Festa e Jaldës, natën më të gjatë të vitit, ka qenë gjithmonë një simbol i bashkimit familjar dhe gëzimit. Në tavolinat iraniane, shega, shalqiri, frutat e thata dhe poezitë sjellin ngrohtësi dhe shpresë, duke i bërë ballë errësirës së dimrit. Por për disa nëna, Jalda është shndërruar në një kujtim të dhimbshëm, një natë që përforcon boshllëkun që kanë ndjerë për vite me radhë. Për to, mungesa e fëmijëve të izoluar në kampin Ashraf 3, në Shqipëri, është një plagë që nuk shërohet kurrë.
Tavolina të Shtruara, Por Zemra të Zbrazëta
Nënat qëndrojnë përballë tavolinave të mbushura plot por shikimi i tyre është i përhumbur. Në vend që të dëgjojnë të qeshurat e fëmijëve të tyre, që zakonisht mbushin dhomën në këtë natë, ato përballen me heshtjen. Çdo pjatë është një kujtim i dashurisë dhe kujdesit që dikur ndanin me fëmijët e tyre, tani të izoluar pas mureve të kampit Ashraf 3, të ndarë jo vetëm fizikisht, por edhe shpirtërisht nga familja e tyre.
Për këto nëna, Jalda nuk është më një natë gëzimi, por një natë dhimbjeje dhe nostalgjie. Ato ulen në heshtje, duke parë shegët që simbolizojnë jetën dhe lumturinë, ndërsa zemrat e tyre janë të copëtuara nga ndarja e dhunshme e imponuar nga organizata që ka privuar fëmijët e tyre nga liria dhe dashuria familjare.
Errësira e Ashraf 3
Kampi Ashraf 3 është një botë e mbyllur, ku qasja në botën e jashtme është e kufizuar, dhe lidhjet familjare janë prerë me qëllim. Këto nëna nuk kanë mundësi të flasin me fëmijët e tyre, të ndjejnë ngrohtësinë e përqafimit të tyre, apo të ndajnë me ta një fjalë të thjeshtë “Gëzuar Jalda-n.” Në vend të kësaj, ato mbështillen nga frika dhe pasiguria, duke u lutur që një ditë të mund t’i shohin përsëri.
Nënat e Jaldës së Trishtuar
Fjalët janë të hidhura. Poezia që dikur ishte burim frymëzimi dhe shprese tani është një kujtesë e asaj që kanë humbur. Ato shikojnë fotot e fëmijëve të tyre, kujtojnë netët e Jaldës kur të vegjlit e tyre vraponin përreth, dhe përpiqen të ruajnë shpresën. Por lotët, që rrokullisen ngadalë në faqet e tyre, tregojnë një histori tjetër – një histori të ndarjes dhe dhimbjes që nuk mund të përshkruhet me fjalë.
Shpresa e një Ribashkimi
Megjithatë, në zemrën e çdo nëne ekziston një shkëndijë shprese. Yalda simbolizon që errësira më e gjatë përfundon gjithmonë me dritën e mëngjesit. Për këto nëna, kjo dritë është dita kur do të mund të shohin fëmijët e tyre të lirë, kur Ashraf 3 nuk do të jetë më një mur ndarës, por vetëm një kujtim i largët i një kohe të errët.
Deri atëherë, Yalda do të mbetet një natë reflektimi dhe rezistence për këto gra. Ndërsa shtrijnë dorën drejt tavolinës, ato nuk ndiejnë shijen e festës por forcën për të përballuar një tjetër natë të gjatë. Në zemrat e tyre mbetet një lutje e heshtur, një ëndërr për ditën kur Jalda do të jetë përsëri ajo që ishte dikur: një festë dashurie dhe bashkimi familjar.