ناامنی مجاهدین و شورای امنیت

ناامنی مجاهدین و شورای امنیت
ایران‎دیدبان
مدت زمان زیادی پس از جنگ عراق علیه ایران نگذشت که رهبر گروه تروریست و بدنام مجاهدین دریافت که قادر به محقق نمودن شعارهایش نیست. پس از آن بود که حفظ شرایط برای ادامۀ حیات را در بستر چشم امید بستن به تحولات بین‎المللی و منطقه‎ای، مهم‎ترین اولویت خود قرار داد.
اما روند تغییرات با رفتن پروندۀ عراق به شورای امنیت سازمان ملل متحد و تهاجم امریکا به این کشور، تماماً به زیان آنها تمام شد و در نهایت به خلع سلاح کامل و تثبیت آنها در لیست‎های جهانی گروه‎های تروریستی انجامید.
این روند نه تنها اولویت اصلی گروه را تغییر نداد، بلکه بیش از پیش و به خاطر تهدیدهایی که از همه سو احساس می‎کردند (به‎ویژه پس از تحولات عراق و از جانب مردم این کشور) ضرورت آن را برجسته‎تر ساخت، تا جایی که اکنون تمامی فعالیت‎های این گروه در این راستا قابل تحلیل و بررسی است.
دو موقعیت ویژه، همواره بر خلاف این اولویت کاری مجاهدین عمل می‎نماید و ناامنی مفرطی را برای آنها به‎وجود آورده تا آنجا که خطر جدی پایان ِ کار را در یک قدمی خود احساس می‎کنند:
1- قرار داشتن در لیست گروه‎های تروریستی امریکا و اروپا، علاوه بر محدودیت‎های مالی و سیاسی که برای این گروه ایجاد کرده، آنها را شدیداً بی‎اعتبار و منزوی ساخته است. لیکن درد ِ اصلی مجاهدین برای خروج از این لیست، هیچکدام از اینها نیست، چرا که اگر نام آنها هم در این لیست قرار نمی‎داشت (کما این‎که سال‎ها نام آنها در هیچ لیستی نبود و مساعدت‎های فراوانی نیز به آنها می‎شد) کاری بیش از آنچه اکنون انجام می‎دهند، نمی‎توانستند انجام دهند. مسألۀ اصلی برای مجاهدین، همانا احساس شدید ناامنی و اشراف بر تبعات ادامۀ چنین وضعیتی است، زیرا به خوبی می‎دانند که اگر به هر دلیلی اروپا یا امریکا، عزم برخورد جدی با آنها را داشته باشند، هیچ مانع و رادع قانونی نمی‎تواند آنها را از این کار باز بدارد.
2- موقعیتی که مجاهدین در عراق با آن دست به گریبان هستند نیز مستمراً این حس ناامنی را برای آنها تشدید نموده و جدی‎تر از اروپا (که مرکزیت گروه آنجا مستقر است) هر لحظه خطر را در پشت گوش خود احساس می‎کنند و تنها شرایط ایده‎آل برای آنها همین اوضاع نابسامان و ناامن فعلی است که دولت عراق، فرصت رسیدگی به پروندۀ آنها را ندارد و مجاهدین بهتر از هر کسی می‎دانند که چنانچه این رسیدگی آغاز شود، هیچکدام از دست و پا زدن‎های آنان مؤثر واقع نخواهد شد.
با توجه به دو موقعیت یاد شده، مجاهدین می‎دانند تا زمانی که غرب رابطۀ بحرانی با ایران داشته باشد، به آنها امکان زندگی می‎دهد.
اصرار، تلاش و درخواست‎های عاجزانۀ مجاهدین برای فرستادن موضوع فعالیت‎های هسته‎ای ایران (و یا هر بهانۀ دیگری) به شورای امنیت که خطاب به اربابان‎شان آن را تکرار می‎کنند، فقط به دلیل چیرگی بر احساس ناامنی شدیدی است که تمامی ارکان این گروه را در بر گرفته است و خود به خوبی می‎دانند که رفتن پروندۀ ایران به شورای امنیت و ایضاً هر شرایط دیگری، آبی برای آنها گرم نخواهد کرد، بلکه امید دارند با رفتن این پرونده به شورای امنیت، غرب حساسیت خود را نسبت به موجودیت آنها کم کند و اجازه داشته باشند در اروپا برای خودشان زندگی کنند.