Një nënë mban në krahë djalin e saj të vogël. Lotët i rrjedhin faqeve, por ai nuk kupton pse. Ai buzëqesh, e prek fytyrën e saj me duart e vogla, sikur t’i thotë: “Mami, mos qaj, unë jam këtu.”
Por dera hapet me vrull, dhe zëra të ftohtë thonë se fëmija duhet marrë. Nuk ka më kohë për përqafime.
Djali i hiqet nga kraharori, nënë e bir bërtasin me të njëjtën dhimbje, por askush nuk dëgjon. Organizata thotë se “kauza” është më e madhe se familja. Thonë se dashuria e nënës është pengesë, se djemtë e vajzat nuk duhet të kenë lidhje tjetër veçse me “udhëheqësit”.
Nëna mbetet vetëm, me duart bosh, me zemrën që i dridhet. Djali rritet larg saj, në duar të huaja, duke mos kujtuar më aromën e nënës.
Vitet kalojnë, por ajo nuk harron. Çdo natë, para se të mbyllë sytë, ajo e sheh të voglin e saj në ëndërr, i thotë:
“Biri im, ata na ndanë, por gjaku ynë nuk ndahet kurrë. Asgjë nuk e shuan lidhjen e një nëne me djalin e saj.”