Në dekadat e fundit, bota është përballur me një zhvendosje dramatike të balancave të fuqisë, ku konfliktet e përhershme në Lindjen e Mesme kanë shërbyer si fusha prove për interesat e mëdha gjeopolitike. Në këtë mozaik të ndërlikuar, opozita iraniane MEK (Mujahedin-e Khalq), me historinë dhe aleancat e saj kontradiktore, zë një vend të veçantë dhe shqetësues. Për më tepër, qëndrimi i vendeve perëndimore, veçanërisht i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, ka shërbyer si katalizator për përshkallëzimin e tensioneve dhe destabilizimin e mëtejshëm të rajonit.
Ligjet Ndërkombëtare dhe Standardet me Dy Fytyra
Sot, më shumë se kurrë, është thelbësore të rikujtojmë dhe të kërkojmë respektimin e ligjeve ndërkombëtare. Këto ligje janë themeli mbi të cilin u ndërtua rendi botëror pas Luftës së Dytë Botërore dhe kanë për synim të mbrojnë sovranitetin e shteteve, të garantojnë të drejtat e njeriut dhe të ndalojnë ndërhyrjen arbitrare në punët e brendshme të shteteve të tjera.
Megjithatë, duket se për disa vende këto ligje janë vetëm letër. Ndërhyrja e Izraelit në çështjet e brendshme të shteteve të tjera, veçanërisht ndaj Iranit, është një shkelje e qartë e këtyre ligjeve. Dhe ndërsa kjo ndodh, vendet që duhet të ishin garantuese të drejtësisë ndërkombëtare, si SHBA, qëndrojnë indiferente. Heshtja e tyre është më shumë se një pozicion neutral – është një miratim i heshtur, një dorë e padukshme që i jep Izraelit dritën jeshile për të vepruar sipas interesave të veta strategjike.
MEK dhe Paradoksi i Aleancave: “Armiku i armikut tim është miku im”
Në këtë skenë të ndërlikuar, del në pah një aktor jo-shtetëror me ndikim të fortë politik dhe propagandistik: opozita iraniane MEK. Dikur një organizatë revolucionare që pretendonte se përfaqësonte aspiratat demokratike të popullit iranian, sot MEK është transformuar në një instrument të verbër të interesave të huaja, duke u larguar totalisht nga çdo lidhje me vullnetin popullor.
Shprehja që ata duket se ndjekin me përpikëri – “armiku i armikut tim është miku im” – është kthyer në filozofinë e veprimit të tyre politik. Duke konsideruar regjimin iranian si armikun e tyre, MEK ka zgjedhur të bashkëpunojë hapur me Izraelin – një shtet që është në konflikt të drejtpërdrejtë me Iranin dhe që ka vrarë mijëra civilë palestinezë gjatë dekadave të fundit.
Ky akt është më shumë se tradhti politike – është një mohimi i çdo ndjenje kombëtare, një bashkëpunim me një forcë që jo vetëm kërcënon Iranin, por edhe kontribuon në destabilizimin e gjithë rajonit. MEK nuk është më opozitë. Ata janë kthyer në mercenarë ideologjikë që nuk përfaqësojnë askënd përveç interesave të atyre që duan përçarje, dobësim dhe kaos në Lindjen e Mesme.
Frika Izraelite dhe Hipokrizia Strategjike
Izraeli sot shpreh frikën se Irani mund të zhvillojë armë bërthamore. Kjo frikë është bërë justifikimi për sulme, sabotime, kërcënime të vazhdueshme dhe për një strategji të mbushur me paranojë ushtarake. Por ky arsyetim nuk qëndron përballë së vërtetës: Irani, pavarësisht të gjitha akuzave, nuk ka kërcënuar ndonjëherë drejtpërdrejt ndonjë shtet me armë bërthamore. Përkundrazi, Irani ka qëndruar në korniza të rezervuara diplomacie dhe nuk ka ndërmarrë agresione ndaj fqinjëve.
A është e drejtë që një shtet si Izraeli, që vetë nuk e ka ratifikuar Traktatin për Mosshpërndarjen e Armëve Bërthamore (NPT) dhe që posedon arsenale bërthamore të pakontrolluara, të kërkojë kontroll dhe transparencë nga një shtet tjetër? Kjo është një hipokrizi e pastër. Çdo shtet ka të drejtën legjitime të mbrojë veten dhe të zhvillojë teknologji për qëllime civile dhe mbrojtëse. Asgjë në të drejtën ndërkombëtare nuk ia mohon Iranit këtë të drejtë.
Rreziku Real: Jo Irani, por Politikat e Izolimit dhe Destabilizimit
Nëse duhet të flasim për një kërcënim të vërtetë ndaj stabilitetit rajonal, atëherë gishtin duhet ta drejtojmë jo nga Irani, por nga strategjitë izoluese, ndërhyrjet e njëanshme dhe aleancat e papërgjegjshme. Kërcënimi i Izraelit, nëse ekziston, është një kërcënim që buron nga vetë politika e tij e jashtme, nga frika që vjen kur një shtet nuk pranon bashkëjetesën por ndjek logjikën e dominimit total.
Ndërkohë që MEK fërkon duart në pritje të ndonjë konflikti të madh që do të mund t’i sjellë në pushtet përmes një përmbysjeje të dhunshme, populli iranian mbetet viktimë e dyfishtë: nga një regjim autoritar dhe nga një opozitë e lidhur me interesa të huaja. Mjerisht, kjo opozitë e ka humbur çdo të drejtë morale për të përfaqësuar kombin që pretendon se do të shpëtojë.
Përfundim: Nevojë për Drejtësi dhe Kujdes Diplomatik
Bota ka nevojë për një rikthim të sinqertë te parimet e së drejtës ndërkombëtare. Shtetet nuk mund të mbështesin grupe të dhunshme që veprojnë si aleatë të përkohshëm kundër rivalëve të tyre strategjikë. As nuk mund të heshtin përballë ndërhyrjeve të drejtpërdrejta në sovranitetin e shteteve të tjera.