اعضای جدا شده از فرقه رجوی در مقابل مصائب و مشکلات بوده و نشان دهنده گذار از یک مرحله کمی به یک مرحله کیفی است.
مسلماً این اقدام شایسته و به موقع، تبدیل به نقطه امید کسانی خواهد شد که خواهان جدایی و تبری جستن از فرقه تروریستی مجاهدین در همه اشکال آن هستند.
لذا ما تعدادی از اعضای پیشین مجاهدین در استان آذربایجان غربی از جمله؛ قادر رحمانی، افشین جعفرزاده، سعید باقری دربندی، ناصر سیدبابابی ، نادر مهدی پناه و قادر ارمکان، همگام با خانواده های دردمند این استان، تشکیل انجمن نجات آلبانی را به بانیان و کسانی که بی دریغ و شب و روز برای شناساندن ماهیت فرقه‌ای و ضد انسانی مجاهدین به مردم زحمت کشیدند تبریک عرض می کنیم و امیدواریم این اقدام سکویی برای بازهم پیروزی های بیشتر در پهنه سیاسی – اجتماعی آلبانی و تحقق خواست خانواده ها که همانا ملاقات با عزیزانشان در این کشور است، باشد.